Ergernissen

Jullie lezen voornamelijk over de interessante, leuke en grappige dingen tijdens onze reis. Natuurlijk zijn er ook dingen die tegen zitten, kleine ergernissen en irritaties.

Zaterdag las ik een artikel in de NRC over de wet van de toenemende ergernissen. Deze wet komt erop neer dat wij in toenemende mate controle over ons leven willen hebben. Hoe beter dat lukt des temeer ergeren we ons aan dingen waarover we geen controle hebben.

Jenny vroeg zich af hoe wij met zo'n kleine minkukel van een camper, onze Delfie, zo'n trip van zo'n kleine 3000 km konden maken. Afgelopen zondag hebben we geskypt met onze kleinkinderen in Washington. We hadden voor het eerst een perfecte internet verbinding en konden uitgebreid onze camper van binnen en buiten laten zien. We zagen hun ogen groot van verbazing worden. Slapen oma en opa daarin? Kunnen ze daarin echt koken? Vinden ze hun kleren wel terug in die chaos?

We hebben nu 11 dagen met Delfie gereisd en we hebben op 7 verschillende campings gestaan. Vooraleerst moet gezegd worden: geen kwaad woord over Delfie. Rijden is een fluitje van een cent. Het is een automaat en al naar gelang de reis vordert, heb ik het gevoel dat ik hem onder controle heb. Maar er zijn ook tal van zaken waar we niet of pas na verloop van tijd grip op beginnen te krijgen. Allereerst de radio. Op zo'n lange reis wil je toch wel graag een muziekje horen. Het zou zelfs mogelijk zijn je iPod/iPhone op de radiospeakers aan te sluiten. Spotify offline! Niet dus. We hebben er 2 dagen over gedaan om de radio überhaupt aan te krijgen. Na talloze keren proberen hoorden we eerst gekraak en toen iets wat op muziekgeluid begon te lijken. Ineens luid en duidelijk, helaas blijkt het maar tijdelijk te zijn en valt het geluid weer weg. Ik wil het verder niet over iPod/iPad hebben. Dat is echt te hoog gegrepen. Met de muziek gaat het nu wel ok, tenminste als er zenders binnen bereik zijn.

Het keukengerei is heel primair en elke keer als we iets willen gebruiken moeten we het bed openklappen om iets te pakken. Claar krijgt de klep niet open... Het koelkastje doet het, dat moet gezegd worden, geweldig. Alles is ijskoud. Helaas komen dingen die erin zijn gegaan niet of pas na dagen weer boven water. Licht! We hebben een klein geurkaarsje gekocht bij vertrek. Dat blijkt samen met het lichtje boven het dashboard volstrekt ontoereikend te zijn. Uiteindelijk na veel discussie en zoeken hebben we een led zaklamp gekocht. Er ging een wereld van licht voor ons open. Maar nu komt het en ik vertel dit met grote schaamte, er blijkt in de camper een zeer functionele tl lamp te zitten. Prachtig licht. Alleen we hebben deze geweldige lichtbron pas na 11 dagen ontdekt!

In bed gaan liggen is voor deze senioren een heel gedoe. Je schuift jezelf als het ware zelf naar binnen. 's Nachts opstaan om naar de wc te gaan is ook een behoorlijk gedoe. Soms is het in de camper behoorlijk warm. Nu de laatste 2 nachten in de Blue Mountains is het ongelooflijk koud. Dit doet ons herinneren aan onze allereerste kampeerervaringen. Gelukkig ligt het matras wel redelijk goed.

Afgelopen nacht hadden we de luxe van een sanitaire unit. D.w.z een complete badkamer, douche, wc, wastafel en warmtelampen. Wat een luxe! We hebben midden in de nacht een tijdje onder deze lampen gezeten om weer even op te warmen. We hebben er echt van genoten. ' s Ochtends weer vrolijk en blij het ontbijt gemaakt. Eitje bakken, broodje roosteren. Op dat moment blijken ook talloze vliegen te hebben gewacht. We zijn gillend gevlucht.

Kortom, je hebt heel veel dingen niet onder controle en soms vraag je je af; waarom doen we ons dit zelf aan? Toch hebben we de afgelopen 12 dagen als ontzettend leuk en heel positief ervaren en we zouden het voor geen goud hebben willen missen. We zijn echt heel trots op ons zelf en hebben daarop ook het glas geheven. We zijn trots omdat we het hebben gedaan en ook hebben volgehouden. Dat neemt niet weg dat we ons erg op ons appartement in Sidney verheugen.

Koert