Lesotho is een wonderbaarlijk land. Allereerst om er te komen vanuit Zuid- Afrika. Het is een bergstaat. Het wordt ook wel het dak van Afrika genoemd. Het aantal grensposten is beperkt. Een aantal is via kronkelende passen alleen bereikbaar met een 4WD. De wegen zijn eeuwenoud en hebben nog nooit een lik asfalt gezien. Voor onze gewone Toyota dus geen optie.

Het betekent dat we van Port Shepstone vanaf de South Coast een grote omtrekkende beweging moeten maken. Terug naar het noorden en daarna oostwaarts.. het brengt ons bij een geïmproviseerde tussenstop in Bergville. Een plaatje van een lodge met hutjes met rieten daken als onderkomen. Maar wel binnen van allerlei gemakken voorzien. Het natuurschoon rondom is wonderbaarlijk en hier verblijven tot onze verbazing ook enkele andere Nederlanders.

Maar goed we zijn op weg naar Lesotho. We gaan de grens over bij Maseru, de grootste en gemakkelijkste grenspost. Grensposten in Afrika zijn altijd weer een belevenis. Veel mensen. Briefjes, stempels, donkere loketjes met daarachter ook niet heel zichtbare personages. Volgorde en route van de handelingen staat eigenlijk niet of nauwelijks aangegeven. Een ding is onveranderlijk: elke beambte informeert onmiddellijk hoe met je gaat. Natuurlijk gaat het goed met je en je wilt natuurlijk ook weten hoe het met hem of haar gaat. Pas dan komt men ter zake. Als je dat althans zo wilt noemen. Alle administratieve handelingen brengen een enorme werkgelegenheid met zich mee. Maar ik heb het duistere vermoeden dat alle geregistreerde gegevens in een groot donker gat verdwijnen.

Tomtom heeft niet veel op met Lesotho. Is eigenlijk de hele reis een beetje van slag. Leidt tot onaangename discussies. Om ons Blue Crane Guesthouse te bereiken is dan ook nog een heel gedoe. Bij binnenkomst van ons nieuwe onderkomen waren we eerlijk gezegd teleurgesteld. Een spartaans ingerichte slaapkamer met badkamer. Netjes, schoon, dat wel. Beneden zouden we de keuken kunnen gebruiken. De ontbijtkamer had alleen tafeltjes en stoelen. Stenen vloer. Geen enkele opsmuk. We voelden ons een beetje ontheemd.

Maar toen verscheen Makabe, zwart natuurlijk, niet groot maar wel omvangrijk. Grote dikke kwabbelende armen en een schaterende lach. Zij bestierde haar koninkrijk. Omringd door zeer bedeesde, zacht sprekende meisjes. Een dochter die er uitzag als 14 maar toch al 26 bleekte zijn en wat nichtjes. Allen klein van postuur.

Makabe nam gelijk het heft in handen. Eten moest je in het Italiaans restaurant in de nieuwe Maseru Mall. Over onze opgespaarde was zou zij zich onmiddellijk ontfermen. De trip die wij volgende dag volgens Makebe zouden moeten maken leidde naar een 120 meter hoge waterval, zo'n 100 km de bergen in. Inderdaad een van de mooiste tochten die wij ooit hebben gemaakt. Als je tenminste houdt van een landschap dat zich slingert door hoge bergen , weidse valleien en heel veel mensen langs de weg lopend, gehuld in kleurige kledij, dekens, hoofddeksels, witte laarzen en een stok in de handen om vee te hoeden. Een aantal herders rijdt op ezeltjes. Het vee is in Lesotho keurig opgevoed. Zij steken niet onverwacht de weg over en blijven netjes aan de kant. Het zijn onvoorstelbaar veel beesten. We spreken dan over koeien met horens, geiten, schapen, wilde paarden, ezels zoals gezegd. Het zijn trotse mensen die herders. Zij kijken je fier aan en als je je hand opheft beantwoorden zij meteen je groet. Het lijkt alsof je in een film rijdt maar dan honderd jaar geleden. Kortom, het advies van Makabe was een groot succes. Alleen hebben we de waterval nooit gezien. Maar dat was niet haar schuld. We belanden met onze Toyota op een onverharde kronkelende weg met soms onaangename afgronden. Stenen die onplezierig hard stuiten tegen de onderkant van onze auto. Lampjes die gaan branden en die dat eigenlijk niet zouden moeten doen. Kortom het wordt tijd dat we weer huiswaarts keren.

-Wordt vervolgd-