2 februari 2018 

Puerto Ayora

Onze geliefde manager van Arena Blanca zorgt er persoonlijk voor dat we ‘s ochtends om 07.00 uur aan boord zitten van een grote speedboot, hét transportmiddel tussen de eilanden. We hebben een pilletje genomen tegen zeeziekte en veroveren een plaatsje achter in de boot waar het klappen op de golven wat minder heftig zou zijn. Wat is dat heerlijk om ‘s ochtends zo vroeg over het water te scheren. De zee is rustig, dus we hebben nergens last van. Na 2 uur varen komen we aan in Puerto Ayora, de grootste plaats van de Galapagos met zo’n 12.000 inwoners. Bij de haven heerst een gezellige drukte. Onze vrienden, de zeeleeuwen liggen ons al op te wachten. Ik zie allerlei restaurantjes en leuke winkeltjes. Hier heb ik zin in na de betrekkelijke stilte van Arena Blanca.
Ene Roberto staat ons op te wachten. Hij spreekt geen woord Engels. Heel raar, maar we hebben van meet af aan geen goed gevoel bij deze jongeman. Hij stapt samen met ons in een taxi en dropt ons bij het Charles Darwin Research Station, een instelling die onder meer ecologisch en ander natuurwetenschappelijk onderzoek verricht dat gericht is op het behouden van het Galápagos ecosystem.

Bye, bye .. ik kom jullie over 2 uur weer ophalen, zegt Roberto. Daar staan we dan in de hitte. Het is een self-guided tour en de toegang is gratis. Natuurlijk is het erg interessant maar voorlopig voelen we ons ontheemd. We hadden ons graag eerst in ons hotel geïnstalleerd, maar dat leek Roberto niet te willen begrijpen. We zetten ons erover heen en komen al gauw weer in de juiste stemming. We bezoeken het fokcentrum van de reuzenschildpadden. Ook hier wordt de natuur dus een handje geholpen. Maar goed ook, anders zouden deze unieke dieren waarschijnlijk niet overleven. Een voorbeeld daarvan is ‘lonesome George’ de laatst overgebleven reuzenschildpad van een uitgestorven soort. Hij stierf in 2012. Zijn resten (gigantisch schild en botten)  zijn 5 jaar in de VS geweest voor onderzoek.

Oké, om twaalf uur op het heetst van de dag zijn we weer bij de uitgang van het complex. Daar kom die Roberto aangelopen, houdt een taxi aan, helpt ons erin, terwijl hij wat met geld ritselt. Hij zegt tegen de chauffeur:  Las Piedas Blancas en ...  weg is hij. De taxi staat dus in dat leuke haventje van Ayora en wij gaan rijden, het stadje uit, verder en verder vandaan van de bewoonde wereld (15 km). Uiteindelijk komen we aan bij een mooi complex, waar Patricia de receptioniste het goed bedoelt, maar nauwelijks Engels spreekt. In een eetzaal zo groot als een gymzaal is één tafeltje gedekt, voor ons. Ik ben echt ontdaan en probeer mijn frustratie bij Patricia neer te leggen. Ze snapt het niet.

Na de middag gaan we per taxi en boot naar Tortuga Bay. We hebben zo’n heerlijke middag daar. Was wel even lachen (!!) toen we onze spullen niet meer terug konden vinden. We hadden ze te drogen gehangen in de struiken. Dat schijnt verboden te zijn. Niet alleen de dieren maar ook alle planten zijn beschermd. Uiteindelijk vinden we alles terug opgevouwen tot een klein pakketje.

3 februari 2018
Vroeg in de ochtend rijden we de highlands van Santa Cruz in. Een voorzichtig zonnetje dringt door de vochtige mist. Allereerst bezoeken we Rancho Primicias. De dauw hangt nog boven de weilanden. Wij zijn op dat moment de enige bezoekers van de gigantische schildpadden die vrij rondlopen in hun natuurlijke habitat. We hebben prachtige foto’s kunnen maken. Aansluitend gaan we door naar de Túneles de Lava. De chauffeur zet ons af bij de ingang en zal ons bij de uitgang weer oppikken. De afdaling begint vrij eenvoudig, de gang is nog vrij breed en is goed verlicht. In het begin is het pad nog goed begaanbaar maar allengs wordt het rommeliger en chaotischer en kruipen we op handen en voeten over de rotsblokken. Op gegeven moment kun je alleen maar doorgaan door op je buik te schuiven. Hier begint Koert echt af te haken. Voor hem nóóit meer lavatunnels! Gelukkig zijn we dan ook gauw bij het eindpunt, waar een kraan is en we het rode, vochtige lavagruis van ons af kunnen spoelen. Aansluitend maken we nog een lange wandeling langs de Cráteres Gemelos. Het is prachtig weer en we genieten volop.

Na de lunch pakken we onze spullen in en maken we ons gereed voor de overtocht naar Isla Isabela. Bij de haven duikt Roberto weer op. Hij helpt ons aan boord van de New Oceaan. 

PS We zijn inmiddels weer veilig thuis. Met die laatste drukke week op de Galápagos hebben we geen tijd gehad om dit blog bij te houden. Met name voor ons zelf vind ik het belangrijk om het toch af te maken!