Waltzing Matilda

19-25 november 2014

G'day mates!

Ik heb nooit geweten dat deze bush ballade het onofficiële volkslied van Australië is. Het lied gaat over een zwerver (swagman) die een schaap (jumbuck) steelt, en zichzelf in een kreek (billabong) verdrinkt als hij opgepakt dreigt te worden. Daarna gaat hij spoken in dat gebied, wat ik dan weer heel Engels vind. Een 'matilda' is een plunjezak; waltzing is rondtrekken. Waltzing matilda is dus met een plunjezak op je rug op pad gaan en heeft niks te maken met - wat ik dacht - een meisje dat aan het walsen is.

Deze titel heb ik gekozen omdat er zoveel is wat ik nooit over Downunder geweten heb. Voor mij was Australië een continent dat vooral heel ver weg ligt, waar het heel warm en stoffig is en waar je struikelt over de kangoeroes. Daarnaast dacht ik aan grote schapenfokkerijen (McLeod's Daughters), vliegende dokters en veel bier. Wat dat bier betreft, dat klopt trouwens helemaal!

Het is natuurlijk een fikse afstand vanaf Europa maar wat een prachtig land, ik ben er helemaal verliefd op geworden. De vrijheid, de ruimte, de natuur, het klimaat, de aard van de mensen. Het is misschien wel de levenshouding ... no worries, die me zo aanspreekt. Ik vind Vietnam en Bali echt schitterend om op vakantie te gaan maar in Australië zou ik zo willen wonen. Wel natuurlijk met mijn liefsten om me heen!

'Nothing good comes out of Melbourne, except the Hume Highway' is een favoriet gezegde van de Sydneysiders om de rivaliteit tussen Melbourne en Sydney aan te geven. De inwoners van de twee grootste steden van Australië zijn verwikkeld in een permanente strijd over de vraag welke stad het beste is. Die strijd wordt op ieder mogelijk slagveld gevoerd: sport, kunst, architectuur en op culinair gebied. Gelukkig hoef ik me in deze strijd niet te mengen want ik kan niet over Melbourne mee praten, ik ben er immers niet geweest. Op dit moment is Sydney voor mij de gaafste stad die ik ken. Sydney rocks. Sydney is beter te behappen dan bijvoorbeeld New York. In Sydney gelden menselijkere maatstaven. De gebouwen zijn ietsje lager, het verkeer is wat minder druk en de mensen lijken minder gejaagd.

Toen ik voor het eerst aan de Circular Quay stond en met één blik het prachtige Sydney Opera House zag met aan de andere kant de Harbour Bridge heb ik mezelf paar keer in de arm moeten knijpen om te kijken of ik niet aan het dromen was. Het is zo'n markante plek daar aan de haven. Je herkent die twee gezichtsbepalende iconen van Sydney. Je ziet de staalblauwe lucht erboven, het azuurblauwe water, de vele witte zeilboten, de ferries ... en daar sta je dan zomaar bij met de zon op je neus en de wind die door je haren speelt. Dit is een moment om dankbaar te zijn. In maart 2011 had ik nooit kunnen denken dat het zover goed zou komen met mijn gezondheid.

Wat hebben we genoten de afgelopen dagen. We hebben de highlights van de city natuurlijk gezien, de Harbour Bridge, het Sydney Opera House, Darling Harbour, de Haymarket, Hydepark, de wijk de Rocks en de stranden Bondi Beach, Manly Beach en Watsons Bay. Maar we hebben de stad ook echt beleefd, we hebben boodschappen gedaan en in bussen en ferries gezeten. Gisteren zaten we per ongeluk op een veerboot naar het Olympisch Park! Ik moest steeds aan Mart Smeets denken. Die was in 2000 tijdens de Spelen ook zo lyrisch over Sydney.

Een kleine story moet ik nog kwijt. Op onze eerste dag hier, afgelopen donderdag, pakken we op de terugweg vanuit de City een snelbus waar little Bay op staat. Ik vraag bij het instappen aan de chauffeur of hij ook in de Franklin Street stopt. No worries ... komt helemaal goed. Het eerste stuk herkennen we nog, maar later wordt het onduidelijker. Maar weten wij veel, wij zijn nog geen etmaal in deze stad. We wachten rustig af. De chauffeur is echt aardig. Een paar jongelui, die wat hard aan het praten zijn, wijst hij grappig terecht. En dan is het ... Franklin Street, mates. We kijken om ons heen en herkennen helemaal niks. No worries ... er komt nog een halte in de Franklin Street. De schrik slaat me om het hart als ik ook daar niks herken. De chauffeur kijkt ons vragend aan ... waar moeten jullie dan zijn? Ik hoor Koert zeggen: Malabar Junction. Oh .. zegt de chauffeur, daar kom ik niet, dan had je een andere bus moeten nemen. Hij ziet onze bedremmelde gezichten en zegt: dat is zeker wel een half uur lopen, maar ... no worries, ik help jullie wel. We gaan weer zitten en we rijden helemaal mee tot het eindpunt van de route. De laatste passagier stapt uit. Dan rijdt de chauffeur nog zeker 10 minuten om en zet ons af bij 'ons' kruispunt. We bedanken de aardigste busdriver van Sydney uitvoerig. Ik had hem wel willen kussen. We vieren onze veilige thuiskomst met een heerlijk koud wijntje.

Ah ... en nou morgen vertrekken. Ik vind het wel jammer hoor. Ik was graag nog een paar dagen in Sydney gebleven. Maar wie weet, bij leven en welzijn komen we hier zeker nog eens terug!

See ya!