Pretparken in Florida

Of: een reis naar de maan of anders naar Atlantis

Ik moest er natuurlijk in Florida aan geloven. Claartje is een pretpark fan en in het bijzonder van de Efteling. De laatste jaren met korting van AH en enthousiaste kleinkinderen is zij een trouwe bezoekster van dit vroegere sprookjespark.

Nu hier op Merritt Island, vlak bij Cape Canaveral en een uurtje rijden van Orlando is er geen ontkomen aan. Het eerste park* dat op ons lijstje staat is het Kennedy Space Center. Claar is gek op ruimtevaart en Apollo 13 is haar lievelingsfilm. We zijn al vroeg op en om 9 uur parkeren wij onze Amerikaanse Buick op het immense parkeerterrein.

Het is al behoorlijk warm als een enthousiaste gids ons het Amerikaanse ruimtevaartprogramma sinds de jaren 60 uitlegt. Hij vertelt over de race met de Russen wie het eerste zijn voet op de maan zet. Het hele Apollo programma passeert de revue terwijl wij vol ontzag naar de tentoongestelde raketten opkijken. In het Imax theater zien we in 3D de verschillende lanceringen van de afgelopen decennia. Vervolgens racen we per bus over het immense terrein van Cape Canaveral om de lanceerplaatsen te zien. We bezoeken de enorme space shuttle Atlantis die in een daarvoor speciaal gebouw is tentoongesteld en waar tal van interactieve attracties te zien zijn. Een ervan is de mogelijkheid om als bezoeker te ervaren hoe een lancering aanvoelt. Er bestaat ook de mogelijkheid om in een aparte ruimte de lancering te zien maar niet daadwerkelijk de immense opwaartse druk te ervaren. Schijterd als ik ben, heb ik voor deze laatste mogelijkheid gekozen. Samen met Claar die uit solidariteit bij mij blijft en een meisje met een bang kindje op schoot, bekijk ik in deze ruimte de lancering op een beeldscherm en zie de andere bezoekers stevig schudden in hun stoel.Achteraf heb ik natuurlijk spijt, moet ik eerlijk bekennen. En ofschoon ik niet buitensporig in ruimtevaart ben geïnteresseerd, was het de moeite waard en zeker zeer leerzaam.

De volgende dag rijden we al weer vroeg naar SeaWorld in Orlando.We hebben de avond te voren de kaartjes online geboekt. Dat is goedkoper begrijpen we en als rechtgeaarde Nederlanders legt dat bij ons toch wel gewicht in de schaal. Ik kan je wel vertellen dat het maken van zo’n boeking niet meevalt. Verkeerde vinkjes zijn funest voor het gladjes laten verlopen van zo’n boekingsproces. Nog erger zijn de keuzes die je moet maken om een ticket te boeken. Zeker, een single park ticket is mogelijk en wel met $ 20 korting via internet. Een combinatie met “all day dining” lost je hele catering probleem op. Parkeren kost ook geld maar dichtbij parkeren nog meer. Wil je de dolfijnen of de zeeleeuwen voeren? Het kan allemaal, maar je begrijpt dat kost wat extra dollars. Wil je niet te lang in de rij staan? Wordt van harte aanbevolen. Achteraf wellicht niet onverstandig maar ook hiervoor wordt je creditcard extra belast. Speciale zitplaatsen bij de shows? Je begrijpt het al.

Uiteindelijk kiezen we de combinatie met “all day dining“. Dit concept moet ik toelichten. All day dining betekent dat je 1x per uur in een van de 12 restaurants kunt gaan eten. Complete maaltijden en geen kinderachtige porties. Burgers, seafood, Aziatisch, Italiaans, kipgerechten, zoetigheden maar ook fruit en salades. Je hebt het voor het kiezen. Daarnaast kun je de hele dag onbeperkt non alcoholische dranken krijgen. En dit alles voor $ 34,50 p.p.

Het in 1959 opgerichte park bestaat uit 2 gedeelten. Een deel met dieren waarmee shows worden gegeven en een attractie gedeelte. Het eerste gedeelte is volgens ons het meest aantrekkelijk.We hebben genoten van de werkelijk spectaculaire dolfijnen en orka shows. Dolfijnen zijn heel intelligente beesten die er kennelijk plezier in hebben om samen met hun trainers ongelooflijke acts te laten zien.

De orka show zoals die nu wordt opgevoerd is minder spectaculair als in het verleden, zoals ik ergens gelezen heb, maar de verrichtingen van deze enorme walvissen zijn voor het publiek nog steeds adembenemend. De orka shows staan al jaren onder hevige kritiek van dierenactivisten, zeker na de vertoning van de documentaire Blackfish in 2013. In deze documentaire zie je dat de orka’s achter de schermen lusteloos zijn, veel antidepressiva nodig hebben en soms heel erg agressief omgaan met hun trainers. De orka Tilicum heeft zelfs 3 doden op haar geweten waaronder haar trainster. Op termijn zullen de orka shows stoppen. Het probleem is dat de in gevangenschap geboren orka’s niet meer in zee kunnen worden vrijgelaten omdat ze de vaardigheden missen om te kunnen overleven.

Elke dag weer trekt SeaWorld tienduizenden bezoekers. Het valt op hoeveel kinderen er zijn. Zijn de schoolvakanties in Florida al begonnen? De wachttijden voor de attracties zijn afschuwelijk lang. We hebben 3 keer een poging gewaagd en even zoveel keren zijn we weer uit de rij gestapt. Er lijkt geen beweging in de rij wachtenden te komen. Bij de pinguïns er is een delay vanwege een technisch probleem waarvan men niet kan aangeven hoe lang het gaat duren. De uitzichtloosheid en de meedogenloos brandende zon doen ons besluiten uit de ellenlange rij te stappen. Zo niet de Amerikaanse bezoekers, zij willen kost wat het kost bij de attractie naar binnen en hebben daarvoor eindeloos geduld.

Om Claar een plezier te doen laat ik mij overhalen een “Journey naar Atlantis” te maken. Je stapt in een karretje dat je met enige snelheid en wat afdalingen naar Atlantis brengt. Maar voor het zover is moeten we onze bezittingen in een locker zien te stoppen. Dit blijkt verre van eenvoudig. Allereerst is er geen locker beschikbaar. Daarvoor moet je ook in de rij staan. Er staat een apparaat waar je het nummer van een vrijgekomen kluisje moet invoeren. Claar moet in de gaten houden welk vrijgekomen nummer dat is. Dit alles moet gebeuren temidden van vele andere wachtende mensen. En hier wordt het hilarisch. Zij roept mij in alle hectiek een nummer toe. Ik voer het in en er gebeurt niets. Na verschillende pogingen en verschillende nummers lukt het dan eindelijk. De volgende vraag die ik moet beantwoorden is hoe lang ik het kluisje wil reserveren. Een uur, twee, zes. Het kost een dollar per uur. Een uur lijkt mij genoeg. Vervolgens betalen. Met behulp van iemand die dit klusje vaker heeft geklaard weet ik mijn creditcard ergens in het apparaat in te voeren. Dan wordt er een code gevraagd, een code die ik bovendien moet bevestigen. Enigszins overstuur en in de war voer ik de pincode van mijn creditcard in. Totaal overbodig maar achteraf een geluk bij ongeluk. Claar dacht dat ik een willekeurig getal had ingevoerd. We stoppen alles in het met zoveel moeite bemachtigde kluisje.

Totaal bezweet melden we ons uiteindelijk bij de attractie. Helaas ook hier is er een technisch probleem. De medewerkster heeft ook geen idee hoe lang het gaat duren en laat dat ook geheel ongeïnteresseerd weten. Overigens schiet de kennis en de vriendelijkheid van vele collega’s op het park in ernstige mate tekort. We besluiten om maar weer geduldig te wachten. Na verloop van tijd bedenken we dat dit wel eens langer dan een uur kan gaan duren. Maar onze locker dan die we voor een uur gereserveerd hebben? Gaat die na een uur automatisch open? Liggen onze spullen dan zomaar voor het grijpen ?

In paniek worstelen we ons weer door de rij wachtenden achter ons naar buiten. We staan voor een groot aantal volkomen identiek uitziende lockers. In onze blijdschap dat we het kluisje na zoveel moeite hadden bemachtigd, zijn we vergeten welk nummer ons kluisje heeft. Na verschillende kluisjes geprobeerd te hebben blijkt de pincode van mijn creditcard gelukkig toch ergens te werken.

We besluiten om de terugreis te aanvaarden. Acht uur SeaWorld lijkt wel genoeg. Maar niet dan nadat wij natuurlijk nog een keer gebruik hebben gemaakt van de mogelijkheid van “all day dining”!

* KSC is beslist geen pretpark. Het is een educatief centrum. Dit wil ik toch even gezegd hebben. Ik heb zelf weinig geschreven deze keer omdat ik nog steeds pijn heb aan mijn rechter pols. Bovendien kan ik mijn iPad nauwelijks vasthouden omdat mijn linker schouder overbelast is! Verder gaat alles goed en zit de vakantie er weer bijna op. Zometeen rijden we naar Miami voor de laatste twee nachten. Maandag 2 juli na de middag hopen we weer weer veilig thuis te zijn xxx Clara

The American dream?

The American dream?

We reizen nu bijna 2 weken door Florida en het is een bijzondere ervaring. Vooropgesteld, Amerika is anders. In vele opzichten. Cultureel, sociaal, maatschappelijk, economisch, planologisch om maar wat aspecten te noemen. Ik ga ze ook zeker hier niet allemaal behandelen.

Florida heeft een zeer gemêleerde bevolking. Het Latijns Amerikaanse deel is zeer prominent aanwezig. Het Spaans is nog net niet de voertaal maar het scheelt niet veel meer. Sommige immigranten beheersen nauwelijks het Engels. Het WK voetbal wordt volop meebeleefd en Mexico is natuurlijk favoriet. Fox zendt alles uit, evenals de Spaanstalige zender ESPN.

Zonder deze Spaanssprekende mensen zou de economie van Florida in elkaar storten. De werknemers op de tropische fruitplantages, het winkelpersoneel, werknemers in de zorg, tuinonderhoud en de horeca zijn onmisbaar. Maar ze leven in een soort schaduw bestaan.

Hoe voelen wij ons als “overseas visitors” ? Het personeel in de winkels is niet overdreven geïnteresseerd in de klandizie. Niet onaardig, maar wat afstandelijk en met een blik in de ogen van hoe kom ik deze dag door. Wellicht begrijpelijk als je weet dat de werkdagen lang zijn en het uurloon laag. In de horeca is het anders. Je wordt vol enthousiasme begroet en wordt als een koning behandeld, geen wens gaat te ver, glazen water met grote hoeveelheid ijsblokjes staan meteen op tafel. Wilt u een gerecht met z’n tweeën delen, geen enkel probleem. Als de maaltijd ten einde loopt en om de rekening wordt gevraagd gaat het er voor de ober om spannen. Wat gaat de tip worden ? Gaat de gast 15, 18 of 20 % geven ? De bedragen staan al aangegeven op de rekening zodat je als klant zelf niets hoeft uit te rekenen. De ober laat natuurlijk niets merken en zonder te kijken wordt de rekening in een mapje weggestopt. Hoewel niet onvriendelijk ebt na de betaling, zijn belangstelling voor jou onmiskenbaar weg. Hij of zij heeft de tip nog niet gezien maar de beloning staat nu vast. Tot ziens en op naar de volgende gast.

Planologisch is het in Florida eerlijk gezegd een rotzooitje. Als je over de 3, 4 of 5 baans wegen rijdt en je kijkt naar de verscheidenheid van gebouwen waar allerlei soorten bedrijven zijn gevestigd dan duizelt het je na verloop van tijd voor je ogen. Als Nederlander denk je, laten we eens naar het centrum rijden. Downtown West Palm Beach. Er rijdt een historische trolleybus. Leeg. Op straat loopt niemand. Begrijpelijk want het is bloedheet. Zegge en schrijven hebben we een paar straatjes ontdekt die enige gelijkenis hebben met onze Europese binnensteden. Dat wil zeggen, wat winkeltjes en een paar horecabedrijven. Hiervoor hoef je echt niet het vliegtuig naar Florida te nemen.

De locals gaan naar de malls. Grote luxe winkel paradijzen, overdekt, heerlijk koel, klaterende waterpartijen, alle grote merken zijn volop vertegenwoordigd en het eten en drinken is keurig overzichtelijk bij elkaar gebracht in de Food plaza. Opmerkelijk genoeg is het totaal niet druk op deze zaterdagmiddag wanneer wij de Gardens, een upscale winkelcentrum in West Palm Beach, bezoeken. Gaan hier ook webwinkels als Amazon de strijd om de klandizie winnen? Nu al staan malls gebouwd in de jaren zestig als “ghost” complexen leeg. En vreemd genoeg worden gebouwen en installaties die geen dienst meer doen vaak niet gesloopt. Vergane glorie is volop aanwezig.

Dit klinkt wellicht allemaal niet al te vrolijk maar je ontmoet ook heel echt aardige Amerikanen. Ze hebben het vaak ook niet echt makkelijk, zoals Dianne die wij leren kennen op het terrein van de jachthaven in Key Largo waar wij 4 dagen in een woonboot overnachten. Het is een klein paradijsje waar een groepje mensen min of meer permanent woont. Het doet denken aan een community hippies uit de jaren zestig. Maar heel beschaafd, rustig en aardig. Dianne begroet ons met een gemeende intense hartelijkheid die ons verrast en goed doet. Ze valt op als zij meerdere keren per dag op haar board stapt en kaarsrecht peddelend als een indiaanse squaw, met haar hondje op de voorplecht een rondje in de baai gaat maken. Zij is hier terecht gekomen na de verwoesting van de orkaan Irma vorig jaar september. De benedenverdieping van haar woning is sindsdien onbewoonbaar. De bovenverdieping waar haar 80 jarige moeder nog steeds woont is nog min of meer intact. Geld voor reparatie is er niet. Hoe zij voor onderhoud zorgt blijft vaag. Zij is drie keer getrouwd geweest, heeft een volwassen zoon en zorgt voor haar moeder. Ze komt uit een gegoede familie. Haar vader was officier in de marine. Vol trots laat zij foto’s zien waarop zij als jonge knappe vrouw met haar vader staat. Ook zien wij foto’s waarop zij als zangeres staat afgebeeld. Voor de huidige president heeft ze echt geen goed woord over. De politieke tweedeling in Amerika is extreem. De verkiezingsuitslag in Florida was ongemeen spannend.

Door Dianne en de anderen inde paradijselijke jachthaven voelde ons verblijf in Key Largo als een warm bad.

FLORIDA, the amazing Sunshine State

Florida, the amazing Sunshine State

Wij zijn echte USA liefhebbers en wilden dit jaar graag de Everglades zien. Natuurlijk ook de vele stranden in Florida. We houden ervan om ons een beetje thuis voelen onder de locals. Daarom huren wij graag Airbnb woningen. Absoluut aan te bevelen.

Deze eerste week verblijven wij in een villa met privé zwembad in Cape Coral. De eigenaren zijn Klaus en Brigitte. Inderdaad Duitsers. En zij zijn niet de enigen hier. Ik weet niet precies hoeveel maar als ik zeg dat er in Cape Coral 2 Duitse bakkers zijn, denk ik dat onze oosterburen met velen zijn.

Het huis is met veel smaak ingericht. Veel variaties op de kleuren lichtgroen en roze. Tot in het extreme doorgevoerd. Meubilair, decoraties, servies, handdoeken, wat niet eigenlijk. Alles in het huis is verder tot in de perfectie ingericht. Neem de keuken, 3 bestekladen, allerlei soorten pannen, schalen, glazen, scharen, kurkentrekkers, je kunt het zo gek niet noemen of het is aanwezig. En niet zomaar aanwezig, het is allemaal keurig overzichtelijk geordend. We denken met enige schaamte aan onze eigen keukeninrichting. Zo kan het dus ook. Echt alles is er én op de juiste plek.

Het hele huis ziet er zó geordend uit. De absolute topper is het zwembad. Grenzend aan de woonkamer stap je via het terras zo in het water van zo’n 30 graden. Muggen en andere insecten worden buiten gehouden door een metalen constructie bespannen met fijnmazig gaas. Ik vermeld dit omdat deze comfortabele luxe qua prijs te vergelijken is met een hotelovernachting. Tot zover de setting.

Cape Coral is ook heel geordend. Alles keurig opgedeeld in blokken en doorsneden door kanalen. Wellicht daarom zo aantrekkelijk voor Duitse tweede woning eigenaren. Siegrid, onze huismanager, beheert voor haar Duitse clientèle zo’n 24 huizen. Ze ontvangt de gasten, maakt hen wegwijs in het huis en daarbuiten, zorgt ervoor dat een legertje van werklieden, merendeels Mexicanen, de poolcleaning, het tuinonderhoud en de eindschoonmaak voor hun rekening nemen. En zij komt terstond als wij telefonisch melden dat wij ons stomgenoeg hebben buitengesloten.

Cape Coral heeft geen centrum. Verspreid over het hele gebied vind je supermarkten, restaurants en andere voorzieningen. Een auto is een absolute noodzaak. Je rijdt met je auto uit je dubbele garage over brede wegen naar een van de ontzettend grote supermarkten. Als ik zeg 6 x een Albert Heijn filiaal dan overdrijf ik niet.

Vanuit de vochtige hitte treed je binnen in een aangenaam gekoeld voedselparadijs. Waar te beginnen? Eindeloze gangen met een ongelooflijke assortiment etenswaren. Hoe maak je een keuze uit honderd of meer soorten ijs? Vijftig strekkende meter biersoorten? Elke keer als ik Amerika bezoek, dompel ik mij met ontzag en verbazing weer onder in deze tsunami van levensmiddelen.

Amerikanen zijn dol op restaurants. Je moet ze wel weten te vinden. Iedereen helpt je daar graag bij. Ford’s Garage, Bert’s Bar, The Boathouse om er maar enkele te noemen. Zij spreken over de best hamburger in town, ongelooflijk lekkere steaks, excellent seafood. Veel van deze eetgelegenheden zijn ‘authentiek’ ingericht. Je waant je 80 jaar terug in de tijd. Op de menukaarten wordt de historie van het etablissement uitgebreid beschreven. De klandizie is talrijk en hele gezelschappen doen zich tegoed aan grote hoeveelheden food.

Iemand buiten zien lopen is echt een zeldzaamheid. Het is te warm en de afstanden zijn te groot. Het was daarom onverwacht dat onze Duitse buurman mij vanmorgen aansprak. Zijn openingsgesprek begon dat ik zeker naar restaurant Tuf moet gaan, beter is er niet. De man werd gewoon lyrisch over de aldaar geserveerde gerechten. Tweede onderwerp was het WK voetbal. Hij schijnt te weten dat wij uit Nederland komen en met geveinsde compassie zei hij dat het zo jammer is dat Nederland er in Rusland niet bij is. Echt, wij deden het altijd zo goed. Zeker 3 keer benadrukte hij dat als we iets wilden weten, wij niet moesten aarzelen om hem om raad te vragen. Toen we vanmiddag om ons huis liepen om te kijken of we toch op een of andere manier binnen konden komen, belde ik bij hem aan om te vragen of ik van zijn telefoon gebruik mocht maken om Siegrid te bellen. Helaas hij was er niet...

Na een week dolce far niente, rijden we morgen, maandag, naar Key Largo waar we een woonboot voor 4 nachten hebben gehuurd. We rijden zo’n 4 uur dwars door de Everglades. See you later alligator!

Epiloog

Ecuador 9 januari - 8 februari 2018

We zullen over deze reis nog lang napraten. Ecuador is een bijzonder land en de Galápagos eilanden waren echt een hoogtepunt.
Wij hebben ons - ook al hebben we niet in hostels geslapen - als echte backpackers gevoeld. Misschien met nét even iets te veel bagage.

Ik kan mij niet herinneren dat we ooit van zoveel vervoermiddelen gebruik hebben gemaakt. Vliegen, varen, rijden. De KLM vluchten naar en van Quito zijn best lang. Vooral de terugreis van Quito via Guayaquil naar Amsterdam duurt bijna 14 uur. Dat heeft te maken met het in- en uitstappen van passagiers in Guayaquil.
Verder noem ik de binnenlandse vluchten naar het Amazonegebied en de Galapagos eilanden. Ik schat in totaal zo’n 32 uur real fly time!

Over het aantal boten als vervoermiddel kom ik niet uitgepraat. Tochten met snelle motorboten en kano’s in het Amazonegebied en met nog snellere boten als verbinding tussen San Cristóbal, Santa Cruz en Isla Isabela. Dan laat ik de bootjes waarmee we excursies hebben gemaakt en de watertaxi’s in de havens nog even buiten beschouwing. Ik overdrijf niet als ik schat dat we meer dan 2 dagen hebben gevaren. We hebben ervan genoten.

Laten we bussen niet vergeten waarmee we het land hebben doorkruist. Je hebt kunnen lezen in een van de reisverhalen hoe dat er aan toe gaat. Hectisch, opwindend, chaotisch, maar vooral ook een geweldige manier om het land te leren kennen. Twee keer waren het hele dagreizen maar ook een aantal keren reizen van een paar uur. Mijn ruwe schatting is dat we zo’n 30 uur in een bus hebben gezeten. Ik denk dat we al met al 75 uur gereisd hebben. Dan tel ik de taxi’s waarin we gezeten hebben niet mee.

De accommodaties waarvan we gebruik gemaakt hebben waren zeer gevarieerd. Qua kwaliteit natuurlijk wel een stuk beter dan het gemiddelde backpacker hostel. Een zeer gezellig appartement in Quito, een luxe cabin in de jungle, een uiterst gastvrij en gezellig hotel in Ingapirca, het prachtige Terazza In Puerto López en een luxe en comfortabel hotel in Guayaquil. Op de Galápagos had men degelijke maar minder gezellige hotels voor ons gereserveerd. Vaak waren wij daar de enige gasten. De laatste nacht in Quito in Hotel Patio Andaluz was prachtig.

Het landschap, de cultuur en de natuur zijn overweldigend. Je reist op grote hoogten door het Andesgebergte, steden als Quito en Cuenca met hun koloniale wortels behoren tot de mooiste van Zuid-Amerika. Het Amazonewoud maakt diepe indruk door het besef van de complexiteit van het ecosysteem. En ja wat moet ik over de Galápagos zeggen. Een dierenleven dat in de wereld volstrekt uniek is en een natuur die gevormd wordt door vulkaanuitbarstingen en aardverschuivingen. Dat geldt overigens voor heel Ecuador. Aardbevingen en vulkaanuitbarstingen doen zich nog steeds voor en zelfs recent nog.

Kortom: Ecuador is een schitterend land in al haar verscheidenheid. Er valt moeilijk te spreken over ‘het typische Ecuador’ aangezien dit land zoveel verschillende gezichten heeft. Een Amazone-inboorling die leeft in de verre Oriente heeft niets gemeen met de overwegend zwarte slavenafstammelingen aan de Pacifische kust. Het is bizar om door een land te reizen waar men op de ene plek al volop in de 21ste eeuw leeft terwijl men op andere plaatsen nog aan de 20ste eeuw moet beginnen! En juist die verscheidenheid maakt dit land zo bijzonder. Het regenwoud in de Oriente, de nevelwouden bij Baños, de prachtige Andes berglandschappen, de uitgestrekte zandstranden aan de Pacific, de Galápagos maar ook en vooral ... de vriendelijkheid van de mensen.

Het grootste gedeelte van de rondreis heb ik zelf georganiseerd en eerlijk gezegd had ik dit ook voor de Galápagos eilanden kunnen doen.

Het was heerlijk om samen als senior backpackers te kunnen reizen. Het was echt genieten en Claartje en ik zijn er best trots op dat de reis zo goed is verlopen.

Hasta luego!

PS Iedereen bedankt voor de lieve berichten.

And I think to myself what a wonderful world ...

Isla Isabela Galápagos
Puerto Villamil
3 februari 2018 16.00 uur

We zijn maar met vier passagiers aan boord van de New Ocean. We hebben een rustige overtocht en komen tegen 16.00 uur aan in Puerto Villamil op Isla Isabela. De Galapagos bestaan uit heel veel eilandjes. Er zijn er maar een aantal permanent bewoond. Tijdens de acht dagen die wij op de Galapagos zijn geweest, hebben we 3 eilanden bezocht: San Cristóbal, Santa Cruz en als laatste Isla Isabela. Ja, ook nog Baltra, maar daar is helemaal niks, alleen het vliegveld. Hoewel Isla Isabela het grootste eiland is, heeft het de minste inwoners (2200).

Wat hebben we het hier geweldig gehad. Voor mij is Isabela absoluut het gaafste eiland van de Galápagos. Als je op Isla Isabela aankomt, zie je meteen dat het heel anders is dan Santa Cruz of San Cristóbal. Ruiger, authentieker, minder gecultiveerd. De inwoners wonen voornamelijk in Puerto Villamil, een klein, laidback vissersdorp waar de wegen nog bestaan uit zandpaden.

We worden opgehaald door een aardige gids in een huifkar-taxi. Wat een gammele rammelbak met een heel hoge instap is dat. Wel heel erg leuk, maar of hij voldoet aan de veiligheidseisen? Ik bakkelei nog even met de goed Engels sprekende gids over de keuze van de reisorganisatie voor hotel San Vincente. Daar heb ik een aantal slechte reviews over gelezen. Ik heb nog even de hoop dat we in een ander hotel ondergebracht worden, maar nee. Als we er zijn, valt Hotel San Vincente wel mee. Het ligt in ieder geval op loopafstand van het dorp, de zee en de mooie, nieuwe Malecón. Maar vooral ... we zijn hier niet alleen! De twee andere passagiers van de New Ocean slapen hier ook. We raken ermee bevriend. Het zijn Italianen, Michele en Monia. Hij is arts, zij werkt in de ICT.

We hebben ternauwernood de bagage in onze kamer gezet, of we stappen alweer in die rammelbak op weg naar Poza de los Flamingos. Een pad dat bestaat uit houten vlonders leidt ons dwars door de mangrove langs tientallen flamingo’s. Je weet niet wat je ziet, zo prachtig van kleur en totaal niet schuw.

Koert en Michele gaan nog even naar de supermarkt om wijn te kopen voor vanavond. Onverrichter zake komen ze terug. Dat is ook wat! Er staat volop wijn in de winkel maar achter slot en grendel. Dit in verband met de verkiezingen van morgen. Ook morgen, zondag, mag er geen drank worden verkocht. Vandaag laat Koert zich overbluft wegsturen, maar de volgende dag krijgt hij het toch voor elkaar om illegaal een flesje wijn te scoren!

4 februari 2018
Het is weer vroeg dag deze zondag. Als ik me goed herinner gaan we al om 07.30 op weg naar de Volcán Sierra Negra. We nemen lunchpakketten mee. We rijden ruim een half uur in die bak naar boven en beginnen aan de wandeling. Oh ... wat een pech (maar niet heus!!) we mogen maar klimmen tot 3 kilometer. De laatste kilometers naar boven zijn gesloten vanwege een dreigende uitbarsting. Onze gids voelt al dagen aardschokken. Het is een prachtig wandelpad omhoog. De gids vertelt over de verschillende aardlagen en wijst ons onderweg op de flora en de fauna. Ons eindpunt is de eerste caldera (ketel). De grond van de immense ketel is bedekt met de donkere lavastromen van de uitbarsting van 2005. Als we weer terug zijn bij het vertrekpunt gaan we voldaan aan een picknicktafel zitten om te lunchen. Het is kwart voor twaalf, wat een heerlijke manier om je zondagochtend door te brengen!

‘s Middags staat snorkelen op het programma. Ik heb zo mijn twijfels na mijn vervelende ervaring bij Kicker Rock. We gaan nu niet vanaf een boot maar vanaf een steigertje. Concha de la Perla heet deze prachtige plek met ontzettend helder zwemwater. Het snorkelen gaat meteen goed, ik zie heel veel kleurige vissen en een grote rog. Het hoogtepunt is toch als de instructeur me op een haai wijst. Volkomen roerloos ligt hij daar, hij is zo’n anderhalve meter lang. Dit soort schijnt niet gevaarlijk te zijn, maar ik vind het toch maar eng! Ik blijf het langste in het water. Koert en het Italiaanse stel spelen inmiddels al op de steiger met de zeeleeuwen.

5 februari 2018
Santa Cruz Galápagos

Vandaag zitten we voor de verandering extra vroeg in de boot. Om 06.00 uur varen we af, terug richting Santa Cruz voor onze laatste dag en nacht. Het is een rustige tocht en degenen die niet slapen (ik) genieten van een prachtige zonsopgang.

En ja hoor, daar staat Roberto weer op de steiger. Zelfde procedure, hij houdt een taxi aan en stuurt ons weer op weg naar Las Piedras Blancas. We hebben dezelfde kamer en dat voelt dan toch vertrouwd aan. Er zijn nu wat mensen, gezellig!

‘s Middags onze laatste excursie en wel naar Las Grietas. De taxi komt ons een uur te laat ophalen. Roberto drukt nu zijn snor (!) en stuurt een voortreffelijk Engels sprekende collega op ons af, die zich in alle toonaarden verontschuldigt voor de vertraging.
Las Grietas ligt aan de andere kant van het water en je komt er door een taxiboot te nemen vanaf Puerto Ayora. Las Grietas is een kloof in de aardkorst, waar je in heerlijk fris en super helder water kunt zwemmen. Jammer dat we geen snorkel bij ons hebben. Maar we ontdekken met het blote oog een paar grote felblauwe vissen. We hebben afgesproken dat we pas om half 7 de taxi terug willen, zodat we alle tijd hebben om even een terrasje te pakken en in het plaatsje rond te kijken.
De Galápagos eilanden hebben onze stoutste verwachtingen overtroffen en hebben onbetaalbare herinneringen opgeleverd. We hebben zo’n prachtige dieren gezien. Veel unieke dieren, die nergens anders ter wereld voorkomen en dan ook nog eens zo benaderbaar! We hebben op het strand gelegen zij-aan-zij met zeeleeuwen, gesnorkeld met veelkleurige vissen, roggen, zeeschildpadden en niet te vergeten de haai. We hebben bonte vogels gezien en grote aantallen zwarte zeeleguanen. We hebben de grootste schildpadden ter wereld in het wild zien rondlopen. Ik hoop dat het ons in dit leven gegeven is om nog eens terug te gaan.

6 februari 2018
Transport naar vliegveld Baltra Galápagos
Vlucht Baltra - Quito
Overnachting Hotel Patio Andaluz, Quito (prachtig hotel)

7 februari 2018
Heerlijke ochtend in Quito, we sluiten af met een dansje op de Plaza Granda.
Vlucht Quito-Guayaquil-Amsterdam

8 februari 2018
Home sweet home

Het Zwitserlevengevoel van de zeeleeuwen op Galapagos

3 februari 2018

Zaterdagmiddag op de pier van de haven van Santa Cruz is het een drukte van belang. Van hieruit vertrekken de kleine snelle motorboten naar de andere eilanden van de Galapagos. Gidsen en bemanningsleden van de verschillende boten dirigeren de passagiers naar de loopplanken van de watertaxi’s die hen naar hun boot moeten brengen. Gezeul met koffers, geroep, omhoog gehouden bordjes .. Brittany, Neptuno, Gaby, New Ocean ... dat is ons bootje! Plots, opduikend uit het water verschijnt onder aan de loopplank een zeeleeuw. Majestueus, met een blik in zijn prachtige grote ogen, dat het vanzelf spreekt dat iedereen aan de kant gaat. En dat gebeurt. De menigte wijkt uiteen. De zeeleeuw schuifelt op koninklijke wijze naar de vaste wal. We staan perplex. Vervolgens verdwijnt hij in de menigte om waarschijnlijk een plaatsje te zoeken op een van de bankjes die op de pier staan.

Elk eiland heeft een pier en een Malacón met bankjes om te zitten. Vaak wordt een aantal van die bankjes in beslag genomen door zeeleeuwen. Zonder enige gêne liggen ze languit en bewegingsloos op de bankjes te chillen. Denk niet dat ze plaats maken als je dichterbij komt. Hooguit steken ze een vin uit .. hé hallo, kom erbij!

Op het strand liggen de zeeleeuwen in groepen bij elkaar. Het gaat er vreedzaam aan toe. Meestal wijfjes met hun baby's. Je hoort gewoon het smakkende geluid van een drinkende baby. Soms probeert een jong zeeleeuwtje bij een andere moeder te drinken. Maar dat feestje gaat niet door. Met veel kabaal wordt zo’n gauwdiefje zonder pardon verwijderd. Als de baby’tjes verzadigd zijn wordt er massaal samen gespeeld. Ze duikelen over elkaar heen, rollen in de golven en bewegen zich met hun vinnen in een rap tempo door het zand weer naar hun moeder. In het water zijn ze in hun element maar aan wal kunnen ze ook goed uit de vinnen.

Je kunt er bovenop staan maar geen enkele zeeleeuw trekt zich ook maar iets van je aan. Ze kennen geen enkele angst. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Op mijn buik liggend heb ik op een meter afstand het zeeleeuwen leven gefilmd.
Ik voel mij als de cameraman van een documentaire op National Geografic Wild.

We dromen verder op Santa Cruz

2 februari 2018 

Puerto Ayora

Onze geliefde manager van Arena Blanca zorgt er persoonlijk voor dat we ‘s ochtends om 07.00 uur aan boord zitten van een grote speedboot, hét transportmiddel tussen de eilanden. We hebben een pilletje genomen tegen zeeziekte en veroveren een plaatsje achter in de boot waar het klappen op de golven wat minder heftig zou zijn. Wat is dat heerlijk om ‘s ochtends zo vroeg over het water te scheren. De zee is rustig, dus we hebben nergens last van. Na 2 uur varen komen we aan in Puerto Ayora, de grootste plaats van de Galapagos met zo’n 12.000 inwoners. Bij de haven heerst een gezellige drukte. Onze vrienden, de zeeleeuwen liggen ons al op te wachten. Ik zie allerlei restaurantjes en leuke winkeltjes. Hier heb ik zin in na de betrekkelijke stilte van Arena Blanca.
Ene Roberto staat ons op te wachten. Hij spreekt geen woord Engels. Heel raar, maar we hebben van meet af aan geen goed gevoel bij deze jongeman. Hij stapt samen met ons in een taxi en dropt ons bij het Charles Darwin Research Station, een instelling die onder meer ecologisch en ander natuurwetenschappelijk onderzoek verricht dat gericht is op het behouden van het Galápagos ecosystem.

Bye, bye .. ik kom jullie over 2 uur weer ophalen, zegt Roberto. Daar staan we dan in de hitte. Het is een self-guided tour en de toegang is gratis. Natuurlijk is het erg interessant maar voorlopig voelen we ons ontheemd. We hadden ons graag eerst in ons hotel geïnstalleerd, maar dat leek Roberto niet te willen begrijpen. We zetten ons erover heen en komen al gauw weer in de juiste stemming. We bezoeken het fokcentrum van de reuzenschildpadden. Ook hier wordt de natuur dus een handje geholpen. Maar goed ook, anders zouden deze unieke dieren waarschijnlijk niet overleven. Een voorbeeld daarvan is ‘lonesome George’ de laatst overgebleven reuzenschildpad van een uitgestorven soort. Hij stierf in 2012. Zijn resten (gigantisch schild en botten)  zijn 5 jaar in de VS geweest voor onderzoek.

Oké, om twaalf uur op het heetst van de dag zijn we weer bij de uitgang van het complex. Daar kom die Roberto aangelopen, houdt een taxi aan, helpt ons erin, terwijl hij wat met geld ritselt. Hij zegt tegen de chauffeur:  Las Piedas Blancas en ...  weg is hij. De taxi staat dus in dat leuke haventje van Ayora en wij gaan rijden, het stadje uit, verder en verder vandaan van de bewoonde wereld (15 km). Uiteindelijk komen we aan bij een mooi complex, waar Patricia de receptioniste het goed bedoelt, maar nauwelijks Engels spreekt. In een eetzaal zo groot als een gymzaal is één tafeltje gedekt, voor ons. Ik ben echt ontdaan en probeer mijn frustratie bij Patricia neer te leggen. Ze snapt het niet.

Na de middag gaan we per taxi en boot naar Tortuga Bay. We hebben zo’n heerlijke middag daar. Was wel even lachen (!!) toen we onze spullen niet meer terug konden vinden. We hadden ze te drogen gehangen in de struiken. Dat schijnt verboden te zijn. Niet alleen de dieren maar ook alle planten zijn beschermd. Uiteindelijk vinden we alles terug opgevouwen tot een klein pakketje.

3 februari 2018
Vroeg in de ochtend rijden we de highlands van Santa Cruz in. Een voorzichtig zonnetje dringt door de vochtige mist. Allereerst bezoeken we Rancho Primicias. De dauw hangt nog boven de weilanden. Wij zijn op dat moment de enige bezoekers van de gigantische schildpadden die vrij rondlopen in hun natuurlijke habitat. We hebben prachtige foto’s kunnen maken. Aansluitend gaan we door naar de Túneles de Lava. De chauffeur zet ons af bij de ingang en zal ons bij de uitgang weer oppikken. De afdaling begint vrij eenvoudig, de gang is nog vrij breed en is goed verlicht. In het begin is het pad nog goed begaanbaar maar allengs wordt het rommeliger en chaotischer en kruipen we op handen en voeten over de rotsblokken. Op gegeven moment kun je alleen maar doorgaan door op je buik te schuiven. Hier begint Koert echt af te haken. Voor hem nóóit meer lavatunnels! Gelukkig zijn we dan ook gauw bij het eindpunt, waar een kraan is en we het rode, vochtige lavagruis van ons af kunnen spoelen. Aansluitend maken we nog een lange wandeling langs de Cráteres Gemelos. Het is prachtig weer en we genieten volop.

Na de lunch pakken we onze spullen in en maken we ons gereed voor de overtocht naar Isla Isabela. Bij de haven duikt Roberto weer op. Hij helpt ons aan boord van de New Oceaan. 

PS We zijn inmiddels weer veilig thuis. Met die laatste drukke week op de Galápagos hebben we geen tijd gehad om dit blog bij te houden. Met name voor ons zelf vind ik het belangrijk om het toch af te maken! 

Droomeiland San Cristóbal Galápagos

Puerto Baquerizo Moreno

30 januari-2 februari 2018

Zoals verwacht wordt het stressen op airport Guayaquil. Ik heb er al slecht van geslapen. Tijdens onze lunch met miss Isabella in Cuenca zag ik meteen dat op de vliegtickets mijn naam verkeerd stond aangegeven: e/v de Jager. Ik maak daar melding van. Met een achteloos gebaar wordt dat weggewoven. No problem, maakt hier niet uit. Natuurlijk maakt dat wel uit en ik had me niet in slaap moeten laten sussen. We zijn ruim op tijd op de luchthaven en na veel overleg en gebel over en weer kan het probleem gelukkig ter plekke opgelost worden. Zonder extra kosten ga ik als Clara Naus de lucht in.

Daar vliegen we dan: op naar de Galápagos eilanden, te beginnen op San Cristóbal Island. De Galápagos eilanden liggen op zo´n duizend kilometer voor de kust van Ecuador. Ze zijn als vulkanische resten uit de zeebodem omhooggestuwd. Het bekendst zijn ze ongetwijfeld doordat Charles Darwin er de inspiratie vond voor zijn evolutietheorie. Doordat de eilanden altijd geïsoleerd zijn geweest van het vasteland en van elkaar is hier duidelijk te zien hoe de verschillende soorten zich hebben aangepast aan de lokale omstandigheden.

We betalen $100 de man op de luchthaven als entreegeld voor het National Park Galápagos. Als alle formaliteiten afgehandeld zijn worden we netjes opgewacht door een vertegenwoordiger van de reisorganisatie die ons in zijn pick-up meeneemt naar het Arena Blanco Eco-hotel aka Hotel California (zie eerder reisverslag).

Na een snelle lunch bezoeken we het Centro de Interpretacion, waar we kennis maken met de ontstaansgeschiedenis van de eilanden. Van daaruit lopen we omhoog naar mirador Cerro Tijeretas. We hopen er de fregatvogel te spotten, maar nee, vandaag niet. We dalen weer af naar beneden naar Playa Mann. Daar ontmoeten we voor het eerst onze nieuwe vrienden, de zeeleeuwen.

Wat meteen opvalt, is dat de dieren zo ongelooflijk tam zijn. Darwin finches komen gezellig op de rand van je bord zitten en als je aan het zwemmen of snorkelen bent komen nieuwsgierige vissen op je af. Kijk vooral goed uit als je aan het wandelen of fotograferen bent. Voor je het weet trap je een zeeleguaan of zeeleeuw op z’n staart. Dat ze zo tam zijn komt niet door gewenning. Integendeel: de dieren hier hebben nog geen tijd gehad om een gen voor mensenvrees te ontwikkelen. De eilanden worden immers pas sinds de koloniale periode in de 16e eeuw door mensen bezocht en bewoond.

31 januari 2018
Vandaag regent het. Om 08.00 worden we opgehaald door een busje, waarin onze Engels sprekende gids Asu, een leuk Argentijns echtpaar met 3 kinderen, het verliefde stelletje uit Guayaquil en wij plaatsnemen. We rijden naar El Junco Crater Lake, het enige zoetwatermeer op de Galápagos eilanden, voorbij omdat het in dichte mist is gehuld. We bezoeken nu eerst Galapaguera, een breeding center voor reuze landschildpadden. Heel interessant met enthousiaste medewerkers. Het wordt warm. We rijden door naar Puerto Chino, een wit zandstrand waar je via een pad kunt komen dat langs de typische Opuntia cactussen leidt. De zeeleeuwen liggen te soezen op het strand en vanaf de lavarotsen heb je een prachtig uitzicht over het eiland. We zien zelfs een zeeschildpad zwemmen in het turkoois gekleurde zeewater. Op de terugweg klimmen we toch omhoog naar het krater meer. Het is een mooie wandeling maar het meer zien we niet. Dat blijft in nevelen gehuld. Na de lunch krijgen we snorkels mee en gaan we samen met het stelletje uit Guayaquil naar Playa La Loberia. Het begint telkens weer zachtjes te regenen en de zee is te woelig om te snorkelen. We vermaken ons echter uitstekend met de zeeleeuwen op het strand.
Bij het avondeten nemen we een heerlijk glas rode wijn. Ik heb moeite om mijn ogen open te houden!

1 februari 2018
We ontbijten weer om 07.00 uur. Als we klaar zijn vertrekken we gewapend met zonnebrandcrème, pet, camera en niet te vergeten veel water naar Scuba Eden, een verhuurbedrijf van duik- en snorkelspullen. Daar worden we voorzien van wetsuits, zwemvliezen en snorkelsets. We lopen naar de haven en gaan aan boord. We zijn met z’n negenen plus 4 instructeurs/bemanningsleden. We varen zo’n half uurtje naar Kicker Rock ook bekend staand onder de (mooiere) Spaanse naam León Dormido. Het wereldvreemde Koreaanse meisje gaat duiken, de rest springt in snorkel outfit het water in. Het water is koud en onrustig. Ik zie Koert al gauw de reddingsboei vastpakken. Dapper zwem ik door om bij de groep te blijven. Het lukt niet. Wat ik ook doe, ik raak steeds verder verwijderd. Ik raak in paniek. Ik zie dat ‘de dikke’ aan boord gehesen wordt. Niet lang daarna steek ik mijn hand op. Ik word onmiddellijk met de boot opgehaald. Een half uur later komt de Duitse vrouw als eerste terug aan boord. Ze gaat zitten, trekt wit weg en gaat over de reling hangen om over te geven. Even later komt Koert. Van hetzelfde laken een pak. Ik schijn niet erg veel gemist te hebben, ze hebben niet zoveel gezien vandaag vanwege de sterke stroming.
Inmiddels wordt de lunch wordt geserveerd. Lekker visje, rijst en sla. De ‘dikke’, de Duitse vrouw en Koert hoeven niet.

‘s Middags leggen we aan bij de prachtige Playa El Manglecito, waar we zwarte pelikanen en rode krabben bestuderen. Later in de middag halen we bij Scuba Eden de digitale beelden van deze geweldige trip op. We slenteren langs de Malecón en pakken een terrasje.