Van Swakopmund naar Desert Camp Sesriem

Zondag 6 december - 415 km +/- 6 uur

We hebben Walvisbaai net achter ons gelaten of de gravelweg begint alweer. De stemming is uitstekend en het weer is prachtig. Vandaag zien we elk kwartier wel een auto: het is immers zondag en de blanke Namibiërs zijn net als de Zuid-Afrikanen echte outdoor mensen en trekken er graag op uit. We nemen de eerste bergpas, de Kuiseb Pass, met gemak. Bij de tweede, de Guab, doe ik verstijfd van angst af en toe m'n ogen dicht, gelukkig houdt Koert ze open! De weg is echt heel smal. We moeten vaak steil omhoog en dan op de top meteen steil omlaag. Je weet echt niet wat er achter de top ligt. Het lijkt wel een roller coaster! Soms is het wegdek net een 'wasbord' met ribbels, de auto blijft maar stuiteren, heel vervelend. Af en toe is het mogelijk om naast de gravelweg een zandspoor te volgen, wat vaak wat rustiger rijdt.

Rond de middag zijn we dan in Solitaire. We hebben allebei het gelijknamige boek van Ton van der Lee gelezen die hier in the middle of nowhere zijn toevlucht zocht om te ontsnappen aan de "ratrace" in Nederland. Een enkel oud gebouwtje herinnert nog aan die tijd, zo'n twintig jaar geleden. De buitenkant van het winkeltje is nog authentiek, binnen vind je moderne grote koelvitrines met vooral water, bier en frisdrank. Het is snoei maar dan ook snoeiheet en een grote pul koud bier in het Ton van der Lee Café is precies wat we nodig hebben. Naast de camping die in het boek beschreven wordt is er tegenwoordig ook een prachtige lodge met een binnentuin met zwembad. Ik hoop dat ik voor niemand het plezier van het lezen van het boek vergal maar ik heb een prachtige foto gemaakt van het graf van 'Moose'!

Terwijl we in de auto napraten over Solitaire, het plaatsje, het boek, de auteur en de personages zijn we alweer een uurtje verder en op de plaats van bestemming: Desert Camp in Sesriem. And desert it is! Het kamp bestaat uit een tiental tenthuisjes, niet zoveel verschillend van die twee andere tentaccommodaties die we hebben gehad. Alleen hebben we er nu een complete buitenkeuken bij, niet luxe maar erg functioneel. Het is allemaal zo raar, je zit daar midden in die zandbak en je hebt naast je eigen sanitaire voorzieningen ook nog eens een keuken met koelkast, kookplaat en magnetron! Er ligt een lijst waarop we kunnen aankruisen wat voor vlees en welke groente we wensen klaar te maken. En terwijl wij heerlijk afkoelen in het zwembad(je) vullen de kaboutertjes onze koelkast. We genieten van een prachtige Afrikaanse zonsondergang die de omringende bergen in een rode gloed zet!

Maandag 7 december

Het is bewolkt. Hè nee, niet vandaag, nu ik mijn mooiste foto's wil maken van de beroemde zandduinen die alle schakeringen van rood schijnen te hebben in het gouden zonlicht! Maar het is niet anders, misschien knapt het nog wel op, maar het ziet er niet naar uit.

Op 5 km van ons kamp is de toegangspoort tot Sossusvlei National Park. Eén lange asfaltweg (dat dan weer wel!) van zo'n 60 km leidt door de vallei, die inderdaad omringd wordt door immense zandduinen. Het is evengoed prachtig. We stappen af en toe uit, bijvoorbeeld bij de beroemde duin 45 en genieten van het uitzicht. Als de weg ophoudt maken we gebruik van de shuttle service om bij de laatste hoge duinen te komen. En dan blijken de woorden van de oude meester bewaarheid te worden: "Elk nadeel heb z'n voordeel!" Nu het bewolkt is, is het namelijk lang zo heet niet en zijn wij in staat om een uurtje tussen die duinen in dat rode zand te lopen. Wat een onvergetelijke ervaring.

Het blijft bewolkt, af en toe valt er een verdwaalde regendruppel! Voor vanavond staat er koedoe biefstuk op het menu.

Dinsdag 8 december

Van Sesriem naar Windhoek - 394 km 5.1/2 uur

Onze laatste dag in Namibië. We moeten vroeg op want de Hilux moet vóór 16.00 uur in Windhoek teruggebracht worden. We hebben de keuze uit twee routes. En ja, we kiezen de route die weliswaar zeer spectaculair is maar ook de uiterste inspanning van de Hilux en zijn chauffeur blijkt te vergen. Deze weg is echt alleen maar berijdbaar met een 4WD. Op de 45 km lange Remhoogte Pass zijn we geen enkele auto tegengekomen. Dat vinden we achteraf niet gek! Wel komen we steile omhoog en omlaaggaande kronkelingen tegen met onverwachte waterholes waarvan absoluut niet te peilen is hoe diep de Hilux daarin zal wegzakken. Ik sta echt op het punt om uit de auto te springen om te kijken hoe diep het is maar dan neemt Koert razendsnel een beslissing en stuurt de auto behendig aan de uiterste rand door het water heen. Phoe ...phoe ...

Enfin, we geraken veilig uit de bergen en de laatste 100 km naar Windhoek rijden we zoevend op een asfaltweg. Vroeg in de middag zijn we al bij Guesthouse Emerald, daar waar we ook de eerste nacht in Namibië hebben doorgebracht.

Morgen is het vroeg dag voor ons. We worden om half zeven opgehaald voor transport naar het vliegveld om te beginnen aan het derde deel van onze reis: een weekje strandvakantie in Llandudnu vlak bij ons geliefde Hout Bay (Kaapstad). We hebben er ontzettend veel zin in!