Python of droomvlucht?

11-12-13 november 2014

Op dinsdag vertrekken we vroeg uit Airlie beach. Ons doel is Fraser Island. Dat is zo'n 900 km via één weg naar het zuiden, de A1, de Bruce Hwy. In het noorden keken wij onze ogen uit op het steeds wisselende en voor ons onbekende landschap. Nu wordt de weg eentonig en saai en er is geen alternatief. Ja, je kunt overal toeristische routes naar al die beaches rijden, maar we zijn op weg naar het zuiden, naar Sydney. Af en toe komen we door wildwest stadjes. We overnachten in Rockhampton (Rocky to its mates). Dit is de Beef Capital van Australië. De stank van koeienmest zou in de lucht hangen. Daar is geen sprake van, integendeel heerlijk frisse lucht en een prachtige camping. Southside Holiday Village ligt aan een drukke weg zegt de lonely planet. Nou de weg valt wel mee, ze hebben alleen vergeten erbij te schrijven dat er een spoorlijn vlak achter loopt. Tot laat in de avond denderen de de (goederen)treinen voorbij.

Woensdag weer een reisdag. Het is nog een dikke 400 km naar Hervey Bay, het uitgangspunt voor onze trip naar Frasereiland. We kiezen camping Tourquay, direct aan de oceaan. Het is voor het eerst dat we in Australië zijn, dat er een draak van een vrouw achter de receptie zit. Ze is rond de 60 en zit waarschijnlijk te wachten op haar pensioen. Campinggasten kan zij missen als kiespijn en dat laat zij duidelijk blijken. Wij laten ons niet afschrikken als zij zegt: het gaat vast niet lukken om voor morgen een bustour te boeken, het is al 16.30 de bussen zitten vol. Met tegenzin pakt ze de telefoon en ja hoor, er is plaats. We worden morgen om 07.25 bij de ingang van de camping opgehaald. We krijgen nog een grauw en een snauw mee over het gebruik van wifi (slecht werkend en $ 2 per uur) en over de sleutels van de toiletten en dat was dat. Phoe ...

We staan oceanfront met een prachtige view, maar het lijkt wel of geluk nooit volmaakt kan zijn ... je waait er weg en die wind maakt het behoorlijk fris! We zijn nu een maand onderweg en ik trek voor het eerst een vest aan! We zitten de hele avond in de kitchen die beschut ligt achter een muur.

Donderdag de 13e zijn we keurig op tijd bij de ingang. We zijn om 06.00 uur opgestaan. Ja, het is hard werken in de vakantie. We rijden met de bus naar de veerboot, die ons naar Frasereiland brengt. Het is prachtig weer en we hebben er zin in. De ferry raakt vol met robuuste 4wheel drive auto's en jeeps. Wij stappen uit de bus en gaan te voet de boot op. De overtocht duurt een half uur. Op Frasereiland aangekomen, stappen we in een 4wheel drive bus voor 40 personen. Und jetzt geht's los! Fraser eiland staat op de wereld erfgoed lijst en is 's werelds grootste zandeiland met hoge duinen, een eeuwenoud regenwoud, heldere meren en niet te vergeten zandstranden zo ver het oog reikt! We hotsen en knotsen met die bus in volle vaart, je mag 80 km per uur, dwars over het eiland naar de oceeankant. De chauffeur is heel bedreven en schakelt en schakelt maar. Af en toe dreigen we vast te lopen in het mulle zand, de wielen gaan spinnen, even terugzetten en kreunend overwint de bus het obstakel. In Airlie Beach sprak ik een mevrouw, die vertelde dat de busrit zo gaaf is. Ze zei erbij: ga vooral vóórin zitten als je de kans hebt, want achterin vlieg je met je hoofd tegen het dak. We zitten gelukkig helemaal vooraan. Dan rijden we het strand op, dat lijkt een makkie, maar overal zijn geulen water van het opkomend tij! Het wordt een dollemansrit over het strand. Na een kwartiertje stoppen we en er komt een piloot in de bus om een vliegtocht over het eiland te promoten. Hij vertelt er zo spannend over dat ik als een van de eersten mijn vinger in de lucht heb, jaaaa ... ik wil mee! Koert kijkt me vol ongeloof - maar ook een beetje trots - aan. Is dat Claartje de Jager die staat te kokhalzen als ze een vliegtuig in moet en dan snel een oxazepam neemt? Ik heb geen tijd voor een pilletje want voor ik het weet zit ik in dat vliegtuigje. Er kunnen 6 passagiers mee. Start- en landingsbaan worden op het uitgestrekte strand middels een paar pilons aangegeven. Fasten your seatbelts and up we go! We cirkelen een kwartier boven het eiland en hebben het prachtigste uitzicht. Het water is zo helder dat we een schildpad zien. Ook zou er een haai te zien zijn, maar die was niet aan mijn kant. Als grote broccoliroosjes zien we het regenwoud onder ons. We zien de prachtige meren, één ervan in de vorm van een vlinder. Veel te snel is de vlucht voorbij. Met de bus gaan we nog een stuk verder op het strand naar een uitzichtpunt. Maar we moeten opschieten van de chauffeur en snel foto's maken want het tij komt snel op. Dat merken we op het laatste stukje, de bus kan niet meer door de geul en moet een detour kiezen tussen rotsblokken door. De bus hangt op twee wielen, ik gil (nog) niet.

We rijden naar een servicepunt op het eiland, waar wat souvenirwinkeltjes zijn en een restaurant dat duidelijk ingesteld is op dit soort groepen. We hebben een uitstekende warme lunch en raken aan de praat met een mevrouw uit Kerkrade die als jonge bruid naar Australië is gekomen en inmiddels 54 jaar in Brisbane woont. Haar man is kort na zijn 65ste overleden. Ze maakt dit tochtje met een vriendin. Ze spoort ons in zangerig Nederlands aan, om veel samen te ondernemen zolang het nog kan, want voor je het weet is het voorbij. Ze raadt ons trouwens aan om komend weekend Brisbane te mijden. In verband met de G20 is bijna de gehele binnenstad afgesloten. Dan is dat probleem ook opgelost. We skippen Brisbane. Koert is er al eens geweest en je kunt immers niet alles zien!

We gaan verder met die bus, eerst voor een wandeling door het regenwoud en dan omhoog naar een bergmeer, Lake McKenzie. Daar zwemmen we een uurtje en zien bij terugkeren naar de bus onze eerste dingo! Later ook nog een vrouwtje, opgerold als een hond, genietend in het avondzonnetje. Dan moeten we van 200 m hoogte terug naar zeespiegelniveau. Een rollercoaster is er niks bij. Nu wordt het echt spannend, aan de linker kant een diepe afgrond, rechts joekels van bomen. Nu gil ik wel. Sommige mensen lachen van de zenuwen terwijl ze met hun hoofd tegen het dak stoten. De chauffeur laveert ons uiterst behendig en met veel schakelkunst naar beneden, waar hij van ons allen een welgemeend applaus krijgt.

Op de veerboot komen we weer enigszins bij van de schrik. We zetten weer voet aan wal en stappen meteen in de bus die ons weer netjes aflevert bij de camping.

Oh .. en als extra toegift zien we de eerste kangoeroes vrolijk huppelen in de schemering. Weer een dag met een gouden randje!

NB Mireille, geen duikbrevet voor ons. Ik zou het wel willen ...

NB Joke, nee jammer, ik heb geen foto van de lizzard op Koert z'n voet.

NB Ja Jenny, de Delfie is klein, maar daarom ook handig voor in de stad.

NB Liesbeth, wordt reismee op Florijn door spamfilter tegengehouden? Ik heb veel oudcollega's en alle dames van de leesclub op mijn mailinglist staan. Men hoeft natuurlijk niet te reageren, maar omdat jij schreef ... Met dank aan het Florijn. Je kunt je eigen e-mail adres achterlaten dan krijg je automatische update.