Bali, here we come!

Maar eerst moeten we nog van Hanoi naar Guangzhou vliegen. Wellicht is Guangzhou een van de meest gezellige, geweldige en opwindende steden van China. Ik kan het niet beoordelen want we zijn niet verder geweest dan het vliegveld van Guangzhou International. Helaas kan ik deze luchthaven niet anders kwalificeren als ontzettend saai en duur. Het winkelaanbod is op het eerste gezicht indrukwekkend. Dior, Chanel, Louis Vuitton en ga zo maar door. De winkels zijn ingericht vanuit een uitgekiend concept en de uitgestalde waren lijken langs een lineaal gelegd of in ieder geval volgens een compositie waarover heel lang is nagedacht. In al die winkels is geen klant te bekennen. Het personeel staat in uiterst modieuze kleding af en toe drentelend en met lege ogen voor zich uit te staren in de wetenschap dat er ook niets gaat gebeuren. Prijzen worden niet getoond want die zijn voor de voorbijsnellende luchthavenpassagiers onbetaalbaar. Dat geldt overigens ook voor het schaarse horeca aanbod. Gezelligheid en een aantrekkelijk assortiment drank en etenswaren ontbreekt geheel. Ik kan je verzekeren dat als je op zo'n vliegveld een uurtje of vijf moet doorbrengen dat een geestdodende bezigheid is.

Dan de aankomst in Denpasar. Vochtig warm, onoverzichtelijk, chaotisch, een wirwar van mensen die zich massaal spoeden naar punten waar administratieve handelingen moeten worden verricht. Wat precies is niet meteen duidelijk. In ieder geval betalen, formulieren invullen en tot onze verbazing gaan al de verschillende controles redelijk snel, mede bespoedigd door het feit dat de controlerende Indonesische ambtenaren geen enkele belangstelling tonen voor de door de vele passagiers haastig ingevulde papieren. De nauwgezette voorbereidingen, ja ik wil het toch maar een keer zeggen, werpen ook hier weer hun vruchten af. Tussen de tientallen bordjes van wachtende ophalers, staat hij dan 's nachts om 1 uur, onze chauffeur met het bordje Aquaria en daaronder in rode letters Koert de Jager. Yes! Ik schrijf dit omdat Claar er eigenlijk vanuit gaat dat dit weliswaar is afgesproken maar dat het maar zeer de vraag is of dit echt werkelijkheid wordt. Manek, want zo heet onze ophaler, heeft zijn vrouw meegebracht. Manek is goud waard zoals ook in de komende dagen zal blijken. Binnen een mum van tijd zitten we met een ijskoud flesje water in de hand in zijn Daihatsu op weg naar Candi Dasa. De normaal 2 uur durende tocht wordt in bijna de helft afgelegd omdat er volgens Manek op Bali geen snelheidsbeperking geldt. De aankomst in het Aquaria complexje is helaas in het donker. Het geluid van een donderende branding op zeer korte afstand van ons onderkomen zal de voorbode blijken te zijn van een paradijselijk uitzicht de volgende ochtend.

Uw touroperator Koert