Learning by doing

Donderdag 6 november 2014

Je kunt je zoveel inlezen als je wilt, de werkelijkheid haalt je altijd in. Na het bezoek aan het prachtige regenwoud bij Kurunda op donderdag rijden we terug naar Cairns en nemen de afslag naar de Smithfield Mall. We parkeren onze auto en gaan wat boodschappen doen. In de mall is free wifi en de verbinding is best oké vandaag. Sorry guys, maar foto's uploaden via deze site zit er voorlopig echt niet in. Ik heb wel wat foto's kunnen plaatsen op Facebook.

We komen terug bij de auto en er zit een briefje onder de ruitenwisser met als strekking: we zagen dat jullie auto werd aangereden door een blauwe auto met een vrouwelijke chauffeur. Het kenteken staat erbij, was getekend Melissa & Brian + telefoonnummer. Phoe ... We lopen om de auto heen en bemerken dat de achterbumper aan één kant los zit. Koert kan die gelukkig weer zo'n beetje op z'n plaats duwen, maar om daarmee nou bijna 3000 km naar Sydney te gaan rijden? Stel je voor dat die onderweg losschiet. We besluiten om morgen voordat we aan onze trip beginnen even bij de verhuurders van ons spaceship langs te gaan. We gaan lekker aan de pool zitten met een glaasje wijn. We nemen alvast afscheid van onze landlords.

Vrijdag 7 november

We staan vroeg op en staan om 09.00 bij de spaceship company op de stoep. Hoe anders is het rijden als je het stadje een beetje kent. Waren we vorige week toen we aankwamen helemaal de weg kwijt, nu rijden we er in een streep naar toe. We overhandigen het briefje van Melissa en Brian. De luitjes van de autoverhuur vinden het gelukkig helemaal geen probleem en halen er een grote boormachine bij. Koert zegt nog: oh, ze gaan vast gaatjes erbij boren om er nieuwe schroeven in te zetten. Gaatjes worden er wel geboord maar dan wordt er zo'n plastic binddraad doorheen gehaald, zo een die gebruikt wordt om planten mee op te binden! Zij zeggen dat het zal houden tot Sydney, dus dat hopen we dan maar ...

Voordat we de kust afzakken willen we graag nog het achterland van Cairns zien: het Atherton tableland, een grote hoogvlakte die bekend staat als een van de voorraadschuren van Australië. Het is erg vruchtbare grond, we zien overal koffie-, cacao- en bananenplantages, uitgestrekte suikerrietvelden en enorm veel koeien. Het tableland voorziet een groot deel van Australië van melk en hier wordt onder andere ook het zwarte Angusrund gefokt voor die overheerlijke biefstukken.Overal tussendoor doemen dan weer plukjes regenwoud op en kun je meren en watervallen bezoeken.

Wij maken niet zoveel kilometers vandaag. Vroeg in de middag stoppen we bij camping Holiday Park aan Lake Tinaroo. Het is een prachtige camping en we staan heerlijk in de schaduw onder grote palmbomen. Vandaag moet 'Delfi' zich voor het eerst bewijzen. We hebben afgesproken dat als een van ons het kamperen niks vindt, we gewoon op zoek gaan naar een motel. Dat zal niet al te moeilijk zijn want we zien er genoeg langs de Hwy. We zijn in een mum van tijd geïnstalleerd, niet zo moeilijk natuurlijk want we hebben maar weinig bij ons. De campings zijn overigens van alle gemakken voorzien. Je hebt een 'kitchen' een overdekte, verlichte area met tafels en stoelen. Er staat een grote koelkast voor algemeen gebruik, een gasbarbecue, een magnetron, waterkoker, toaster en gaspitten om te koken. Je kunt er natuurlijk ook gewoon afwassen. Ook zijn er wasmachines en drogers. Bij deze camping is een zwembad en een restaurant. Het lijkt Frankrijk wel, maar dan anders. Koert bestelt een tafel voor 19.00 en komt glunderend terug met de vraag of ik weet wat BYO is? Nee, dat weet ik natuurlijk niet. Bring Your Own! Dat heb ik nou weer wel gelezen in de Lonely Planet dat het in Australië heel gebruikelijk is om je eigen drank mee naar het restaurant te nemen, maar we hebben er nog geen ervaring mee. Er ligt nog een lekker flesje Jacobs Creek koud, dus die gaat mee. We bestellen een plat du jour - hoe Frans klinkt dat - en vragen niet naar prijzen. Hoe duur kan het zijn in zo'n campingrestaurant? We hadden beter moeten weten toen we drie chique geklede vriendinnen met elk hun eigen fles onder de arm geklemd zagen plaatsnemen. Beslist geen campinggasten, meer dames van de Rotary Club. Het eten is werkelijk haute cuisine en wordt subliem opgediend, een sterrenrestaurant waardig. De chef zelf komt nog een praatje maken en vraagt of alles naar onze zin is geweest. Zeer zeker wel ... alleen de prijs van het driegangen menu die is wel erg haute! We lachen er maar eens om, we hebben genoten en bovendien ... we overnachten hier voor $ 24.00. Kom er maar eens om.

We gaan vrij vroeg slapen, min of meer gedwongen want we hebben geen verlichting. Eerst maak ik Koert nog een paar keer wakker, ik hoor geritsel (slang?) maar uiteindelijk slapen we. Het matras ligt vrij goed. Dat is wel belangrijk voor onze slechte ruggen. Ik word wakker van de kou. Het koelt behoorlijk af op zo'n 800 m hoogte, daar hadden we even niet bij stil gestaan. Gelukkig hoort bij de uitrusting van onze 'Delfi' ook een warme slaapzak. We hebben het scherm van het glazen dak van de auto opzij geschoven. Ik lig nog een poosje naar de sterrenhemel tussen de palmbladeren door te kijken en besef wat voor een geluksvogel ik ben. We slapen behoorlijk goed deze eerste nacht.

Zaterdag 8 november

We gaan vroeg weg. We rijden net de camping af of daar ligt alweer de 7e dode walibi. Allemaal jonkies. In het echt zijn we er nog geen een tegen gekomen. Ik moet er trouwens ook niet aan denken dat zo'n beest onder onze auto komt! We hebben het ooit meegemaakt in Colorado dat een hert onder onze auto liep. Vreselijk.

De Bruce Hwy naar Townsville is lang. Om de beaches te bezoeken moet je echt van de autoweg af en naar zo'n plaatsje toe rijden. Dat doen we bij Mission Bay. Mission Bay heeft aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het regenwoud. Het is geen grote plaats maar heel levendig. We kunnen tot aan het 14 km lange prachtige zandstrand rijden. We pakken onze tafel en de stoeltjes en gaan aan de rand van het strand in de schaduw van een palmboom zitten lunchen. Wow .. wat een uitzicht en .. we zijn bijna alleen. Op een Nederlands stelletje uit Eindhoven na natuurlijk!

We zitten daar een uurtje, krijgen wat info van de jongen uit Eindhoven en rijden door. Het is nog zeker 150 km naar Townsville. In Townsville is het even zoeken naar een camping maar ook dat lukt weer. Morgen verder naar Airlie Beach om vandaar uit Whitsands te bezoeken. Moet prachtig zijn. Misschien nog eens snorkelen?