Ook Ecuador heeft zijn eigen Freek Vonk

La Selva
13 januari - 16 januari 2018

Wij krijgen voor de komende dagen onze eigen gids toegewezen. Zijn naam is Dan, voluit Daniel Hicks. Dan is British en heeft in Engeland een universitaire studie gevolgd op het gebied van tropische planten en dieren. Hij kwam 11 jaar geleden voor 7 weken als vrijwilliger naar Ecuador, vond hier de liefde van zijn leven en is inmiddels 9 jaar getrouwd en woont met z’n Ecuadoraanse vrouw in Quito. We moeten Dan wel delen met een Frans stel dat in Liberia woont, Rudolf en Lisa. Hij is Renault dealer en uiteraard fan van Max Verstappen. Samen zijn ze eigenaar van een eco-logde in Liberia. De Libassa eco-logde bevindt zich op een half uur rijden van de hoofdstad Monrovia. Misschien is het wel een leuke bestemming voor ons voor volgend jaar!

Vooral Lisa kijkt met professionele blik naar de bedrijfsvoering van La Selva. Ze vindt de kok erg goed en dat is hij ook! De hoofdmaaltijd in Ecuador is de lunch, daarnaast wordt ook ‘s avonds warm gegeten. De gerechten die opgediend worden zijn ware kunstwerkjes. Lisa maakt van ieder gerecht een foto om haar Liberiaanse kok te motiveren. Zij is erg kritisch en meent dat het gebruik van rietjes in de cocktails ecologisch onverantwoord is. Zij moedigt mij aan daar ook melding van te maken.
Terug naar Dan the man. Hij voorziet ons van laarzen en vertelt dat hij ons iedere dag om 05.30 zal wekken, om 06.00 uur ontbijten we samen en om 06.30 gaan we de jungle in, hetzij te voet, hetzij per kano. Ook Rudolf en Lisa vinden dit wel erg vroeg maar Dan laat zich niet vermurwen. Al gauw wordt ons duidelijk waarom. Als je later weggaat, wordt het alleen maar warmer en zie je ook geen dieren meer. Die gaan natuurlijk ook schuilen onder het lommerrijke bladerdek.

De eerste ochtend lopen we naar een uitzichttoren. De toren is 38 m hoog en vandaar kun je precies over de bomen van het regenwoud heenkijken. Het is een onvergetelijke ervaring. Ochtendschemering in de jungle en een kakofonie van geluiden van bonte vogels en apen. Dan heeft op z’n mobieltje bepaalde geluiden staan om vogels te lokken. We zien papegaaien, toekans, reigers (!), woodpeckers, stinky turkeys en allerlei prachtig gekleurde kleinere vogels. We zien ook blauwe vlinders ter grootte van je hand. Dan heeft overal een enthousiast verhaal bij. Ook vertelt hij over de bomen en de planten en hoe het hele ecosysteem van het regenwoud in elkaar grijpt. Het is een cirkel, zonder het een kan het andere niet overleven. Het is ongelooflijk dat Dan na 11 jaar nog steeds enthousiast kan worden van een duizendpoot!

We zijn rond 10.00 terug in de lodge en willen lekker relaxen. Maar daar komt Dan stuiterend van enthousiasme aangerend. Kom gauw de kano in. Wat is er dan, Dan? Wait and see. Dan en Daddio, zijn nativ assistent, roeien of hun leven ervan afhangt. We steken het Heron lake schuin over. Dan maant ons tot stilte. En dan zien we het ... een anaconda, de grootste slang ter wereld! Hij laat zich rond 10.00 uur zien, maar alleen als de zon schijnt. Ademloos huiveren we bij het aanschouwen van dit machtige schepsel.
In de boom voor onze cabin huist trouwens een tarantula die we Georgina genoemd hebben, ook wel een ruig beestje hoor.
Om 13.00 gaat de scheepstoeter om ons uit te nodigen voor een perfecte lunch. Daarna is het wel tijd voor een middagdutje, we hebben immers vakantie.
In de avondschemering hebben we nog een korte jungle walk met aansluitend een kanotocht in het donker door het regenwoud. Grote groepen vleermuizen scheren rakelings over je heen. We zien een luiaard en een soort van vuurvliegjes maar dan zo groot als kauwgomballen in het groen en oranje. Overal om ons heen die typische oerwoudgeluiden. Fascinerend.

Maandag 15 januari 2018

Vanochtend gaan we per kano en boot papegaaien spotten op de Parrot Clayton Lick aan de Napo rivier. Als je er om 07.30 niet bent, ben je te laat. Wij zijn ruim op tijd. Duizenden krijsende papegaaien strijken daar neer om hun voeding aan te vullen met een substantie uit die klei en om te maten natuurlijk.

Aansluitend bezoeken we een dorp van indigenous, de Kichwa community. La Selva is op hun grond gebouwd. In ruil daarvoor ondersteunt La Selva het dorp, niet om het te veranderen maar juist om de eigen identiteit te (her)vinden. We worden gastvrij ontvangen en we kunnen kijken hoe de community leeft. We bezoeken het schooltje. Sommige kinderen moeten 2 uur heen en 2 uur terug lopen om onderwijs te kunnen volgen. We worden getrakteerd op thee. Die thee geneest en beschermt tegen alle kwalen. Precies wat ik nodig heb natuurlijk. Uiteindelijk eet ik voor het eerst zo’n larve, een krokante snack, je kunt ze op straat overal kopen aan een stokje net als een sateetje.

Sorry Dan, dat we niet meegaan met de avondtour. Het onweert en de regen komt met bakken uit de hemel vallen. Het is warm en vochtig. In iedere cabin is een ‘dry box’, zeg maar een kastje met een rode lamp. Daarin leg je ‘s nachts je fototoestel, mobiel en iPad om te drogen. Koert legt er nu zijn jeans in, dan is die is in ieder geval lekker warm als hij hem weer aandoet voor ons laatste diner. Twee Amerikaanse meiden schuiven bij ons aan. De een vuurt als een repeteergeweer de ene impertinente vraag na de andere op Dan af. Werkelijk embarrassing! Je zal toch je kostbare vakantiedagen met zo’n griet moeten doorbrengen! Wij prijzen ons gelukkig met het gezelschap van Rudolf en Lisa.
Na een korte briefing over de uitcheckprocedure morgenochtend liggen we weer om 21.30 uitgeput op bed.

Morgen begint het echte backpacken. We gaan met public transport, in dit geval de bus, richting Banos. Spannend!!!

De tocht naar het paradijs in het Amazonewoud

La Selva eco-lodge 13 tot 16 januari 2018

Zaterdagochtend, vertrek naar de jungle: La Selva eco-lodge. Ana Cueva komt ons ophalen om ons naar het vliegveld te brengen . Wij zijn inmiddels goed bevriend geraakt en hebben met z’n drieën vrijdagavond heerlijk Ecuadoraans gegeten.

Terwijl wij op het vliegveld zoekend rondkijken komt iemand ons tegemoet en stelt zich voor als een medewerker van La Selva. Hij neemt ons al het gebruikelijk incheck gedoe uit handen. Minuten later kijken we elkaar verbijsterd aan met de boarding passes in de hand. Ondertussen zijn de koffers ook ingecheckt. Wat een ervaring om als VIP te reizen!

De vlucht naar Coca City, een plaats aan de rand van het Amazonegebied duurt nauwelijks een half uur. Ook daar dezelfde vipbehandeling. Voor we het weten zitten we als enige La Selva gasten in een lange boot die met een enorme vaart, ik schat zo’n 40 à 50 km over de rivier de Napo schiet. We zijn weliswaar de enige gasten maar daarnaast zijn er 2 bemanningsleden, de masseuse van de lodge - terug van verlof - en 2 indiaanse vrouwen . De jongste heeft een klein baby’tje bij zich. Men legt ons uit dat La Selva gratis vervoer biedt aan indianen die aan de Napo wonen om van en naar Coca te reizen.

We scheren meer dan 2 uur zigzaggend over de brede rivier met aan weerszijde het tropisch regenwoud. Het is voor ons een surrealistische ervaring. Plots breekt er een enorme regenbui los. Snel worden er poncho’s uitgedeeld. Zo snel de hoosbui begint, zo snel houdt het ook weer op. We stoppen bij een indianen dorp en de oudere vrouw stapt uit. En verder gaat de race over het water. Een soort verdoving maakt zich over ons meester. Dan komt de laatste stop. We stappen uit en lopen zo’n 10 minuten om alles weer in een kano om te laden voor het laatste gedeelte van de reis. Vanuit de verte doemt onze lodge op: La Selva eco-lodge. Een sprookje. Bij het uitstappen krijgen we onmiddellijk verfrissingen aangeboden. De cabin die wij krijgen toegewezen overtreft alle verwachtingen. Alles is geheel geconstrueerd van bamboe, grote bedden met muskietennetten. Een deck met stoelen, een whirlpool en uitzicht op het Heron meer.

Om half acht wordt het diner geserveerd . We maken kennis met Dan. Dan zal ons de komende dagen door het Amazonewoud leiden. Het ontbijt begint om 05.30 en half zeven vertrekken we. Het is het begin van wat een onvergetelijk verblijf zal worden.

Quito de op een na hoogste hoofdstad ter wereld

Quito de op een na hoogste hoofdstad in de wereld
9 januari - 13 januari 2018

Niets vermoedend stuit ik donderdagochtend bij de supermarkt in Quito op een zwaarbewapende politieman met een stengun in de hand. Daar zouden wij toch vreemd van opkijken als we Albert Heijn in Hoeven binnen zouden stappen. De klanten hier kijken er niet van op of om.

Onze rondreis door Ecuador begint in Quito. Wat een bijzondere stad, in allerlei opzichten. De ligging op 2850 meter hoogte in een vallei van 4 km breed en 72 km lang - om wat cijfers te geven.

De stad is omgeven door een aantal vulkanen met een hoogte van 4000 tot 5000 meter. Sommige daarvan zijn nog steeds actief. In januari 2016 werd de noodtoestand uitgeroepen omdat de Cotopaxi een van ‘s werelds meest actieve vulkanen steeds grotere erupties kreeg. Je zult denken, zo de Jagertjes schuwen het gevaar weer eens niet. Dat valt gelukkig reuze mee.

Het weer doet lenteachtig aan. Zo’n 22 graden. Maar het schijnt razendsnel te kunnen omslaan. De Ecuadoraanse hoofdstad heeft veel charme en is een van de mooist bewaarde koloniale steden van Zuid-Amerika. Vandaag kregen we een bijzondere rondleiding door 3 studenten toerisme en hun docent van de staatsuniversiteit Universidad Central del Ecuador. Onder hun leiding bezochten we o.a. de kathedraal en de basiliek. Het was onderdeel van hun examen en wij moesten achteraf een beoordeling geven. Het leek wel of ik weer voor de NHTV aan het werk was.

We werden van het vliegveld opgehaald door Ana Cueva, docent toerisme aan de universiteit in Quito. De rit leidt door een schitterend landschap, stijgend en dalend door een prachtige natuur. We hebben een leuk appartementje met alles erop en eraan. Volledig ingerichte keuken, 2 slaapkamers, 2 badkamers en de zwaar bewaakte supermarkt in de buurt.
Alleen het pinnen is tot nu toe een beetje een loterij. Er komen vaker niet dan wel de dollarbiljetten uit de automaat rollen. Inderdaad Ecuador heeft geen eigen munteenheid meer. Cash betalen is hier de norm.

Als springplank voor een rondreis door Ecuador is Quito een geweldige kennismaking.

Vandaag, zaterdag, vliegen we naar Coca. Per boot en uiteindelijk kano varen we dan naar onze bestemming La Selva, midden in het Amazonewoud .

Proloog rondreis Ecuador

ECUADOR - 9 januari tot 8 februari 2018

Quito

9 tot 13 januari 2018

Als iemand mij in mei vorig jaar gezegd zou hebben dat we in januari 2018 gezond en wel met z’n tweeën naar Ecuador zouden afreizen, zou ik het niet geloofd hebben.

Toen Koert eenmaal goed opknapte en na een lange zomer in Hoeven begon het in september toch weer te kriebelen. Een uitzending van Into the wild van Johnny de Mol met als gast Frank de Boer gaf de doorslag: Ecuador gaat het worden! Ecuador was ons zeker niet onbekend. We wisten van een collega van Koert uit de VS dat hij zijn sabbatical jaar gebruikt had om te doceren aan de universiteit van Cuenca. Daarmee hadden we een ingang en begon het idee vaste vormen aan te nemen. Deze collega bracht ons in contact met allerlei mensen uit de toeristische wereld in Ecuador die ons op weg hielpen om de reis verder gestalte te geven. Met hun adviezen en tips is Koert aan de slag gegaan en heeft een reis van een maand samengesteld. Eind oktober hebben we met Bert en zijn vrouw Marja een lang weekend doorgebracht in New York, waar we nog eens alle zaken op een rijtje gezet hebben. Inmiddels is het 13 januari en zit ons verblijf in de prachtige hoofdstad Quito er weer op. Kon je de mooie dagen maar vasthouden! Vandaag vliegen we van Quito naar Coca waar we vanuit la Selva eco-logde een prachtige jungletocht in het Amazonegebied hopen te gaan maken. We hebben er zin in!

PS Hé lieve Quinten, hartelijk gefeliciteerd met je 20e verjaardag!

Makebe het Orakel van Lesotho

Lesotho is een wonderbaarlijk land. Allereerst om er te komen vanuit Zuid- Afrika. Het is een bergstaat. Het wordt ook wel het dak van Afrika genoemd. Het aantal grensposten is beperkt. Een aantal is via kronkelende passen alleen bereikbaar met een 4WD. De wegen zijn eeuwenoud en hebben nog nooit een lik asfalt gezien. Voor onze gewone Toyota dus geen optie.

Het betekent dat we van Port Shepstone vanaf de South Coast een grote omtrekkende beweging moeten maken. Terug naar het noorden en daarna oostwaarts.. het brengt ons bij een geïmproviseerde tussenstop in Bergville. Een plaatje van een lodge met hutjes met rieten daken als onderkomen. Maar wel binnen van allerlei gemakken voorzien. Het natuurschoon rondom is wonderbaarlijk en hier verblijven tot onze verbazing ook enkele andere Nederlanders.

Maar goed we zijn op weg naar Lesotho. We gaan de grens over bij Maseru, de grootste en gemakkelijkste grenspost. Grensposten in Afrika zijn altijd weer een belevenis. Veel mensen. Briefjes, stempels, donkere loketjes met daarachter ook niet heel zichtbare personages. Volgorde en route van de handelingen staat eigenlijk niet of nauwelijks aangegeven. Een ding is onveranderlijk: elke beambte informeert onmiddellijk hoe met je gaat. Natuurlijk gaat het goed met je en je wilt natuurlijk ook weten hoe het met hem of haar gaat. Pas dan komt men ter zake. Als je dat althans zo wilt noemen. Alle administratieve handelingen brengen een enorme werkgelegenheid met zich mee. Maar ik heb het duistere vermoeden dat alle geregistreerde gegevens in een groot donker gat verdwijnen.

Tomtom heeft niet veel op met Lesotho. Is eigenlijk de hele reis een beetje van slag. Leidt tot onaangename discussies. Om ons Blue Crane Guesthouse te bereiken is dan ook nog een heel gedoe. Bij binnenkomst van ons nieuwe onderkomen waren we eerlijk gezegd teleurgesteld. Een spartaans ingerichte slaapkamer met badkamer. Netjes, schoon, dat wel. Beneden zouden we de keuken kunnen gebruiken. De ontbijtkamer had alleen tafeltjes en stoelen. Stenen vloer. Geen enkele opsmuk. We voelden ons een beetje ontheemd.

Maar toen verscheen Makabe, zwart natuurlijk, niet groot maar wel omvangrijk. Grote dikke kwabbelende armen en een schaterende lach. Zij bestierde haar koninkrijk. Omringd door zeer bedeesde, zacht sprekende meisjes. Een dochter die er uitzag als 14 maar toch al 26 bleekte zijn en wat nichtjes. Allen klein van postuur.

Makabe nam gelijk het heft in handen. Eten moest je in het Italiaans restaurant in de nieuwe Maseru Mall. Over onze opgespaarde was zou zij zich onmiddellijk ontfermen. De trip die wij volgende dag volgens Makebe zouden moeten maken leidde naar een 120 meter hoge waterval, zo'n 100 km de bergen in. Inderdaad een van de mooiste tochten die wij ooit hebben gemaakt. Als je tenminste houdt van een landschap dat zich slingert door hoge bergen , weidse valleien en heel veel mensen langs de weg lopend, gehuld in kleurige kledij, dekens, hoofddeksels, witte laarzen en een stok in de handen om vee te hoeden. Een aantal herders rijdt op ezeltjes. Het vee is in Lesotho keurig opgevoed. Zij steken niet onverwacht de weg over en blijven netjes aan de kant. Het zijn onvoorstelbaar veel beesten. We spreken dan over koeien met horens, geiten, schapen, wilde paarden, ezels zoals gezegd. Het zijn trotse mensen die herders. Zij kijken je fier aan en als je je hand opheft beantwoorden zij meteen je groet. Het lijkt alsof je in een film rijdt maar dan honderd jaar geleden. Kortom, het advies van Makabe was een groot succes. Alleen hebben we de waterval nooit gezien. Maar dat was niet haar schuld. We belanden met onze Toyota op een onverharde kronkelende weg met soms onaangename afgronden. Stenen die onplezierig hard stuiten tegen de onderkant van onze auto. Lampjes die gaan branden en die dat eigenlijk niet zouden moeten doen. Kortom het wordt tijd dat we weer huiswaarts keren.

-Wordt vervolgd-

Addo Elephant National Park

Jaarwisseling temidden van de olifanten

We zijn inmiddels bijna 3 weken onderweg en ik heb nog geen zin gehad om iets van onze wederwaardigheden op papier te zetten. Tot vandaag.

Vanmiddag zijn we aangekomen bij Guesthouse The Colonial of Arundel vlakbij Addo Elephant NP. Ik kan goed snappen waarom de naam koloniale B&B is gekozen! Hutsels en frutsels, gehaakte kleedjes en Royal Albert servies. We hebben onze eigen "suite" met terras en ook een eigen postzegeltje van een zwembad. Onze acht kleinkinderen zouden er alle acht tegelijk niet in passen! Dit badje ligt in een prachtige tuin met palmen, Afrikaanse lelies, cactussen en andere tropische planten. Sanseveria's woekeren langs de paadjes.

De gastvrouw heet Molly en loopt over van vriendelijkheid en perfectionisme. We waren nog niet binnen of ze had voor ons voor morgen - oudejaarsavond - al een tafel gereserveerd bij een Afrikaans restaurant in de buurt. Wij weten zelf even nog niet waar we naar toe gaan maar dat zal ze ons ongetwijfeld morgen vertellen. De koffers stonden ternauwernood in ons huisje, daar kwam ze met twee koude biertjes (!) en wilde meteen weten wat we morgenochtend als ontbijt wilden! Nou hebben we de afgelopen 3 weken veel ervaring opgedaan inzake ontbijt. We hebben frites zien voorbij komen, gebakken aardappelen, puree, hutspotjes, stoofvlees, saucijzen, spek en bonen. En dan eieren in welke variatie je maar kunt bedenken. Koert gaat de laatste dagen voor 'poached eggs', gepocheerde eieren dus met bacon, mushrooms and grilled tomatoes.

Molly is getrouwd met Conor, hij is gediplomeerd ranger en rijdt dagelijks met gasten door het Addo Elephant NP. Met Conor gaan we morgen op oudejaarsdag om 08.45 een game drive maken. Het zal wel warm worden rond de middag maar dan zijn we weer terug op dit paradijselijke plekje. Elephant park alleen maar olifanten? Nee, als je geluk hebt zie je de Big Five. It's all in the game ...

Ik ga eens een poging doen om dit begin te versturen. Ik wil daarna proberen de afgelopen drie weken in woorden samen te vatten. We hebben zoveel gedaan en beleefd, het lijkt alsof we al maanden weg zijn. Foto's van onze trip kun je op Facebook vinden. Uploaden via reismee.nl blijft een probleem.

Walking down Memory Lane

Llandudnu-Hout Bay-Kaapstad

09-16 december 2015

Ik ben zeker niet blij met het kleine vliegtuig (40 personen) van South African Airlines dat ons van Windhoek naar Kaapstad vervoert. Volkomen ongegrond natuurlijk. De vlucht duurt trouwens slechts 2 uurtjes, maar ik vind het niks.

Vanuit Namibië komend lijkt het wel of je op een binnenlandse vlucht zit, je stapt uit via de vliegtuigtrap en stapt in een shuttlebusje. Er is nauwelijks controle en als je bij de bagageband bent aangekomen, zijn je koffers al een paar keer voorbijgedraaid. We halen onze huurauto, een Chevrolet, op bij Hertz. Na ons stabiele Hiluxje vindt Koert dit een 'nerveuze' auto!

We kennen de weg op ons duimpje maar als we langs de kust richting Hout Bay rijden, raken we toch weer onder de indruk van de prachtige vergezichten. Ons appartement in Llandudnu kijkt direct op de oceaan. Ik schat zo'n 100 meter van de zee. 's Nachts slapen we met open schuifdeuren en horen het geruststellende ruisen van de golven. We hebben een enorm balkon met bbq, een grote eettafel en ligstoelen van waaruit je de zonsondergang kunt bewonderen. Tot onze grote verbazing hebben we ook een houseboy, Bosco genaamd. Hij woont in het basement en wil eigenlijk iedere dag komen poetsen en bedden opmaken. Ook heeft hij tegen een kleine vergoeding voor ons gewassen en alles netjes gestreken! Natuurlijk vind ik dat gênant, maar als ik hem niks laat doen, heeft hij geen extraatje.

Wat een feest der herkenning als we voor boodschappen naar Hout Bay rijden. Hout Bay ligt op enkele kilometers van Llandudnu en is te bereiken via een schitterende kustweg. Er zijn 3 geweldige supermarkten waarvan de AH in Hoeven nog het een en ander kan leren. De kwaliteit is zeer goed en ik kan iedereen verzekeren dat ook jullie blij zouden worden van de prijzen!

Van de week zijn we hoog boven de zee op een spectaculair maar smal en bochtig pad naar een zandstrandje gelopen. Je ziet hier allemaal prachtige blonde kinderen die van hoge rotsen duiken. De jongelui hebben immers al vakantie. Een van de meisjes heeft mij geholpen om een smal rotspaadje te passeren. Ik kon haar wel kussen van opluchting want ik kon niet meer voor- of achteruit en Koert is ook geen springbokkie meer, dat mij zomaar eens zou opvangen! Grappig is dat de kinderen hier in principe op blote voeten lopen, ook in supermarkten.

We hebben een gezellige borrel met onze Lobeco-girls Gerry en Anita gehad, hebben oesters gegeten op de Mariner's Warf in Hout Bay, hebben geluncht in Camps Bay, Simon's Town en bij café d'n Anker aan de Waterfront in Kaapstad. We waren in Noordhoek, Fish Hoek en Kommetje. Maandagmiddag hebben we een bezoek gebracht aan Jorvan Study Center, o.a van Little Angels, een project dat we al vanaf het begin steunen.

En nu .. zijn we bezig aan de laatste volle dag. Wel een beetje weemoedig, maar toch ook weer blij om naar huis te gaan. Het was in één woord fantastisch. Dank aan mijn eigen touroperator Koert die alles weer geweldig georganiseerd heeft. Bij leven en welzijn stap ik volgend jaar graag weer bij je in! Dank ook aan al diegenen die met ons meegereisd zijn.

Wij wensen iedereen gezellige kerstdagen en een gelukkig, gezond 2016!

"Er is geen pad naar geluk, geluk is het pad"

"Elk nadeel heb z'n voordeel"

Van Swakopmund naar Desert Camp Sesriem

Zondag 6 december - 415 km +/- 6 uur

We hebben Walvisbaai net achter ons gelaten of de gravelweg begint alweer. De stemming is uitstekend en het weer is prachtig. Vandaag zien we elk kwartier wel een auto: het is immers zondag en de blanke Namibiërs zijn net als de Zuid-Afrikanen echte outdoor mensen en trekken er graag op uit. We nemen de eerste bergpas, de Kuiseb Pass, met gemak. Bij de tweede, de Guab, doe ik verstijfd van angst af en toe m'n ogen dicht, gelukkig houdt Koert ze open! De weg is echt heel smal. We moeten vaak steil omhoog en dan op de top meteen steil omlaag. Je weet echt niet wat er achter de top ligt. Het lijkt wel een roller coaster! Soms is het wegdek net een 'wasbord' met ribbels, de auto blijft maar stuiteren, heel vervelend. Af en toe is het mogelijk om naast de gravelweg een zandspoor te volgen, wat vaak wat rustiger rijdt.

Rond de middag zijn we dan in Solitaire. We hebben allebei het gelijknamige boek van Ton van der Lee gelezen die hier in the middle of nowhere zijn toevlucht zocht om te ontsnappen aan de "ratrace" in Nederland. Een enkel oud gebouwtje herinnert nog aan die tijd, zo'n twintig jaar geleden. De buitenkant van het winkeltje is nog authentiek, binnen vind je moderne grote koelvitrines met vooral water, bier en frisdrank. Het is snoei maar dan ook snoeiheet en een grote pul koud bier in het Ton van der Lee Café is precies wat we nodig hebben. Naast de camping die in het boek beschreven wordt is er tegenwoordig ook een prachtige lodge met een binnentuin met zwembad. Ik hoop dat ik voor niemand het plezier van het lezen van het boek vergal maar ik heb een prachtige foto gemaakt van het graf van 'Moose'!

Terwijl we in de auto napraten over Solitaire, het plaatsje, het boek, de auteur en de personages zijn we alweer een uurtje verder en op de plaats van bestemming: Desert Camp in Sesriem. And desert it is! Het kamp bestaat uit een tiental tenthuisjes, niet zoveel verschillend van die twee andere tentaccommodaties die we hebben gehad. Alleen hebben we er nu een complete buitenkeuken bij, niet luxe maar erg functioneel. Het is allemaal zo raar, je zit daar midden in die zandbak en je hebt naast je eigen sanitaire voorzieningen ook nog eens een keuken met koelkast, kookplaat en magnetron! Er ligt een lijst waarop we kunnen aankruisen wat voor vlees en welke groente we wensen klaar te maken. En terwijl wij heerlijk afkoelen in het zwembad(je) vullen de kaboutertjes onze koelkast. We genieten van een prachtige Afrikaanse zonsondergang die de omringende bergen in een rode gloed zet!

Maandag 7 december

Het is bewolkt. Hè nee, niet vandaag, nu ik mijn mooiste foto's wil maken van de beroemde zandduinen die alle schakeringen van rood schijnen te hebben in het gouden zonlicht! Maar het is niet anders, misschien knapt het nog wel op, maar het ziet er niet naar uit.

Op 5 km van ons kamp is de toegangspoort tot Sossusvlei National Park. Eén lange asfaltweg (dat dan weer wel!) van zo'n 60 km leidt door de vallei, die inderdaad omringd wordt door immense zandduinen. Het is evengoed prachtig. We stappen af en toe uit, bijvoorbeeld bij de beroemde duin 45 en genieten van het uitzicht. Als de weg ophoudt maken we gebruik van de shuttle service om bij de laatste hoge duinen te komen. En dan blijken de woorden van de oude meester bewaarheid te worden: "Elk nadeel heb z'n voordeel!" Nu het bewolkt is, is het namelijk lang zo heet niet en zijn wij in staat om een uurtje tussen die duinen in dat rode zand te lopen. Wat een onvergetelijke ervaring.

Het blijft bewolkt, af en toe valt er een verdwaalde regendruppel! Voor vanavond staat er koedoe biefstuk op het menu.

Dinsdag 8 december

Van Sesriem naar Windhoek - 394 km 5.1/2 uur

Onze laatste dag in Namibië. We moeten vroeg op want de Hilux moet vóór 16.00 uur in Windhoek teruggebracht worden. We hebben de keuze uit twee routes. En ja, we kiezen de route die weliswaar zeer spectaculair is maar ook de uiterste inspanning van de Hilux en zijn chauffeur blijkt te vergen. Deze weg is echt alleen maar berijdbaar met een 4WD. Op de 45 km lange Remhoogte Pass zijn we geen enkele auto tegengekomen. Dat vinden we achteraf niet gek! Wel komen we steile omhoog en omlaaggaande kronkelingen tegen met onverwachte waterholes waarvan absoluut niet te peilen is hoe diep de Hilux daarin zal wegzakken. Ik sta echt op het punt om uit de auto te springen om te kijken hoe diep het is maar dan neemt Koert razendsnel een beslissing en stuurt de auto behendig aan de uiterste rand door het water heen. Phoe ...phoe ...

Enfin, we geraken veilig uit de bergen en de laatste 100 km naar Windhoek rijden we zoevend op een asfaltweg. Vroeg in de middag zijn we al bij Guesthouse Emerald, daar waar we ook de eerste nacht in Namibië hebben doorgebracht.

Morgen is het vroeg dag voor ons. We worden om half zeven opgehaald voor transport naar het vliegveld om te beginnen aan het derde deel van onze reis: een weekje strandvakantie in Llandudnu vlak bij ons geliefde Hout Bay (Kaapstad). We hebben er ontzettend veel zin in!