Fifty Shades of blue

FiftY Shades of Blue

10-11 november 2014

Meteen bij het inchecken bij Camping Seabreeze in Airlie Beach boeken we een snorkel- sightseeing tocht naar de Whitsunday Islands. Dat is ook zo leuk dat je gewoon op de camping een tour kunt boeken. Het is pas half vijf en we besluiten naar Airlie Beach te lopen. Via een prachtige boardwalk van 2.5 km bereiken we Airlie Beach, een heel leuk plaatsje. We kijken wat rond, verbazen ons over de wederom prachtige openbare voorzieningen met net als in Cairns een aquapark aan de lagoon. Inmiddels is het donker (18.30). De boardwalk is goed verlicht maar we twijfelen even we aan de richting. We vragen het een voorbijganger. 'Just follow the path ..' Ik voelde me net Dorothy op weg naar Emerald City ...

En vroeg weer op! We staan om 08.20 klaar bij de ingang van de camping. Hé daar ontmoeten we Marieke en haar vriend weer. We hebben elkaar kort gezien in Townsville, de hoofdstad van Queensland. Ook sluiten zich Dickie, Erik en hun zoon Jeroen bij ons aan. Jeroen is hier bij het meloenen plukken blijven hangen en hoopt nog een jaartje eraan vast te kunnen knopen. Het transitbusje is precies op tijd en ... op naar de Whitsunday Islands. De boot is wat minder luxe dan die in Cairns. We zijn met ongeveer 25 mensen aan boord. Naast ons groepje Nederlanders zijn er wat Chinezen, Oostenrijkers, Zwitsers, een mevrouw uit Melbourne en de stingerman. And last but not least our Duke and Duchess of Kent! Ik noem ze maar zo omdat zij nog bekakter Engels spreekt dan de Queen herself! Stingerman moet zo heten omdat hij de héle dag (!) dat pak aanhoudt. Marine stingers zijn jellyfishes en sommige soorten kunnen je een dodelijke beet toebrengen. Ik heb op Facebook een link geplaatst naar YouTube: Come to Australia ... you probably gonna die!

We hebben een geweldige dag met Whitehaven Xpress, varend door de Whitsunday Islands. We gaan snorkelen bij Rayisland. Omdat het nu de tweede keer is zijn we wat relaxter! Het gaat ook echt heel goed, we zien hier heel veel vissen (zebravissen). Het koraal in de inner reef is wat minder kleurrijk dan in de outer reef bij Cairns, maar we wanen ons weer in een aquarium. Wat een pracht. Het bijzondere aan deze tocht is dat we telkens in een sloep moeten stappen en dan door Piet Piraat aan wal worden gebracht.

Weer aan boord varen we verder voor een wandeling in het National Park door het regenwoud naar Hill Inlet Scenic Lookout. Je kijkt naar de oceaan en je ziet het water in allerlei tinten blauw. Dat is waar ik die mooie foto's gemaakt heb (zie Facebook want het gaat zeker niet lukken om op reismee.nl foto's te plaatsen).

Na weer een stukje varen komen we aan op het prachtige eiland Whitehaven beach. Hier gaan we lekker aan het strand liggen. Het team is ondertussen volop aan de gang een heerlijke BBQ te bereiden. Wij zitten aan tafel met mevrouw Melbourne en de Duchess. Opeens zie ik dat iedereen Koert zijn voeten aan het fotograferen is. Ik kijk onder tafel ... een joekel van een lizzard! Ik gillen, Koert schrikken, bier over tafel. Kortom hilariteit alom.

De bemanning bestaat slechts uit drie man: Mattie de captain, the English guy en Piet Piraat. Zij lijken easy en nonchalant maar ze hebben echt oog voor de veiligheid van eenieder. Op gegeven moment raakt Koert in een verkeerde stroming en kan niet zo gauw terugkomen bij de boot. De kapitein heeft het gezien en laat Koert ophalen met een begeleidend bootje.

Bij het afmeren krijgt Koert een dikke hug van de Mattie, de captain. Het einde van alweer een onvergetelijke dag.

Camping Kitchen

Camping Kitchen

10-11-2013

We rijden met onze Delfie langs de Bruce National Highway zo'n kleine 400 km van Townsville naar Airlie Beach. Dit gedeelte is eigenlijk niet zo heel interessant. Elke keer schrik je weer van aangereden dode walibies, meestal kleintjes. Heel zielig.

Het binnenkomen in Airlie Beach is net alsof je een klein paradijsje binnenrijdt. Een prachtige blauwe zee, palmen en overal geweldige uitzichten vanuit een heuvelachtig landschap. Het is een dorpje met winkeltjes, terrasjes en barretjes waar buitenlandse backpackers en Australiërs elkaar ontmoeten en vooral veel feesten. Het bier vloeit rijkelijk en de muziek van livebands komt je overal tegemoet. Maar, misschien gek genoeg, het is allemaal wel beschaafd. Nu moet ik er wel bijzeggen dat onze waarnemingen zich niet tot diep in de nacht uitstrekken .

Maar waar het hier om gaat zijn de Whitsunday Islands. Het zijn zo'n 80 eilanden en vooral eilandjes die voor de kust van Airlie Bay liggen in een koraal blauwe zee. En dan bedoel ik echt blauw zoals je in reisbrochures ziet en vaak ook nog blauwer.

We verblijven hier op camping Seebreeze, een idyllische camping met standplaatsen onder weelderige palmen en zeer luidruchtige exotische vogels . Het aanmelden bij de receptie van campings is telkens weer een waar genoegen. Je wordt echt welkom geheten. Je krijgt uitvoerige informatie, alles is mogelijk en voor ons Nederlanders: de prijzen zijn uiterst schappelijk.

Ik moet moet hier toch even stilstaan bij het fenomeen Camping Kitchen. Voor trekkers en backpackers is dit de huiskamer van de camping. Er is alles wat je nodig hebt. Elektrische bakplaten om te grillen. Je drukt op een knop , de plaat wordt heet en je ziet de campinggasten grote hoeveelheden vlees en vis grillen vaak gezellig met z'n allen er omheen met een biertje in de hand. Er zijn elektrische waterkokers, broodtoasters, gaspitten, magnetron, gemeenschappelijke koelkast, afwasmogelijkheden, soms ook een diepvries en op onze Seabreeze, boven dit alles een tv waar je het nieuws of leuke amusement programma's kunt volgen. En natuurlijk tafels en stoelen waar je je zelf bereide maaltijden kunt opeten. En natuurlijk ook hier BYO. Het is werkelijk in alle opzichten easy life. Waarom kennen wij het fenomeen Camping Kitchen niet in Europa? Het past volledig in collaberative consumption, de nieuwe deel economie. Overigens gaan de lichten in de keuken wel om 10 uur uit.

Zonder enige aarzeling besluiten we voor de volgende dag een boottocht naar de Whitsunday Islands te boeken. Een onvergetelijke ervaring, maar daarover later meer.

Koert

Learning by doing

Learning by doing

Donderdag 6 november 2014

Je kunt je zoveel inlezen als je wilt, de werkelijkheid haalt je altijd in. Na het bezoek aan het prachtige regenwoud bij Kurunda op donderdag rijden we terug naar Cairns en nemen de afslag naar de Smithfield Mall. We parkeren onze auto en gaan wat boodschappen doen. In de mall is free wifi en de verbinding is best oké vandaag. Sorry guys, maar foto's uploaden via deze site zit er voorlopig echt niet in. Ik heb wel wat foto's kunnen plaatsen op Facebook.

We komen terug bij de auto en er zit een briefje onder de ruitenwisser met als strekking: we zagen dat jullie auto werd aangereden door een blauwe auto met een vrouwelijke chauffeur. Het kenteken staat erbij, was getekend Melissa & Brian + telefoonnummer. Phoe ... We lopen om de auto heen en bemerken dat de achterbumper aan één kant los zit. Koert kan die gelukkig weer zo'n beetje op z'n plaats duwen, maar om daarmee nou bijna 3000 km naar Sydney te gaan rijden? Stel je voor dat die onderweg losschiet. We besluiten om morgen voordat we aan onze trip beginnen even bij de verhuurders van ons spaceship langs te gaan. We gaan lekker aan de pool zitten met een glaasje wijn. We nemen alvast afscheid van onze landlords.

Vrijdag 7 november

We staan vroeg op en staan om 09.00 bij de spaceship company op de stoep. Hoe anders is het rijden als je het stadje een beetje kent. Waren we vorige week toen we aankwamen helemaal de weg kwijt, nu rijden we er in een streep naar toe. We overhandigen het briefje van Melissa en Brian. De luitjes van de autoverhuur vinden het gelukkig helemaal geen probleem en halen er een grote boormachine bij. Koert zegt nog: oh, ze gaan vast gaatjes erbij boren om er nieuwe schroeven in te zetten. Gaatjes worden er wel geboord maar dan wordt er zo'n plastic binddraad doorheen gehaald, zo een die gebruikt wordt om planten mee op te binden! Zij zeggen dat het zal houden tot Sydney, dus dat hopen we dan maar ...

Voordat we de kust afzakken willen we graag nog het achterland van Cairns zien: het Atherton tableland, een grote hoogvlakte die bekend staat als een van de voorraadschuren van Australië. Het is erg vruchtbare grond, we zien overal koffie-, cacao- en bananenplantages, uitgestrekte suikerrietvelden en enorm veel koeien. Het tableland voorziet een groot deel van Australië van melk en hier wordt onder andere ook het zwarte Angusrund gefokt voor die overheerlijke biefstukken.Overal tussendoor doemen dan weer plukjes regenwoud op en kun je meren en watervallen bezoeken.

Wij maken niet zoveel kilometers vandaag. Vroeg in de middag stoppen we bij camping Holiday Park aan Lake Tinaroo. Het is een prachtige camping en we staan heerlijk in de schaduw onder grote palmbomen. Vandaag moet 'Delfi' zich voor het eerst bewijzen. We hebben afgesproken dat als een van ons het kamperen niks vindt, we gewoon op zoek gaan naar een motel. Dat zal niet al te moeilijk zijn want we zien er genoeg langs de Hwy. We zijn in een mum van tijd geïnstalleerd, niet zo moeilijk natuurlijk want we hebben maar weinig bij ons. De campings zijn overigens van alle gemakken voorzien. Je hebt een 'kitchen' een overdekte, verlichte area met tafels en stoelen. Er staat een grote koelkast voor algemeen gebruik, een gasbarbecue, een magnetron, waterkoker, toaster en gaspitten om te koken. Je kunt er natuurlijk ook gewoon afwassen. Ook zijn er wasmachines en drogers. Bij deze camping is een zwembad en een restaurant. Het lijkt Frankrijk wel, maar dan anders. Koert bestelt een tafel voor 19.00 en komt glunderend terug met de vraag of ik weet wat BYO is? Nee, dat weet ik natuurlijk niet. Bring Your Own! Dat heb ik nou weer wel gelezen in de Lonely Planet dat het in Australië heel gebruikelijk is om je eigen drank mee naar het restaurant te nemen, maar we hebben er nog geen ervaring mee. Er ligt nog een lekker flesje Jacobs Creek koud, dus die gaat mee. We bestellen een plat du jour - hoe Frans klinkt dat - en vragen niet naar prijzen. Hoe duur kan het zijn in zo'n campingrestaurant? We hadden beter moeten weten toen we drie chique geklede vriendinnen met elk hun eigen fles onder de arm geklemd zagen plaatsnemen. Beslist geen campinggasten, meer dames van de Rotary Club. Het eten is werkelijk haute cuisine en wordt subliem opgediend, een sterrenrestaurant waardig. De chef zelf komt nog een praatje maken en vraagt of alles naar onze zin is geweest. Zeer zeker wel ... alleen de prijs van het driegangen menu die is wel erg haute! We lachen er maar eens om, we hebben genoten en bovendien ... we overnachten hier voor $ 24.00. Kom er maar eens om.

We gaan vrij vroeg slapen, min of meer gedwongen want we hebben geen verlichting. Eerst maak ik Koert nog een paar keer wakker, ik hoor geritsel (slang?) maar uiteindelijk slapen we. Het matras ligt vrij goed. Dat is wel belangrijk voor onze slechte ruggen. Ik word wakker van de kou. Het koelt behoorlijk af op zo'n 800 m hoogte, daar hadden we even niet bij stil gestaan. Gelukkig hoort bij de uitrusting van onze 'Delfi' ook een warme slaapzak. We hebben het scherm van het glazen dak van de auto opzij geschoven. Ik lig nog een poosje naar de sterrenhemel tussen de palmbladeren door te kijken en besef wat voor een geluksvogel ik ben. We slapen behoorlijk goed deze eerste nacht.

Zaterdag 8 november

We gaan vroeg weg. We rijden net de camping af of daar ligt alweer de 7e dode walibi. Allemaal jonkies. In het echt zijn we er nog geen een tegen gekomen. Ik moet er trouwens ook niet aan denken dat zo'n beest onder onze auto komt! We hebben het ooit meegemaakt in Colorado dat een hert onder onze auto liep. Vreselijk.

De Bruce Hwy naar Townsville is lang. Om de beaches te bezoeken moet je echt van de autoweg af en naar zo'n plaatsje toe rijden. Dat doen we bij Mission Bay. Mission Bay heeft aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het regenwoud. Het is geen grote plaats maar heel levendig. We kunnen tot aan het 14 km lange prachtige zandstrand rijden. We pakken onze tafel en de stoeltjes en gaan aan de rand van het strand in de schaduw van een palmboom zitten lunchen. Wow .. wat een uitzicht en .. we zijn bijna alleen. Op een Nederlands stelletje uit Eindhoven na natuurlijk!

We zitten daar een uurtje, krijgen wat info van de jongen uit Eindhoven en rijden door. Het is nog zeker 150 km naar Townsville. In Townsville is het even zoeken naar een camping maar ook dat lukt weer. Morgen verder naar Airlie Beach om vandaar uit Whitsands te bezoeken. Moet prachtig zijn. Misschien nog eens snorkelen?

dinosaurussen

Dinosaurussen

Er moet natuurlijk tijdens de reis ook boodschappen worden gedaan en gekookt. Zo stond ik bij de slager en hij vroeg " Hey mate, where are you from, the Netherlands?" Yes, zei ik. " Did you know your Prime Minister was here? " ik had Rutte inderdaad 40 seconden op het journaal gezien en eigenlijk geen idee wat hij in Australië deed. Wellicht herkende de slager ons aan ons accent....

Australiërs nemen beslist geen blad voor hun mond en vragen je het hemd van je lijf. Maar ze zijn joviaal, vriendelijk en hartelijk. TangoTilly, waarover Claar al eerder berichtte, trok na afloop van onze boottocht, Claar met kracht naar zich toe , omhelsde haar en gaf haar een dikke hug. Nou weet ik wel dat Claartje vaker dit gevoel bij mensen oproept, maar toch!

Natuuruitbarstingen spelen hier een heel ingrijpende en vernietigende rol. Misschien herinneren jullie je nog de immense overstromingen hier in Queensland in 2011. Een gebied ter grootte van Frankrijk en Duitsland heeft weken lang blank gestaan. Enige tijd later gevolgd door een cycloon die grote verwoestingen heeft aanricht. In 2013 werd de omgeving van Sydney geteisterd door enorme bosbranden die weken lang aanhielden.

Maar het natuurschoon is ook ongekend. Natuurlijk het Great Barreer Reef dat zich 2000 km langs de kust uitstrekt. Australië heeft ook nog grote stukken regenwoud dat zich soms uitstrekt tot aan de kust zoals in Mission Bay waar we heerlijk op het strand onder een palm gepicknickt hebben. We hebben met de skytrain , een cabine lift boven het Daintree Forest, uitgekeken op de talloze bomen en planten die zich soms tientallen meters verdringen om ook een stuk zonlicht op te vangen in dit regenwoud van 120 miljoen jaren oud . Hier liepen ook de dinausaurussen. Hele gebieden hebben inmiddels de World Heritage status.

Australiërs zijn dol op sport. In Queensland, de staat waar we nu zijn, is men helemaal gek van Australian rugby, maar ook soccer, Australian football , tennis (Melbourne), zwemmen (Dawn Fraser, Ian Thorpe) en surfen houdt tallozen in de ban.

Inmiddels is onze reis met ons Spaceship de " Delphinator " begonnen. Zoals je op de foto kunt zien is het als camper een onooglijk ding. Volgens de verhuurder zijn de kwaliteiten van de campervan te vergelijken met een Zwitsers zakmes. Hij is vuurrood en weliswaar klein maar toch verrassend uitgebreid uitgerust. We noemen hem Delfie. Jullie kunnen wellicht voorstellen dat het slapen hierin toch anders is dan thuis. Over onze wederwaardigheden met Delfie later meer.

Koert

FINDING NEMO

2 november 2014

We worden laat wakker op zondag. Koert verzorgt een lekker ontbijtje op ons terras. Daarna dobberen we heerlijk in de pool en praten wat met Mick en Lisa, die net terug komen van het zondagse koffiebezoek bij vrienden. Even na de middag gaan we naar Cairns, dat is zo'n 10 minuten rijden. Wel aan de linker kant natuurlijk. Gelukkig heeft Koert veel in Zuid-Afrika gereden en zijn we onlangs nog in Schotland geweest, dus dat gaat helemaal goed. We herhalen altijd even: naar rechts is grote bocht, naar links is kleine bocht. Hier spreekt de nitwit zonder rijbewijs!

We parkeren de auto (ja,Jenny op zondag gratis!) en lopen de Esplanade, de boulevard van het stadje op. Wat een gezellige drukte. Voor veel toeristen is Cairns het einde van hun trip langs de oostkust van Australië óf zoals in ons geval het begin van een nieuw avontuur.

Wat de temperatuur betreft: het is onverminderd rond de 30 graden maar met het briesje vanuit de Stille Zuidzee is het gewoon perfect. Cairns ligt aan een lagune en heeft geen strand. Men heeft dit prachtig opgelost met een kunstmatig meer aan de boulevard met overal picknickplaatsen, waar je gratis gebruik kunt maken van gasbarbecues. Er wordt gesport en gespeeld, er zijn schone sanitaire voorzieningen, kortom prachtig.

We bestellen een pitcher bier en genieten van alles wat er om ons heen gebeurt. Natuurlijk zijn er Australische gezinnetjes met oma en opa erbij, maar het zijn vooral de jongelui, de backpackers, die de terrassen bevolken. Zij maken massaal gebruik van de gratis wifi langs de Esplanade, wat de verbinding uiteraard zeer traag maakt.

3 november 2014

Op maandag rijden we via de Captain Cook Highway naar Port Douglas. James Cook zette in 1770 vanaf het Britse schip de Endeavour voor het eerst voet aan wal op dit werelddeel. Port Douglas ligt op zo'n uurtje rijden naar het noorden. We stoppen geregeld om te genieten van het uitzicht. We nemen een kijkje op verschillende beaches en zien dat er op de niet beschermde stranden uitdrukkelijke waarschuwingen staan voor zoutwater krokodillen en agressieve kwallen. Op de beschermde stranden is een net gespannen om dat soort ongewilde gasten tegen te houden. Port Douglas is wat fancier dan Cairns, wat het voor ons meteen ook een stuk minder gezellig maakt. We kijken wat rond, doen wat boodschapjes en rijden weer terug naar huis. Onderweg stoppen we nog even bij een Mc Donalds, néé niet om een hamburgertje te scoren maar om te internetten. Mc Donalds biedt namelijk all over de world gratis wifi aan. De verbinding is ook hier erg traag en er schreeuwen irritante kids in de ballenbak. Het blijft jammer dat we in ons huis geen wifi hebben.

4 november 2014

The Great Barrier Reef

Zou ik een schilder zijn en mijn gevoel over deze dag op doek kunnen uitdrukken, dan werd ik wereldberoemd. Het was een top dag van het begin tot het eind.

Uiteraard zijn we gespannen over hoe het allemaal zal gaan. Ik heb nog nooit gesnorkeld en Koert is ook geen expert. Aan boord krijgen we eerst op hilarische wijze uitleg over de veiligheidsinstructies. Koert number 32 en Clara number 33. Na anderhalf uur varen richting NO gaat de boot voor anker en hijsen we ons in de wet suits. Dat op zich is al een heel gedoe met die klamme lijven. Maar enfin, flippers aan, duikbril op, mondstuk in en ... springen maar.

Het is meteen al geweldig als ik onder water kijk, maar mijn snorkel werkt niet goed, ik krijg sloten zout zeewater binnen. Onze guide is fantastisch, ze wil persé dat we een awesome day hebben en ze gaat zelfs zover dat ze haar snorkel ruilt met de mijne. Het gaat meteen een stuk beter. Wat een pracht daar onder water. Ik vergeet nooit meer die grote geelblauwe vis met zwarte mond (papagaaivis?) die een eind met me mee zwemt en me doordringend aankijkt. En dan het koraal! Ik kan geen woorden verzinnen die recht doen aan die prachtige kleuren en vormen. Ik lig daar in het water en denk: dit is zo mooi, laat het nooit verloren gaan. Ik heb meteen vrede met die extra $ 20,00 p.p. die we aan boord nog moesten betalen als een soort van extra belasting. Laat ze het vooral besteden om het koraalrif in stand te houden en hun best doen om wat door menselijke fouten vernietigd is, weer aan te laten groeien.

O ja, Koert is er ook nog bij natuurlijk! Koert heeft op het dek kennis gemaakt met Tango Tilly en haar zoon Crocodile Dundee. We hebben ze die namen gegeven omdat we de hele dag met hun opgetrokken zijn en absoluut niet weten hoe ze heten. De zoon is van beroep krokodillenjager (!) en hij en ook Tilly hebben veel van de wereld gezien. Zij wil nog graag eens naar Zuid-Amerika en het lijkt haar geweldig om ons daar dan weer te ontmoeten en samen de tango te dansen!

Naast Koert, mij en Tilly is er nog een ouder echtpaar aan boord en een oudere heer, een Pakistaan. De rest van de ongeveer 50 opvarenden zijn jongelui. De Pakistaan draagt een bril en vraagt bij de briefing of er ook speciale duikbrillen voor brildragers zijn. Die zijn er dus gewoon. Koert neemt er ook een met sterkte -1.5 . Dan zegt die Pakistaan tegen degene die de brillen uitdeelt, dat hij dubbelfocus heeft, waarop het bemanningslid droog reageert met: were you planning to read a book under water, mate?

We blijven anderhalf uur in het water en dan is het etenstijd en moeten we terug aan boord. Het is een eenvoudige lunch met wat broodjes, salade en fruit. De backpackers krijgen wel even te horen dat ze hun bord niet mogen overladen en pas voor een tweede keer mogen gaan als daartoe het sein gegeven wordt! Deze maatregel zal zeker niet voor niets zijn.

Na een uurtje gaan we weer voor een tweede dip. Ik heb een nieuwe snorkel gekregen en het gaat fantastisch! Op de boot zitten niet alleen snorkelaars maar ook heel veel duikers, van beginners tot mensen met brevet. Als ik die pracht en praal onder me zie krijg ik spontaan zin om duiklessen te gaan nemen. Als de euforie later wat afzakt, bedenk ik dat ik dat toch maar uit m'n hoofd moet laten, maar als ik jonger was ...

Koert aarzelt even over een tweede duik, de Pakistaan en het echtpaar blijven ook aan boord, maar gelukkig zie ik hem even later toch in het water springen en we hebben samen de mooiste dag van ons leven. What about your weddingday, wordt er gevraagd. Hè wat flauw, niet alles zo letterlijk nemen wat ik vertel!

Na anderhalf uur, we hebben zelf bijna vinnen, gaan we weer aan boord en zetten weer koers naar Cairns. Het begint zachtjes te regenen, maar het deert ons niet, we blijven aan dek zitten nagenieten van deze geweldige ervaring.

In Cairns in de Rattles Hum, onze pub, onder het genot van een pitcher xxxx Gold en heerlijk gekruide chickenwings praten we nog lang na over deze fantastische dag. We gaan op onze weg naar Sydney zeker nog eens zo'n trip maken.

Downunder

Aankomst Australië -

1 november 2014

Sinds ik als klein meisje in Kessel-Eik tijdens de aardrijkskundelessen ging beseffen hoe groot de wereld wel niet is, fantaseer ik erover om ééns in mijn leven mijn voeten te zetten op elk van de werelddelen. Tegenvoeters ... ik zal nooit vergeten dat de meester die term gebruikte. Ik zag het helemaal voor me, mensen aan de andere kant van de aardbol met hun voeten tegen de mijne!

We vliegen met Garuda Airlines vanuit Denpasar naar Brisbane. Het is een nachtvlucht van 6 uur. De verzorging aan boord is uitstekend en we landen op 1 november 2014 in de vroege ochtend in Australië. Mission accomplished! Van enige euforie is geen sprake want ik ben echt dood op en we moeten nog een paar uur wachten op onze vlucht naar Cairns, helemaal in het noordoosten van Aussieland. Wat ik al wel kan zeggen - en ik wil zeker niet generaliseren - Aussies zijn erg nadrukkelijk aanwezig en heel luidruchtig. Ik herinner me de zoetgevooisde stem van professor Tam met zijn Oxford Engels overgoten met een melodisch accent. Nu krijgen we afgeknauwde teksten als: G'dday mate, how're u? Wher're u going? Oh love (of dear) to Cans? Voor de duidelijkheid, wij vliegen met prijsbreker TigerAir van Brisbane naar Cairns. Deze binnenlandse vlucht is buiten het wereldticket om.

In het vliegtuig vanuit Denpasar heb ik natuurlijk geen oog dicht gedaan, maar nu hier op Brisbane International Airport ga ik languit op een paar stoelen, dekentje over me heen en ben even helemaal van de wereld! Ik knap er echt van op! Het is nog dik 2 uur vliegen naar Cairns. We moeten met een bus ($ 5 p.p.) naar de domestic terminals om te boarden. Ik baal al van die $ 10 voor transport op één en hetzelfde vliegveld maar ik word nog pissiger als ik voor de tweede keer mijn duur betaalde flesje water ($ 4.50 !) dreig te moeten inleveren. Ik schiet uit mijn slof en vraag niet echt beleefd of ze wel helemaal lekker zijn en ongelooflijk maar waar ... het flesje water mag mee het vliegtuig in.

De vlucht verloopt heel voorspoedig en we landen rond 14.30 in Cairns. Uiteraard nu geen douaneformaliteiten, bagage snel van de band en ... geen Mick noch Lisa, onze nieuwe verhuurders uit Stratford, een plaatsje in de suburbs. Het was afgesproken dat zij ons bij de airport zouden afhalen om ons naar het verhuuradres van onze campervan te brengen. Vandaar zouden wij dan achter hen aan rijden naar ons nieuwe logeeradres. We zijn inmiddels al meer dan 24 uur in touw en helemaal afgedraaid. We hebben absoluut geen zin om te wachten op wie dan ook en nemen een taxi naar het adres van Spaceships Australia. Daar staat onze knalrode Delphinator, de naam van onze auto, al buiten te pronken. Het is een aardige vent die ons alles wat de auto betreft uitlegt. Inmiddels hebben we ook telefonisch contact met Lisa, die zegt toch wel op het vliegveld te zijn geweest. Ik weet het zo net nog niet maar ze krijgt het voordeel van de twijfel. We krijgen nog een routebeschrijving naar ons adres in Stratford mee and ... w're ready for take off!

Dat heet toch de wet van Murphy, als alles achter elkaar fout gaat? Het lijkt er wel op als we het adres niet kunnen vinden. Nee, in de auto zit geen gps en onze eigen Tom-Tom hebben we thuis gelaten om redenen die alleen Koert kent ...Natuurlijk vinden we uiteindelijk het Queenslander huis in de Passchendaele St. Een beetje schuldbewust (?) staat Mick buiten om ons binnen te loodsen. We maken kennis met onze verhuurders, een heel ander slag mensen dan onze professor, maar heel aardig en hartelijk. Mick en Lisa zijn heel trots op het appartement dat ze verhuren en dat met recht want het is heel mooi en heel compleet. En hoe lief, er staat koffie, thee, een pak melk en fruit klaar voor de volgende ochtend.

Als klap op de vuurpijl gaan we 'achterom' en ziedaar ... een prachtig zwembad in een kleine maar fijne tropische tuin. We kunnen ons geluk niet op. We vergeven Mick en Lisa dan maar dat ze geen Wifi hebben! Zij internetten nog steeds via de telefoonlijn! Hoe jaren ' 90 is dat! Dat wordt afkicken!

Nadat we ons een beetje opgefrist hebben, rijden we naar een supermarkt voor wat boodschappen. Alcohol wordt hier niet in de supermarkt verkocht dus door naar Liquorland, wat een gezellige naam is voor een ordinaire booze-shop. We slaan wat bier en wijn in voor de komende dagen. Australië duur? Volmondig: JA

NB: het verslag van de laatste dagen Bali met 2 excursies is nog in de maak! Zonder internet is het lastig om de juiste namen van de plaatsen, tempels, paleizen en route door de bergen terug te halen.

NB: Leuk jullie opmerkingen en reacties

NB: Voor morgen hebben we een snorkeltrip gepland naar het Great Barrier Reef! Daar zijn we voor gekomen!

Bali's eigenaardigheden

Bali's eigenaardigheden

Het verkeer op Bali is wellicht nog drukker en chaotischer dan in Hanoi. Het is een mixture van door elkaar krioelende motorfietsen, vrachtwagens, busjes en personenauto's. Des te vreemder is het dat er op Bali geen snelheidsbeperking is, zoals Manek al vertelde toen hij ons ophaalde van het vliegveld en ons met een noodgang naar Aquaria bracht.

We geloofden hem niet maar de afgelopen dagen hoorden we het meer toen we het eiland per auto met chauffeur hebben verkend. Nergens heb ik ook maar in de verste verte een bord kunnen ontwaren waarop een snelheidsaanduiding stond. Op mijn vraag of er dan misschien toch snelheidscontroles waren stuitte die vraag op groot onbegrip.

De politie op Bali is nagenoeg onzichtbaar. Zelfs als er een verkeersongeluk gebeurt, als er tenminste geen doden te betreuren zijn, wordt er geen geen politie gewaarschuwd. Dat kan alleen maar tot ongewilde complicaties leiden. Erger nog, als de politie er een project van gaat maken, zoals mijn zegsman dat uitdrukt, wordt het een kostbare zaak. Balinezen zien politieagenten het liefst op het politiebureau zodat ze er weinig last van hebben. De grote plagen in Indonesië en ook op Bali zijn corruptie, nepotisme en de onverschilligheid van de overheid.

Balinezen vinden het verzekeren van hun auto ook veel te kostbaar dat is kennelijk ook niet verplicht. Na dit soort verhalen zit je toch wat ongemakkelijker in de auto. Het openbaar vervoer is op Bali enige tijd geleden afgeschaft. Schoolgaande kinderen moeten zelf op school zien te komen omdat de ouders moeten werken en geen tijd hebben. En dus nemen ze de scooter. Met eigen ogen hebben we kunnen zien dat kinderen van 10, 12 jaar met een grote helm, dat dan weer wel, in hun schooluniform op hun scooter door het verkeer razen. Stel je voor onze kleinkinderen als Igoné, Roosje en Floris zelfstandig op een grotemensen scooter naar school, hun hoofdjes net boven het stuur uitstekend....

Uw reporter vanuit Candidasa

Koert

Bali - Aquaria Resort

Aquaria Resort - Candidasa 25 tot 31 oktober 2014

Zaterdag 25 oktober

Het is 03.00 uur eer we gaan slapen. Er staat nog een snack klaar maar we zijn te moe om nog wat te eten of te drinken. De kamer of cabin hoe je het wil noemen valt zeer goed in de smaak. Dat is toch altijd maar weer afwachten als je van thuis uit iets boekt. De airco doet het goed, het wordt zelfs frisjes en het bed slaapt prima. Als ik om een uur of 09.00 wakker wordt op zaterdagochtend en door de glazen schuifpui naar buiten kijk, vind ik het fris en grauw. Het zal toch niet waar zijn dat het weer ineens is omgeslagen... Snel open ik de schuifdeuren. Een intens zonlicht straalt me tegemoet en ik word meteen omhuld door een warme deken. Wat een sufferd ben ik toch ook. De schuifdeuren hebben getint glas vanwege de privacy!

De accommodatie is inclusief ontbijt en dat is voor de verandering ook wel eens heerlijk. Ik ben normaal geen echte fruiteter maar ik start nu ook iedere ochtend met een schaal exotische vruchten met wat yoghurt. Ze serveren iedere dag een andere verse jus, van ananas, granaatappel tot papaya, mango en heerlijk zoete vruchten die ik nog niet thuis kan brengen. (Geen rode bessen, kindjes Zeeuw en Bijlsma! ).

Aquaria is een klein resort. Het straalt precies de juiste energie uit, het personeel is top, de kamers zijn heel netjes en goed ingericht. Er is een uitstekend restaurant en een zwembad met natuurlijke filter ... kortom we hebben alles wat ons hartje begeert. Candidasa heeft geen prachtige zandstranden maar dat wisten we natuurlijk van te voren. Het getuigt toch van onbenul dat men het voor de kust gelegen koraalrif gebruikte als bouwmateriaal (kalkcement) voor de bouw van de restaurants en hotelaccommodaties, waardoor het strand afkalfde. Het ruïneren van de koraalriffen stopte in 1991 en er werden golfbrekers in zee gebouwd om verdere erosie te voorkomen. Nu zijn er weer kleine zandstranden in Candidasa en het zeewater is rustig genoeg om in te zwemmen, wat we dan ook doen.

In de middag lopen we via het smalle weggetje dat omlijst wordt door palmen en bananenplanten naar het dorp. We hebben in ieder geval rupiahs nodig. Geen probleem in het Bali van nu. In Candidasa zijn 3 ATM-machines. Wat een verschil met 20 jaar geleden toen we voor het eerst op Bali waren. We reisden met traveller cheques en je moest altijd rekening houden met openingstijden van banken en maar hopen dat ze genoeg cash in huis hadden om aan je vraag te voldoen. We trekken het maximale bedrag: tweeëneenhalf miljoen IDR wat zo'n 162 Euro is. We hebben nou toch geld zat, dus we gooien er maar een cocktailtje tegenaan. Ook zo bijzonder, in 1994 was er geen alcohol behalve bier te verkrijgen, nu kun je zelfs in ons Aquaria resort wijn bestellen. Alles heeft z'n prijs natuurlijk. We eten heerlijk en zitten nog lang na te tafelen met een Australisch echtpaar dat ons alvast wat tips geeft voor de volgende etappe van onze reis.

Ondertussen heeft Koert, de touroperator, voor morgen een boottochtje voor vier personen geregeld met een Jukung, een traditionele Balinese vissersboot. Ja, voor 4 personen inderdaad want het is gelukt om met Marcella en haar vriend Mano af te spreken. Voor wie het niet weet: Marcella is de dochter van onze vrienden Marga en Willem Bos uit Hoeven. Zij woont en werkt nu zo'n drie jaar in Sanur hier op Bali, wat toch zeker een dik uur rijden met de scooter is.

Zondag 26 oktober

M&M zijn mooi op tijd. Ik lig nog in het zwembad als ze er al aan komen. We drinken eerst nog koffie bij ons op het terras en worden dan met een auto naar de boot gebracht. De bestemming is White Sand Beach (Pasir Putih), wat één van de mooiste stranden van Bali moet zijn. Het wordt een geweldige dag. De kapitein, de visser dus, heeft wel wat weg van een Boeddha, zo'n grote ronde! We hebben veel plezier in die boot en worden zeiknat maar dat geeft niet want het water in de Straat Lombok is heerlijk warm. Deze zeestraat tussen de eilanden Bali en Lombok verbindt de Javazee met de Indische Oceaan.

We lunchen lekker daar op het strand, een Bintang erbij en dan lekker dollen in de golven. Bijna is Koert zijn zonnebril kwijt maar dat loopt gelukkig goed af dankzij de scherpe blik van onze jonge vrienden. Tijd om te relaxen (voetmassage) op die heerlijke ligbedden. Tegen het einde van de middag varen we weer terug. Nu is het vloed en kan de boot ons bij ons resort afzetten. Welk een luxe! Een perfect einde van een geweldige dag.

NB. Voor foto's verwijs ik naar mijn Facebook site (Clara de Jager). Het album heet Worldtour 2014. Het duurt hier ontzettend lang om op deze Reismee site foto's te plaatsen (als het al lukt). Ik probeer het wel hoor.