Bali - Candidasa
Bali, here we come!
Maar eerst moeten we nog van Hanoi naar Guangzhou vliegen. Wellicht is Guangzhou een van de meest gezellige, geweldige en opwindende steden van China. Ik kan het niet beoordelen want we zijn niet verder geweest dan het vliegveld van Guangzhou International. Helaas kan ik deze luchthaven niet anders kwalificeren als ontzettend saai en duur. Het winkelaanbod is op het eerste gezicht indrukwekkend. Dior, Chanel, Louis Vuitton en ga zo maar door. De winkels zijn ingericht vanuit een uitgekiend concept en de uitgestalde waren lijken langs een lineaal gelegd of in ieder geval volgens een compositie waarover heel lang is nagedacht. In al die winkels is geen klant te bekennen. Het personeel staat in uiterst modieuze kleding af en toe drentelend en met lege ogen voor zich uit te staren in de wetenschap dat er ook niets gaat gebeuren. Prijzen worden niet getoond want die zijn voor de voorbijsnellende luchthavenpassagiers onbetaalbaar. Dat geldt overigens ook voor het schaarse horeca aanbod. Gezelligheid en een aantrekkelijk assortiment drank en etenswaren ontbreekt geheel. Ik kan je verzekeren dat als je op zo'n vliegveld een uurtje of vijf moet doorbrengen dat een geestdodende bezigheid is.
Dan de aankomst in Denpasar. Vochtig warm, onoverzichtelijk, chaotisch, een wirwar van mensen die zich massaal spoeden naar punten waar administratieve handelingen moeten worden verricht. Wat precies is niet meteen duidelijk. In ieder geval betalen, formulieren invullen en tot onze verbazing gaan al de verschillende controles redelijk snel, mede bespoedigd door het feit dat de controlerende Indonesische ambtenaren geen enkele belangstelling tonen voor de door de vele passagiers haastig ingevulde papieren. De nauwgezette voorbereidingen, ja ik wil het toch maar een keer zeggen, werpen ook hier weer hun vruchten af. Tussen de tientallen bordjes van wachtende ophalers, staat hij dan 's nachts om 1 uur, onze chauffeur met het bordje Aquaria en daaronder in rode letters Koert de Jager. Yes! Ik schrijf dit omdat Claar er eigenlijk vanuit gaat dat dit weliswaar is afgesproken maar dat het maar zeer de vraag is of dit echt werkelijkheid wordt. Manek, want zo heet onze ophaler, heeft zijn vrouw meegebracht. Manek is goud waard zoals ook in de komende dagen zal blijken. Binnen een mum van tijd zitten we met een ijskoud flesje water in de hand in zijn Daihatsu op weg naar Candi Dasa. De normaal 2 uur durende tocht wordt in bijna de helft afgelegd omdat er volgens Manek op Bali geen snelheidsbeperking geldt. De aankomst in het Aquaria complexje is helaas in het donker. Het geluid van een donderende branding op zeer korte afstand van ons onderkomen zal de voorbode blijken te zijn van een paradijselijk uitzicht de volgende ochtend.
Uw touroperator Koert
Vervolg Bezichtiging Hanoi
Dinsdag 21 oktober 2014
St. Joseph's Cathedral
In de ochtend doen we lekker rustig aan. Alhoewel ... toch 2 wasjes verwerkt. Naast de ongelooflijk goed werkende wifi, mogen we beneden gratis gebruik maken van de wasmachine en de droger. Rond de middag gaan we op pad om de St. Joseph’s Cathedral in het Old Quarter, niet ver van het Hoan Kiem Lake te bezoeken. Feilloos weten we de kerk te vinden. Goed gedaan Koert!
De kathedraal dateert uit het Franse koloniale tijdperk en werd in 1886 gebouwd. Tot op vandaag worden er nog dagelijks twee missen opgedragen die voor iedereen toegankelijk zijn. Op zondag schijnt het plein voor de kerk zwart te zien van de mensen. Vandaag is het een drukte van belang bij de vooringang van de kerk. Op het plein voor de kathedraal is het één bloemenzee in geel en rood en er staat een heuse fanfare, mannen en vrouwen in keurige witte uniformen, niet zo veel anders eigenlijk dan bij ons. Wij kunnen gewoon naar binnen gaan en hebben meteen in de gaten dat er een rouwmis aan de gang is. De kerk is behoorlijk vol met rouwenden, die allemaal een witte band om hun hoofd dragen. Ik vind de gebeurtenis te intiem om nou eens uitgebreid die kerk te gaan bezichtigen. De prachtige glas-in-lood ramen zorgen voor een sfeervol licht in de kathedraal. We gaan achterin een poos in een bank zitten en bemerken dat de rituelen precies zo uitgevoerd worden als bij ons. Terwijl men ter communie gaat, speelt de fanfare en we verlaten via de zijingang de kerk.
Tegenover de kerk is een klein cafeetje, waar we onder het genot van een Hanoi-biertje even alles laten bezinken. Nu gaan we op weg naar een volgende bezienswaardigheid, de Temple of Literature. Zou vlak ik de buurt zijn volgens Koert, maar nee dus ... dat wordt de temple of Doom! Wat wil je ook als je in de verkeerde wijk loopt te zoeken!
Uiteindelijk besluiten we maar naar het restaurant te gaan dat prof. Tam ons heeft aanbevolen, het Quan An Ngon. We zijn er zondagavond al geweest en het is een belevenis op zich. Het terras is een open binnenplaats, die bij regen en te grote hitte ook overdekt kan worden. Overal waaien grote ventilatoren je koelte toe. Het is vlak bij ons om de hoek en is een absolute aanrader. Heerlijk eten en heel erg gezellig. Het is er erg druk maar toch kunnen we snel aan tafel en de service is top! De kaart is erg uitgebreid, wat het kiezen lastig maakt, maar het personeel helpt ons om iets lekkers uit te zoeken.
Woensdag 22 oktober 2014
Felix jarig, Hoa Lo Prison en Temple of Literature (Van Mieu)
Ons jongste kleinkind wordt alweer 5 jaar vandaag! Cumpleaños Feliz! De cadeautjes volgen nog! Via Google Maps hebben we de route naar de Temple of Literature nu hopelijk goed opgeslagen. Vanwege de kosten hebben we op onze iPhone dataroaming uitgeschakeld. Hierdoor kunnen we niet op iedere hoek van de straat checken of we wel goed lopen. Maar als je het juiste adres intypt, is dat ook niet nodig want een beetje restaurant hier heeft wifi, waar je gratis gebruik van kunt maken. Je vraagt het password en hup ... je staat weer in verbinding met tout le monde! De jongere Vietnamezen zitten overigens constant met hun mobiel in de hand en ik moet uitkijken dat ik ook niet op ieder bliepje reageer!
De Hoa Lo gevangenis ligt op de route naar de Temple of Literature, dus die pakken we eerst even mee (zie beschrijving Koert). Dan komen we bij de tempel die volgens de beschrijving een oase van rust moet zijn om te bekomen van de the hustle and bustle in de stad, alleen ... vandaag even niet! De tempel wordt niet meer gebruikt als universiteit maar nog wel voor diploma-uitreikingen. Er zijn vandaag 2 groepen afgestudeerden in toga's met op het hoofd zo'n cap met een kwastje eraan. Bij de fotosessie na de uitreiking gaan de toga's uit en blijken de meisjes traditionele kleding te dragen, in één woord prachtig. De jongens zijn in zwart pak. Wij hebben al eerder geconstateerd dat de Vietnamese jongeren er geen genoeg van krijgen om zichzelf al of niet met vrienden in allerlei poses te vereeuwigen. Als die snelle snapshots van tegenwoordig überhaupt eeuwigheidswaarde hebben! Tegen het donker worden gaan we weg, alleen de diehards zijn nog steeds niet uitgefotografeerd ...
Ondanks of misschien wel dankzij de jolige studenten, hebben we een goede indruk gekregen van deze Confuciustempel. Het was de eerste universiteit van Vietnam en is een indrukwekkend complex met vijf binnenplaatsen, met elk een eigen sfeer. De afbeelding van de tempel staat trouwens op de achterkant van het honderdduizend Vietnamese dong bankbiljet. Voor verdere info verwijs ik naar Wikipedia. In ieder geval: een aanrader! We zijn inmiddels stamgasten bij het Quan An Ngon restaurant.
Donderdag 23 oktober 2014
Vietnam women's museum
Alweer de laatste dag in Vietnam. Ik word er weemoedig van. Natuurlijk hadden we Sa pa, een bergdorp ten noorden van Hanoi tegen de Chinese grens aan, willen bezoeken. Maar je kunt nu eenmaal niet alles. Daar hadden we toch een paar dagen extra voor moeten uittrekken. Ook het mausoleum van Ho Chi Minh hebben we gemist. Dat komt omdat het graf in okt/nov gesloten is. De opgebaarde Ho gaat dan naar Rusland voor jaarlijks onderhoud!!!!
We hebben gisteren in het restaurant van een Australisch echtpaar gehoord dat het vrouwenmuseum erg interessant moet zijn. Het ligt in onze wijk, dat kunnen we dus mooi nog even mee pakken. We hebben het French Quarter inmiddels beter leren kennen en weten nu dat het beslist een van de betere wijken van Hanoi is. Dat zie je overigens niet aan het straatbeeld, hier ook overal onduidelijke winkeltjes en restaurantjes en alsmaar mensen die op heel lage krukjes thee of soep zitten te slurpen. Tussen al dat drukke gedoe vind je dan de statige Noorse, Filipijnse, Chinese ambassade. Wat een tegenstellingen.
Het vrouwenmuseum laat de rol van de vrouw in het verleden en in het nu zien. Hierbij zie je hoe sterk dat de Vietnamese vrouwen (moeten) zijn. In het museum zie je kleding, foto’s , filmpjes, enz. en op veel plaatsen wordt er via audio uitleg gegeven in het Engels. Koert en ik vonden vooral de verhalen en beelden over de vrouwen in de oorlog en over de straatverkoopsters heel indrukwekkend.
Voor de laatste keer lopen we langs het Hoan Kiem Lake en gaan wat drinken buiten op de top floor van het City View Café. We hebben het zo naar de zin dat we daar ook blijven eten.
Vrijdag 24 oktober
Nicole jarig en door naar Bali
Terwijl ik vrijdag schrijf denk ik eraan dat Nicole 45 jaar geleden op vrijdag is geboren! Via ingesproken berichtjes feliciteren wij haar alvast met haar verjaardag. Het is 11 uur tijdsverschil met de Dominicaanse Republiek waar de familie Zeeuw op vakantie is, dus ons Niekje is nog lang niet jarig! De taxi naar het vliegveld staat om precies 09.00 voor de deur. Dat moet je de Vietnamezen nageven, ze zijn uiterst ijverig en zeer punctueel. Daar hou ik wel van.
NB: Nee, Jenny Ho Chi Min City (Saigon dus) konden we niet inplannen. Misschien een volgende keer.....
NB: Ik kijk uit naar jullie vragen, suggesties en andere reacties!
The Hanoi Hilton
Bezichtigingen Hanoi
21-22-23 oktober 2014
The Hanoi Hilton
The Hanoi Hilton is een film uit 1987 die gaat over de nare ervaringen van gevangengenomen Amerikaanse piloten in de Hoa Lo Prison. Dat is namelijk de eigenlijke naam van de in 1886 door de Fransen gebouwde gevangenis voor hun Vietnamese politieke gevangenen. Het is nu een museum en zeker de moeite waard om te bezichtigen. Op allerlei manieren wordt duidelijk gemaakt hoe weinig zachtzinnig de Franse koloniale overheersers met hun gevangenen omgingen. Het eten was er verschrikkelijk en vaak al bedorven voor het werd klaargemaakt. De gevangenis was overvol, loeiheet, kleine cellen en de gevangenen werden bovendien aan elkaar en aan hun enkels geketend. De in Nederland veel besproken enkelband van staatsecretaris Teeven krijgt hiermee vergeleken een heel andere betekenis! Lijfstraffen in Hoa Lo waren aan de orde van de dag en ook de guillotine deed vlijtig zijn werk. Toch bleken er nog gevangenen uit deze hel te kunnen ontsnappen. Een en ander wordt aanschouwelijk uitgebeeld. Te aanschouwelijk vindt Claar en wil er geen foto's van maken.
Welk een schrille tegenstelling tot de behandeling van de Amerikaanse gevangenen in de jaren 60 en 70. De Amerikanen hadden keurige gevangeniskleding, ordentelijke bedden, eenvoudig doch voedzaam eten, er kon gebiljart worden, schaaktoernooien werden georganiseerd en voor de fysieke conditie waren er ook basketbalwedstrijden. Na tekening van de Parijse akkoorden in 1973 werden de Amerikanen keurig vrijgelaten en kregen na een toespraak van de gevangeniscommandant nog een souveniertje mee naar huis. Dat wil de expositie in de gevangenis ons tenminste doen geloven. De werkelijkheid was heel wat gruwelijker en zeker niet in lijn met de visie over hoe gevangenen behandeld moeten worden volgens the Human Rights Watch organisatie.
Een en ander neemt niet weg dat zowel de Fransen als de Amerikanen zich vreselijk en onmenselijk in Vietnam hebben gedragen.
Ons bezoek aan Hoa Lo heeft bij ons zeker een diepe indruk achtergelaten.
Onze correspondent uit Hanoi
Koert
Hoa Lu en Tam Coc
Hoa Lu en Tam Coc
Maandag 20 oktober 2014
Rond half 9 worden we met een touringcar voor zo'n 25 personen bij ons appartement opgehaald voor een dagtocht naar Hoa Lu en Tam Coc. Wij zijn de laatste passagiers die instappen. Men heeft voor ons de front seats rechts vrij gehouden, wat niet persé een voordeel is want je zit wat hoger waardoor je minder beenlengte hebt. Dat is niet zo comfortabel op dit hobbelige traject van zo'n 2 uur. Bovendien kunnen we rechtstreeks op de weg en op de chauffeur kijken. Diverse malen sla ik mijn handen voor mijn ogen en slaak gesmoorde kreten bij netelige verkeerssituaties. Koert vindt dat wat overdreven van mij maar wordt toch ook kregelig als de chauffeur voor de zoveelste keer iets op z'n cellphone gaat googelen. Ook telefoneert hij geregeld, wat ook niet oké is met de verantwoordelijkheid voor 25 personen, maar hij belt in ieder geval handsfree. Halverwege wordt nog gestopt bij zo'n heel grote pleisterplaats die speciaal bedoeld is voor toeristen. Als je daar iets koopt krijgt de gids van zo'n bus een bepaald percentage van het aankoopbedrag.
Onze gids is deze keer zeker niet van het kaliber Phong. Hij spreekt wel Engels maar met zo'n hoge en rare uithalen dat het heel vermoeiend is om naar hem te luisteren. Het gezelschap bestaat o.a. uit Fransen, Britten, Filipijnen en een gezinnetje uit Qatar.
Na zo'n twee uur hebben we onze eerste bestemming bereikt. Hoa Lu, gelegen op 100 km ten zuiden van Hanoi, was de hoofdstad van Vietnam onder de Dinh en de Le-dynastieën tussen 968 en 1009. Koning Dinh Tien Hoang heeft destijds gekozen voor Hoa Lu als hoofdstad vanwege de strategische ligging. De stad is omringd door ruige krijtsteenrotsen en rivieren die een natuurlijke barrière tegen tegenstanders vormden. Dit gebied staat bekend als één van de mooiste van Vietnam en wordt ook wel het Halong Bay van het vasteland genoemd.
De oude citadel bestaat niet meer maar Yen Ngua Mountain biedt een schilderachtig decor voor twee overgebleven tempels. De Dinh Tien Hoang is gewijd aan de Dinh dynastie en je ziet er de koninklijke troon op een stenen sokkel. Binnen zijn bronzen klokken en een standbeeld van keizer Dinh Tien Hoang met zijn drie zonen.
De tweede tempel is gewijd aan monarch Le Dai Hanh. Je vindt er de bekende dingen zoals een gong, kandelaars en wapens met een standbeeld van de koning in het midden, zijn koningin aan de rechterkant en hun zoon aan de linkerkant. Overal ruik je de geur van wierook. Want ook al zijn dit musea, men bidt en offert er nog actief. In een bescheiden vertrek wordt een deel van de opgravingen van de stadsmuur uit de 10e eeuw getoond.
De zijpoorten om de tempel te betreden zijn bewust heel laag gebouwd, zodat iedereen vanzelf zijn hoofd moest buigen om de hoogheden tegemoet te treden.Het is geschiedkundig natuurlijk een belangrijke plaats voor Vietnam maar als toerist zeg ik: er zijn mooiere pagodes!
Wij rijden via provinciale wegen naar Tam Coc, een prachtige route door de delta van de Rode Rivier langs rijstvelden met op de achtergrond die prachtige bergketen. Er gebeurt hier van alles op straat. Het is oogsttijd voor de rijst en die ligt overal op straat te drogen. Voor de huizen, op de straten en op de bruggen. We zien vooral vrouwen en kinderen bezig met een houten hark om de rijst te keren. Dat er af en toe een wiel van een auto of een scooter doorheen rijdt, maakt blijkbaar niet uit.
Na een uitgebreid lunchbuffet gaan we door naar het hoogtepunt van deze trip ... Tam Coc! Dit is echt een belevenis. We stappen met z'n tweeën in een bootje en worden door een Vietnamese over een rivier door een sprookjesachtig landschap vervoerd. Een tocht van 2 uur tussen rijstvelden en onwaarschijnlijk mooie rotsformaties, onder natuurlijke grotten door, die in duizenden jaren uitgeslepen zijn door de rivier. Werkelijk heel indrukwekkend.
Wat ons ook ontzag inboezemt zijn de roeisters, want het zijn voornamelijk vrouwen die dit zware werk doen. Zij roeien met hun voeten! Zulk een behendigheid heb ik nog nooit gezien. Ik heb er foto's van. Onze roeister spreekt wat Engels en zo komen we te weten dat zij deze tocht van twee uur 1x per dag maakt (gelukkig maar). Dit 10 dagen achter elkaar en dan heeft ze een dag vrij. Natuurlijk zijn we niet alleen op die rivier, natuurlijk komen er bootjes langszij varen met opdringerige verkoopsters. We kopen een blikje drinken voor onze roeister en kopen foto's die van ons zijn gemaakt. Toeristisch ja, maar een onvergetelijke ervaring.
Vanuit de boot stappen we op de fiets voor een tochtje van 5 km in de landelijke omgeving. Je ziet overal karbouwen, eenden en ander loslopend kleinvee. Overal ligt rijst te drogen. Het is een vlak parcours, er wordt niet snel gefietst, onze fietsen doen het goed, het is niet al te warm ... we willen best nog wat langer fietsen, maar we moeten helaas terug naar de bus.
Om 19.00 uur zijn we terug bij ons appartement. Bij de bakker kopen we een stokbrood en een quiche Lorraine, want we zijn te moe om nog uit te gaan eten.
Morgen maar weer wat rustiger aan doen.
Halong Bay
Halong Bay
World of 7 New Wonders
Vrijdag 17 en zaterdag 18 oktober 2014
Om 08.00 sharp staan we met ons reiskoffertje beneden. Bij de ingang van de poort zien we onze gids al staan met z'n mobiel in de aanslag. Hij blij en wij blij dat we elkaar gevonden hebben. Men is duidelijk niet gewend om mensen bij privé adressen op te halen. De meeste toeristen verblijven natuurlijk in een hotel. Het comfortabele transportbusje staat om de hoek geparkeerd en wij zijn de eersten die opgehaald worden.
We rijden richting Old Quarter waar we de rest van de gasten oppikken. Uiteindelijk zijn we met 10 personen. Naast Koert en mij bestaat dit bonte gezelschap uit 1 jongen uit Zweden, 2 Amerikaanse broers, 2 Chileense meisjes en 3 Aziatische vriendinnen, waarvan er een uit Vietnam komt en de andere twee zijn uit Hongkong op bezoek. Onze gids spreekt goed Engels. Zijn naam is Phong wat 'wind' betekent, een zeer toepasselijke naam want het is een energieke jongeman. Ik heb zelden 2 zulke onbehouwen Amerikanen meegemaakt. Nog te beroerd om goede morgen te zeggen, wat erg on-Amerikaans is. De Chileense meisjes zijn rustig maar blijken echt geen doetjes te zijn als het erover gaat of de drankjes aan boord bij de prijs inbegrepen zijn of niet. De drie Aziatische dames hebben duidelijk lol met elkaar en zijn ondertussen druk met hun mobiel in de weer. De Zweed is gewoon Zweed.
Het is zo'n 4 uur rijden naar Halong Bay. Het traject is beslist niet spectaculair te noemen. Wat rijstvelden, wat provinciestadjes die er beslist niet armoedig uitzien, maar je ziet vooral ook veel industrie. Ha Long Bay (op z'n Vietnamees gespeld) ligt in het noordwesten van Vietnam aan de golf van Tonkin, een grote zee tussen Vietnam en China. Deze golf is historisch van belang vanwege het duikboot incident, dat de Verenigde Staten in de zo onfortuinlijk verlopen Vietnamoorlog verwikkelde.
Onderweg wordt nog een keertje gestopt en we zijn rond 12.00 in de haven van Halong Bay. Als vanzelf worden we naar een motorsloep geleid (zwemvesten aan) die ons naar de Veolia brengt, zeker niet het mooiste schip in de baai maar ook zeker niet het minste. Voor de bagage wordt gezorgd. Hoe schattig, de crew staat ons een warm welkom toe te zwaaien vanaf het dek. Tijdens het welkomstdrankje in de eetzaal krijgen we de sleutel van onze honeymoon cabin. We zijn aangenaam verrast als we onze hut binnen gaan. Op het bed is van bloemblaadjes een mooi hart gemaakt en in het midden daarvan staat een fles wijn met twee glazen. Dat is aan ons wel besteed! Even opfrissen en dan worden we in de eetzaal verwacht voor de lunch. We zitten met z'n tienen aan één lange tafel. Het eten is voortreffelijk en we raken in gesprek met Stephen de Zweed, een aardige vent die veel in Azië gereisd heeft.
Onze hut heeft een balkonnetje en het uitzicht is prachtig. We kijken uit op vreemd gevormde rotsen die uit de zee rijzen. Deze kalkstenen eilandjes zien er samen met de vele vissersboten (en cruiseschepen) die er tussendoor varen schitterend uit. Een aantal van deze rotseilandjes hebben grotten, waar je met een bootje naar toe kunt varen. Sommige eilanden zijn bewoond maar de meeste zijn niet of nauwelijks aangetast. Halong Bay staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en wordt door velen genoemd als één van de zeven natuurwonderen.
Phong heeft de wind er goed onder. Niks luieren in de uitnodigende ligstoelen op het bovendek, hup allemaal aan de bak voor een kajaktocht langs 'floating village', een drijvend dorp van zo'n 700 inwoners waar al generaties lang mensen wonen die van de visvangst leven. Je hoeft niet persé te kajakken natuurlijk. Ik vind het dapper dat Koert met Stephen de Zweed in zo'n bootje stapt. Ik stap met de 3 Aziatische dames in een authentiek bamboe bootje, met achterop een Vietnamese uit het drijvende dorp die rechtopstaand met één roeispaan de boot voortbeweegt. Het is een prachtige tocht langs al die drijvende bootjes en hutjes, laverend tussen de rotsformaties. Het is niet moeilijk om met de dames te communiceren. Ze zijn heel open en met wat Engels en heel veel handen- en voetenwerk komen we een heel eind. We hebben met z'n vieren heel veel lol en zijn onafscheidelijk tot het einde van de cruise de volgende dag.
Terug aan boord staat een glaasje wijn klaar met wat hapjes. Vervolgens is het omkleden geblazen en hup weer op die sloep naar een strandje om te zwemmen. Op die rotsen daar zien we aapjes rondspringen. Gelukkig komen ze niet te dicht bij (zie YouTube apenstreken met Clara en Koert)!
Het is snel donker en we gaan terug naar de Veolia om te genieten van een heerlijk diner. We zitten bij de Aziatische dames aan tafel. Wat is dat fijn, ze vertellen ons wát we eten en doen voor hóe we het moeten eten. We raken al aardig bedreven in het eten met stokjes. Er zijn nog wat activiteiten gepland voor de avond maar iedereen is doodop en we gaan op tijd naar bed want ... de volgende ochtend om 07.15 worden we aan de ontbijttafel verwacht...
Tussendoor moet ik nog even kwijt dat de bemanning van de Veolia, zo ook onze gids Phong evenals de Aziatische dames, ontzettend beleefd en vooral ook behulpzaam zijn voor ons als senioren. Ze zien er echt constant op toe dat het ons aan niets ontbreekt en bieden letterlijk een helpende hand bij het uitstappen en overstappen of welke fysieke inspanning dan ook. Ik moet er wel aan wennen hoor, maar het voelt prettig.
Na het ontbijt varen we met de sloep naar weer een ander eiland om een grot te gaan bezichtigen, de Hang Sung Sot. Daar is het erg druk. Het lijkt wel of iedereen om 08.30 in die grot moet zijn. Koert, die na zijn ongeval op Cuba (Achillespees afgescheurd) gezworen heeft nooit meer een grot te zullen betreden, gaat toch gewoon mee. Phong doet zijn best om ons in de rotspartijen verschillende dieren te laten herkennen. We moeten iedere keer raden en zeggen wat we zien ... een olifant, een struisvogel, een draak en dan horen we een van de Amerikaanse broers heel droog achter ons zeggen ... 'I just see a bunch of rocks' !
Terug op de Veolia krijgen we kookles. Op het zonnedek onder een luifel staan de ingrediënten klaar om Vietnamese loempia's te maken. We kneden gehakt, ui, heel fijne noedels en eieren door elkaar en wikkelen dat mengsel in nette porties in rijstpapier. De loempiaatjes zullen bij de lunch geserveerd worden.
Terwijl we wachten op de afsluitende lunch wordt een verkleedkist tevoorschijn gehaald met traditionele kleding uit de tijd van de keizers. Rode gewaden en hoofdtooien voor de dames en goudgeel voor de heren. Er zijn ook van die puntige sloffen bij. Het is werkelijk hilarisch, je snapt weer waarom kinderen verkleedpartijtjes zo leuk vinden.Na de lunch meren we af en gaan in de bus op weg naar huis. Tegen zessen zijn we terug in Hanoi. Wat een geweldige ervaring was dit!
Zondag 19 oktober
Lazy Sunday. We zijn nog wel de stad in geweest en hebben tickets gekocht voor een dagprogramma voor morgen maandag 20 oktober. We gaan het platte land verkennen, onder andere ook per fiets! Ik ben benieuwd. Om 08.25 staat de bus weer voor de deur! Tot zover voor nu!
An other day in Hanoi
Donderdag 16 oktober
'n Beetje rustig op gang gekomen vanochtend want vannacht waren we om half vier allebei klaarwakker. Het gaat echt niet in je kouwe kleren zitten zo'n vliegreis, al die nieuwe indrukken en dan uiteraard nog het tijdsverschil van 5 uur. Uiteindelijk vallen we toch weer in slaap. Later in de ochtend haalt Koert heerlijke croissants en een baguette bij 'ons' bakkertje. Aan de heerlijke soorten brood kun je wel merken dat Vietnam onder Frans bewind heeft gestaan (Frans-Indochina tot 1954). Het French Quarter, de naam van onze wijk, zegt natuurlijk ook genoeg. We ontbijten buiten op ons dakterras en daarna gaan we lekker wat lezen. Vroeg in de middag gaan we weer op weg naar het Old Quarter, daar hebben we nog lang niet alles gezien.
Omdat we toch langs het Waterpoppentheater komen, besluiten we tickets te kopen voor de voorstelling van 17.00 uur. Dit theater wordt als één van de highlights van Hanoi genoemd. De kaartjes zijn erg goedkoop (100.000 Dong = € 3,80). We zijn dan ook benieuwd of het wat is. Maar het is nog geen vijf uur, dus we hebben nog even de tijd.
Het is me gisteren al opgevallen dat in één straat bijvoorbeeld overwegend schoenen verkocht worden, in een andere textiel, in weer een andere huisraad enz. Elke straat van de oude stad werd vroeger bewoond door kooplieden met hetzelfde ambacht, tegenwoordig kun je aan de straatnamen nog steeds zien welk ambacht in welke straat te vinden was. Niet dat ik Vietnamees kan, maar toch leuk om te weten. Nou had ik op internet gelezen dat er ook een straat met exotische dieren zou zijn. Wij lopen en lopen maar die straat hebben we niet gevonden. Je hoeft echt niet de weg te vragen in die wirwar van straatjes want a. men verstaat je niet en b. ze kunnen echt geen kaart lezen. Het oude centrum ligt aan het meer, ik laat de kaart zien waar het meer duidelijk op staat. Ik wil weten of we naar rechts of links moeten om weer bij dat meer uit te komen. Men komt er niet uit, haalt andere mensen erbij, wijst op de kaart, men overlegt, lacht ... en schudt vertwijfeld het hoofd. Wij bedanken glimlachend en lopen maar weer eens verder.
We vinden wel de Dong Xuan Market, een gigantische overdekte markt die goed op de plattegrond gemarkeerd staat. Naast textiel, schoenen en tassen wordt er allerlei prullaria te koop aangeboden. De kleuren spatten de kraampjes uit, vooral rood en goudgeel voeren de boventoon. Ik had graag wat langer rondgekeken want er is ook nog een tweede en derde verdieping, maar Koert werd hoorndol van het gekrioel en wilde alleen maar naar buiten.
Inmiddels is het 16.00 uur, dus tijd om terug te gaan naar het meer om nog even wat te drinken voordat de voorstelling begint. Terwijl we op een terras zitten, gaat het keihard regenen. Iedereen tovert uit het niets regenkleding te voorschijn. Wij natuurlijk niet. Het theater is nog maar 500 m, maar het is echt geen doen in die tropische regenbui. Wij besluiten een fietstaxi met regenscherm te nemen. Voor 70.000 VND worden we helemaal droog voor het Thang Long-waterpoppentheater afgezet.
De voorstelling is geheel in het Vietnamees, maar de muziek en de bewegingen van de poppen vertellen een verhaal dat goed te volgen is. Zo wordt o.a. ook het verhaal van de keizer en het zwaard uitgebeeld. Het theater werd in 1969 opgericht en is een van de beste gelegenheden om de kunst van het Vietnamese waterpoppenspel te zien. Dit type performancekunst gaat terug tot de 11e eeuw en begon in de wateren van de Rode Rivier die door Hanoi stroomt. De voorstelling vindt plaats op een vijverachtig toneel, waarbij de poppenspelers verborgen achter een scherm tot hun middel in het water staan. Met een lange stok onder water manoeuvreren ze de poppen op werkelijk spectaculaire wijze. De voorstelling wordt begeleid door een orkest en duurt zo' n 50 minuten. Wat een geweldige ervaring.
Als we tegen zessen buiten staan, regent het niet meer en we gaan op zoek naar een Vietnamees eettentje dat professor Tam ons heeft aangeraden. Het is niet onze dag vandaag, we kunnen het niet vinden. We besluiten bij een Koreaans restaurant naar binnen te stappen, een onverwacht goede keus! Het blijkt een BBq-restaurant te zijn. Een echte barbecue met kooltjes is in de tafel ingebouwd. Dat hebben ze in Hoeven niet ... Enfin, heerlijk gegeten en guess what ... na het eten lopen we via een andere route terug naar ons appartement en ziedaar: het Vietnamese restaurant dat we zochten. Dat bewaren we dan voor zondag want vrijdag en zaterdag gaan we naar Halong Bay. Morgen om 08.00 moeten we buiten staan, dus gauw de wekker zetten.