De Okavango Delta , Botswana

19 november. Donderdag. Ik schets eerst de setting. Vandaag gaan we een safari maken door de Okavango Delta, door sommigen het mooiste natuurgebied van Afrika genoemd. In 2014 uitgeroepen tot Unesco Wereld Erfgoed. Het is het grootste moerasgebieden ter wereld met een oppervlakte van 15000 km3. De Delta wordt gevoed door de Okavango rivier. De enige rivier die niet uitmondt in een zee of oceaan maar in het binnenland van Afrika. November heeft temperaturen tussen de 30 en 35 graden. Tijdens de heftige regenbuien kan de temperatuur dalen tot 15 graden.

Vanochtend vroeg gaan we in allerijl een safari tour regelen. Gisteren was het er niet meer van gekomen Na 7 uur rijden en met wat strubbelingen bij het inchecken was dat erbij ingeschoten. Met hulp van de receptioniste kunnen we om 8 uur in een taxi stappen die ons naar het vertrekpunt brengt. We zijn de enige 2 toeristen. Het is een surprise tour. Althans ik wist ook niet precies wat er zou gaan gebeuren en Claar had met nadruk aangegeven wat ze niet wilde. Zeker niet met een kano het water op en ook geen bush wandeling temidden van de wilde dieren.

Gerustgesteld stapt Claar dan ook in de safari jeep die ons door een totaal verdroogd landschap, schokkend en bonkend door zandpaadjes naar het vertrekpunt van de onze tocht brengt. Na 1 uur stappen we een beetje gammel uit bij een hele verzameling safari jeeps met merendeels jongeren die vol verwachting en opgewonden staan te wachten op wat er staat te gebeuren. Ja dat valt ons tegen. We gaan niet alleen. Maar dat blijkt gelukkig een misvatting . Onze driver stelt ons voor aan onze gids. Hij heet Raphael, is 46 jaar en heeft maar 1 tand. Althans zichtbaar. Hij ziet eruit als een prachtige zwarte verweerde man. Maar zoals gezegd, de tandzorg in Botswana heeft nog een inhaalslag te maken.

We lopen achter onze gids aan, richting Okavango River waar een aantal kano's ligt te wachten. Claar verstijft. "Je denkt toch niet dat ik in dit gammele bootje stap? Ik denk er niet aan. Koert, waarom heb je dat niet gezegd." Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een vermoeden had van die kano's, maar het leek mij beter deze informatie even voor mij te houden. Er volgt een spannend moment; de gids steekt zijn hand uit naar Claar. Vol spanning kijk ik naar haar gezicht. Gaat ze het doen of niet? Claar steekt haar hand uit naar de gids en de spanning is gebroken.

Wat volgt is een paradijselijke tocht door een geul in het moeras waar prachtige waterlelies staan, waar we helemaal alleen zijn en alleen het geluid van vogels is te horen. Onze gids benoemt ze allemaal en ik vind ze prachtig maar zoals sommigen van jullie weten ben ik niet goed in namen onthouden. Dus jammer voor de vogelaars onder jullie. Wij zitten achter elkaar in de kuip van een gedemonteerde stoel. Ik voorop. Claar achter mij met in haar rug de koelbox met onze lunch en achter haar staande Raphael met een lange stok in zijn handen. Twee uur glijden wij zo over het water. Raphael vertelt en legt uit, kabbelende gesprekjes en zoals gezegd, het lijkt het paradijs wel. Ik moet de lezers vast waarschuwen, uren later blijkt het paradijs echt in een hel te veranderen.

Na 2 uur stappen we stijf en stram, geholpen door Raphael aan land. Kuipjes van de stoeltjes en de koelbox mee. We gaan een bushwalk maken op een eiland in de delta. Claar weet allang dat er geen weg meer terug is. We laten onze bagage achter en gaan op pad. Bosschages, olifantengras, paadjes waar allerlei uitwerpselen van dieren liggen die nauwgezet door onze gids worden bestudeerd.

Het is zo ontzettend warm, het is werkelijk met geen pen te beschrijven. De gids loopt voor ons uit en kijkt spiedend om zich heen. Wij lopen, dik ingesmeerd met rode hoofden en voortdurend de waterfles aan de lippen er achteraan. Raphael lijkt overigens nergens last van te hebben. Na een half uur oppert Claar om terug te keren. Na enig overleg besluiten we toch nog even door te lopen. De gids stopt en wenkt ons in de verte te kijken. Olifanten. Het blijken er uiteindelijk 3 te zijn. We komen steeds dichterbij. De hitte en de moeheid zijn vergeten. Foto's, video. We kijken ademloos toe. De afstand tussen ons en de olifanten is naar schatting nog maar zo'n 40 meter. Na een tijdje heeft de dichtstbijzijnde en grootste olifant ons in de gaten en komt onze richting uit. Hij begint met zijn oren te klapperen en Claar duikt achter mij weg. Het lijkt mij overigens dat mijn bescherming zeer minimaal zal zijn. Wat geweldig, wat een beleving. Het maakt toch wel een verschil of je de olifanten vanuit een jeep gadeslaat of in het open veld.

Blij en tevreden lopen wij terug naar ons plekje in de bush om te gaan lunchen. Inmiddels begint het weer om te slaan en komen er steeds meer wolken. Onze Henk Krol uit Botswana zegt dat de langverwachte en de regen waar men zo op hoopt in aantocht is. Maar de buien komen pas vannacht. We stappen weer in onze kano en we glijden door het moeras, intens gelukkig terug naar ons vertrekpunt. Twee uur varen. Het is inmiddels doodstil, de lucht wordt steeds donkerder. De vele vogels van de heenweg zijn verdwenen. Het zijn de voortekenen van de hel die zal losbarsten. En hier is echt geen woord van gelogen. De eerste lichtflitsen zijn zichtbaar. Plotseling een harde windvlaag. Mijn Tommy Hilfiger pet wordt van mijn hoofd gerukt en valt in Claar haar schoot. Dan een enorme donderslag. Claar slaakt een geweldige kreet. Het begint te regenen. In een toenemend tempo horen we steeds meer donderslagen en links en rechts zien we de lichtflitsen om ons heen. Het is een compleet inferno. Bij elke slag jammert Claar het uit. Raphael herhaalt steeds weer, sorry, sorry, sorry. Deze weervoorspeller van de koude grond heeft spijt en begint steeds harder te roeien. De regen gutst met grote plenzen op het water en op ons. We zijn in een mum van tijd doorweekt. Het is inmiddels totaal niet te bepalen waar het onweer zich bevindt. De situatie is echt levensgevaarlijk. En er is geen ontsnappen aan. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de oever in zicht komt. Wat een opluchting! We hebben weer vaste voet aan de grond. We kunnen weer in onze safari jeep stappen. Rillend van de kou maar blij dat het zo goed is afgelopen. Ik druk Raphael de hand en stop er een goede fooi in. Opgelucht bedankt hij ons. De jeep rijdt weg en hij zwaait ons na.