Van Kamanjab naar Swakopmund

412 km - 5.56 uur

Vrijdag 4 december

Heerlijk uitgerust en na een lekker ontbijt vertrekken we uit Kamanjab - een plaatsje van niks - maar in ieder geval met het Oppi-Koppi Rest Camp. Als ik het nog niet gezegd heb: aanrader als je vandaar uit misschien het Etosha park wil bezoeken.

We zijn net het plaatsje uit en de geasfalteerde weg verandert in een gravel circuit. Je mag 80 km per uur en dat halen we met 'ons Hiluxje'. Het is erg eenzaam op de weg. Af en toe schiet door me heen: OMG als we nou een lekke band krijgen of erger ... Maar het gaat goed. We zien het landschap veranderen, eerst woestijn met stekelige struiken, boompjes en distels en dan de laatste 150 km echt zandwoestijn met zandduinen. Er is nergens vee te bekennen. Geen vee, dat betekent geen dorpjes, geen mensen. Maar ergens in dat ruige landschap staat dan toch plotseling een klein meisje aan de weg te zwaaien. Ze is is zo'n jaar of 10. We zwaaien uitbundig terug en rijden voorbij. Dan realiseer ik mij: "Koert, dat kind wil water, zij zwaait met een lege fles!'. We stoppen, zetten terug en geven dat kleine ding flessen water en een handvol snoep. Ze zegt heel zachtjes en beleefd: "Thank you". In de achteruitkijkspiegel zien we hoe ze blij naar haar familieleden huppelt die onder een grote boom zitten te ... .? Ik weet het niet. Een groot gevoel van onmacht overvalt me, de tranen stromen over mijn wangen.

Bij Hentley Bay aan de Atlantische kust rijden we pal zuid naar Swakopmund, Swakop voor de insiders. Dit is zo bizar, je hebt Duitse muziek op de radio en je rijdt een Duits provinciestadje binnen dat er keurig georganiseerd en schoongeboend uitziet. De temperatuur zakt voor het eerst net onder de 25 graden, wat een verademing. We volgen de borden van Swakopmund Luxury Suites en checken in voor 2 nachten. Het hotel midden in het centrum is een erg goede keuze van mijn touroperator! We laten de professionele receptioniste meteen al voor 2 avonden een tafel in een visrestaurant reserveren. Onderweg hebben we gehoord dat je in ieder geval bij the Tug moet zijn, die reservering lukt voor zaterdagavond. Vanavond eten we bij Jetty op de pier. Wat heerlijk dat we na al die hoeveelheden vlees onderweg nu verse vis kunnen bestellen! We kiezen voor oesters en een knaap van een tong! Heerlijk! We lopen terug naar ons hotel en worden geregeld begroet met " 'n Abend die Herrschaften". Dat men toch zomaar aanneemt dat wij Duitsers zijn! We groeten terug: "schönen Abend noch".

Zaterdag 5 december

Misschien had ik die verse oesters niet moeten nemen gisteren want mijn maag is voor het eerst deze reis erg van streek. Ik neem 2 Imodium en hoop er het beste van. Voor het ontbijt hebben we vouchers want Luxury Suites heeft geen eigen catering. We gaan naar Café Anton in het Schweizer Hof Hotel. Niet te geloven, iedere Duitse of Oostenrijkse Gaststätte ziet er zo uit. Dezelfde bekleding van de stoelen, dezelfde vitrage met kant! Iedereen die daar zit is blank en spreekt Duits danwel Afrikaans. Na het ontbijt wandelen we wat door het stadje maar ik voel me zo beroerd dat we even naar het hotel terug gaan. Gelukkig gaat het in de middag een stuk beter en we rijden naar Walvisbaai, zo'n 30 km naar het zuiden. Voor het eerst zien we de immense zandduinen van dichtbij en ik knap helemaal op als we met z'n tweeën in het zonnetje op een talud zitten en een ongelooflijk grote kolonie roze flamingo's bestuderen.

Hey en daar heb je ook nog vier bottlenose dolfijnen ...