Time to say goodbye

Honolulu 1-3 december 2014

Maandagmiddag rijden we al op tijd naar Paradise Cove voor de Luau. Het is af en toe bewolkt maar boven de lagoon waar het feest plaatsvindt, schijnt de zon. Vóór de maaltijd kun je deelnemen aan allerlei activiteiten. Van speerwerpen tot kanovaren, je kunt de Hula leren dansen, een bloemenkrans voor in je haar vlechten of een nep tattoo laten zetten. Ik stort me er helemaal in en behalve aan speerwerpen doe ik overal aan mee.

Na zonsondergang (18.30) begint men met de opgraving van het varken, dat geserveerd gaat worden. We zitten in een amfitheater om dat traditionele gebeuren gade te slaan. Men heeft die ochtend in de vroegte een gat gegraven en dat volgegooid met gloeiende kolen. Daar legt men dan een geslacht varken in bananenbladeren gewikkeld in. Daar gaan dan weer kolen overheen en vervolgens wordt het gat weer dicht gegooid. En laat dan maar lekker uren sudderen die hap. Onder begeleiding van zoetgevooisde Hawaiiaanse klanken wordt het varken opgegraven. Het vlees valt van het bot zo gaar is het en het is heerlijk gekruid. Als je niet van varkensvlees houdt kun je ook kip of vis nemen. Natuurlijk is er bij het buffet een ruime keuze aan verse salades en een keur aan tropisch fruit.

Om een uur of half 8 begint de show en raakt het podium al gauw vol met Hula danseressen. En eindelijk, Mireille ... daar komen de rieten rokjes en kokosnoten BH's! Om 21.00 uur is het feest afgelopen. Samenvattend: natuurlijk toeristisch maar toch erg leuk om erbij geweest te zijn. En bij het zingen van I'm dreaming of a white Christmas daar onder de palmen krijg ik spontaan weer even de tranen in mijn ogen ...

Dinsdag maken we een rondrit langs de noordkant van het eiland. Hier zie je af en toe het échte Hawaii, zonder alle fratsen voor de toeristen. We zien hier ook spandoeken van burgers die het zat zijn dat de toeristenindustrie het eiland opslurpt: No Hawaian .. No Aloha!

En wat een tref, we komen terecht bij de wereldkampioenschappen surfen! Op het strand is een kleine tribune gebouwd en er staan grote videoschermen. Veel mensen zitten op het strand - en echt Amerikaans - op het dak van hun jeeps. Er zijn van die grote mediawagens en hokjes voor commentatoren. De wedstrijd speelt zich af in de branding die een stukje uit de kust ligt. Het gaat erom hoe lang de surfer zich in of op een wave staande kan houden. De jury geeft bovendien bonuspunten voor de moeilijkheidsgraad van de trucjes die gedaan worden. Spectaculair!

Woensdag 3 december, vertrekken we om half 10 voor onze dolfijn- en snorkeltocht! Ja, we hebben toch tickets geboekt onder het motto ... once in a lifetime! Het regent pijpenstelen en we hebben er een hard hoofd in. Kun je wel vissen zien onder water als de zon niet schijnt? Met 17 personen gaan we aan boord, deze keer van een catamaran. We raken al gauw aan de praat met een echtpaar uit Sydney met 3 dochters. Ze zijn moslim. Mevrouw en de drie dochters zijn van top tot teen bekleed, inclusief hoofddoek. Hoe apart gekleed dan ook, het zijn ervaren snorkelaars. Er komt een waterig zonnetje door. En dan .... dolfijnen!!! Tientallen!!! Ze zijn aan het spelen. Een paar springen er uit het water omhoog en maken een dubbele pirouette! We gaan voorzichtig een voor een uit de boot om met de wilde dolfijnen te zwemmen. Als ik onder water kijk zie ik groepen dolfijnen onder me voorbij schieten. Ook een aantal met een kleintje aan een vin. Wat een wondere wereld. Ik kijk mijn ogen uit.

De dolfijnen trekken verder en wij gaan weer aan boord. We varen een stukje en komen die groep weer tegen. Wij gaan weer het water in. Deze keer zijn ze wat sneller verdwenen dan de eerste keer. Dan varen we verder naar het rif voor het eigenlijke snorkelen. Ik stap in het water en bevind me onmiddellijk in een school van grote vooral gele, zwarte en doorzichtige vissen. Opeens roept onze begeleidster: turtle en ze geeft de richting aan. En ja hoor, daar zien we zo'n levensgrote schildpad op z'n gemakje voorbij laveren.

Ik heb helemaal rimpelige handen als we eindelijk weer in de boot zitten. We zetten koers naar wal tot onze kapitein via de mobilofoon te horen krijgt: walvis op drie uur. Hij gooit het roer om en vaart als een wilde in de aangegeven richting. We liggen een poosje stil te wachten ... en ja hoor daar zien we hoe dat machtige dier naar boven komt en zich omwentelt ... en nog een keer ... en nog eens. Dan is hij weg! En dan vergeet ik nog de vliegende vis te noemen, die we ook nog in de gauwigheid voorbij zien flitsen. De dag wordt afgesloten met een eenvoudige maaltijd op het strand waar we met iedereen nog gezellig napraten. Weer een dag om in te lijsten!

Tja, dit was het dan! Met gemengde gevoelens gaan we zo meteen inpakken en straks nog even naar het strand of wat shoppen. In de avond vliegen we via Salt Lake City naar Washington DC. Door het tijdsverschil en de beroerde aansluiting zijn we pas vrijdagavond in DC. Die gewonnen dag na Australië moeten we dus keihard weer inleveren!

Wat hebben we een fantastische vakantie gehad, ik zou zo iedere dag over willen doen, maar nu eventjes niet hoor. Nu zijn we eraan toe om naar huis te gaan. Wat heb je alles geweldig geregeld, Koert! Ik ga ongezien weer met je mee naar welke bestemming dan ook.

Maar nu eerst naar mijn liefsten in Washington, die mis ik al veel te lang. En dan volgende week woensdag hopelijk weer veilig thuis in Hoeven bij mijn andere liefsten!

Graag wil ik jullie bedanken voor de leuke reacties. Dat is toch een stimulans geweest om onze reisverhalen te blijven opschrijven. En dat is maar goed is ook, want ons bezoek aan Vietnam en Bali lijkt inmiddels wel eeuwen geleden, ik zou het zo een twee drie niet meer na kunnen vertellen!