In an English Country garden
In an English country garden ...
Maun-Kasane +/- 600 km
20-23 November 2015
Na ons hachelijke avontuur in de Okavango Delta staan we op vrijdagochtend om 07.30 weer fris en fruitig klaar om aan een lange tocht te beginnen. Thuis zag ik er echt tegenop om 600 km op één dag te rijden. Maar nu we de situatie een beetje hebben leren kennen, weet ik dat het goed te doen is. De eerste 300 km voeren ons in een bijna rechte lijn naar het oosten. Op de helft bij Nata slaan we linksaf en rijden loodrecht naar het noorden naar Kasane aan de Chobe river.
We schieten goed op. Er is nauwelijks verkeer op de weg en het landschap is niet echt opwindend. Wat het gezellig maakt zijn al die beesten op en langs de weg. De eerste 300 km zijn dat vooral geiten, koeien, paarden en ezels. We vragen ons echt af wat de bedoeling is van al die ezels. Vandaag kregen we het antwoord van een Zwitserse slager die in de jaren zeventig in Namibië gewerkt heeft. Dat vlees wordt verwerkt in diverse worsten en salami. Gaan we voorlopig even niet kopen!
Na zo'n 2 uur rijden komen we bij een wegversperring waar een politiewagen bij staat. We stoppen en Koert moet zijn rijbewijs laten zien. De vriendelijke agent vraagt of we vlees of vleeswaren bij ons hebben. We zeggen nee, maar moeten toch de koelkist openen. Handig grist Koert een bovenop liggende plastic zak met vleeswaren, boter en kaas weg en zegt: "Kijkt u maar: alleen bier en wijn!" De agent grijnst wat en vindt het oké. Koert sluit de koelkist en als een soort Hans Kazan tovert hij de de plastic zak weer in de kist. Ik heb echt niet gezien hoe hij dat deed! Dan moeten wij met beide voeten in een bakje met een desinfecterende vloeistof stappen. Of we ook andere schoenen bij ons hebben. Ik zeg van niet! Maar hij gelooft mij niet en wijst lachend op mijn slippers. "U heeft vast ook andere schoenen bij u, dit zijn stadschoenen". Een beetje narrig wil ik - gezagsgetrouw als ik ben - mijn koffer open gaan maken. Dan grijpt mijn Hans Kazan weer in: "Hier Claar, hier zijn je schoenen". Hij duwt me zijn sportschoenen in de hand en laat zelf zijn leren schoenen zien. De agent knikt tevreden. Ik wil die Nikes van Koert al aan gaan doen, maar dat hoeft dan ook weer niet. We moeten de zolen even door dat spul halen. Ik lig bijna dubbel van het lachen om die hele vertoning en de agent lacht evenzo hard mee. Hij legt uit dat het om een maatregel gaat om de verspreiding van mond- en klauwzeer tegen te gaan. O, maar dat begrijpen we, dat hebben we in Holland ook wel eens. Koert moet nog door een geul rijden om ook de autobanden te ontsmetten. Breed lachend en zwaaiend nemen we afscheid.
For the record: er zouden geen tankstations op het traject Maun-Kasane zijn. Nou, dat klopt niet meer. Halverwege Maun-Nata is een prachtig nieuw tankstation en ook in Nata kun je tanken en foerageren. Dat je bij tankstations altijd cash moet betalen, blijkt ook niet meer te kloppen. Bots goes digital is de leuze! Misschien dat de situatie in Namibië maandag anders is.
We rijden inmiddels naar het noorden en het wordt tijd voor de lunch. We stoppen bij een parkeerplaats en klappen de achterklep van de auto neer. We trekken onze neus op, wat een rare lucht. Als we om ons heen kijken zien we 20 meter verderop een dode, half opgevreten olifant liggen. Echt geen fris gezicht! Ik smeer snel 2 broodjes en hup de auto in en rijdend eten dan maar. Op deze 300 km zijn het olifanten, giraffen, struisvogels en wrattenzwijnen die denken dat de asfaltweg van hun is.
Tegen half vier bereiken we Kasane en vinden probleemloos Chobe River cottages, ons onderkomen voor de komende drie nachten. Het kleinschalige complex ligt op enkele meters van de rivier. Na het dorre en stoffige landschap onderweg komen we in een klein paradijsje. Een paar lieflijke cottages in een prachtige tropische tuin met zwembad. De Engelse landlady zwaait met stijl de scepter over haar personeel. Ons huisje is heel compleet ingericht en heel gezellig; we voelen ons meteen thuis. De supermarkt is op loopafstand, zoals ook de liquor store! We bellen Dreams Safari en boeken voor zaterdag een sunset river cruise en voor zondag een excursie naar de beroemde Victoria watervallen in Zimbabwe. Helemaal tevreden maken we maar weer eens een flesje wijn open!
Een heerlijke zaterdagochtend 21 november. We ontbijten op ons terrasje buiten, gaan te voet even naar de Spar en dan heerlijk badderen in de pool. Tegen half vier melden we ons bij de boot en dan gaat de tocht beginnen. De trip begint een beetje rustig met wat uitleg over vogels en een leguaan maar even later zien we buffels, gnoes, krokodillen (brrr), nijlpaarden en olifanten en nog eens olifanten. Koert zegt dat hij het idee heeft dat hij in een aflevering van National Geographic - zijn lievelingsprogramma - meespeelt. Hoogtepunt is wel dat een Hippo vlak bij de boot naar boven komt. We zien zijn enorme kop uit het water komen en als hij zijn muil openspert zijn mijn vingers verlamd van de schrik en ik laat dit unieke moment om een foto te maken voorbijgaan.
De cruise eindigt om half zeven met een prachtige Afrikaanse zonsondergang. We worden er helemaal stil van en zijn gelukkig en dankbaar dat we dit mee mogen maken.
De Okavango Delta, Botswana
De Okavango Delta , Botswana
19 november. Donderdag. Ik schets eerst de setting. Vandaag gaan we een safari maken door de Okavango Delta, door sommigen het mooiste natuurgebied van Afrika genoemd. In 2014 uitgeroepen tot Unesco Wereld Erfgoed. Het is het grootste moerasgebieden ter wereld met een oppervlakte van 15000 km3. De Delta wordt gevoed door de Okavango rivier. De enige rivier die niet uitmondt in een zee of oceaan maar in het binnenland van Afrika. November heeft temperaturen tussen de 30 en 35 graden. Tijdens de heftige regenbuien kan de temperatuur dalen tot 15 graden.
Vanochtend vroeg gaan we in allerijl een safari tour regelen. Gisteren was het er niet meer van gekomen Na 7 uur rijden en met wat strubbelingen bij het inchecken was dat erbij ingeschoten. Met hulp van de receptioniste kunnen we om 8 uur in een taxi stappen die ons naar het vertrekpunt brengt. We zijn de enige 2 toeristen. Het is een surprise tour. Althans ik wist ook niet precies wat er zou gaan gebeuren en Claar had met nadruk aangegeven wat ze niet wilde. Zeker niet met een kano het water op en ook geen bush wandeling temidden van de wilde dieren.
Gerustgesteld stapt Claar dan ook in de safari jeep die ons door een totaal verdroogd landschap, schokkend en bonkend door zandpaadjes naar het vertrekpunt van de onze tocht brengt. Na 1 uur stappen we een beetje gammel uit bij een hele verzameling safari jeeps met merendeels jongeren die vol verwachting en opgewonden staan te wachten op wat er staat te gebeuren. Ja dat valt ons tegen. We gaan niet alleen. Maar dat blijkt gelukkig een misvatting . Onze driver stelt ons voor aan onze gids. Hij heet Raphael, is 46 jaar en heeft maar 1 tand. Althans zichtbaar. Hij ziet eruit als een prachtige zwarte verweerde man. Maar zoals gezegd, de tandzorg in Botswana heeft nog een inhaalslag te maken.
We lopen achter onze gids aan, richting Okavango River waar een aantal kano's ligt te wachten. Claar verstijft. "Je denkt toch niet dat ik in dit gammele bootje stap? Ik denk er niet aan. Koert, waarom heb je dat niet gezegd." Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een vermoeden had van die kano's, maar het leek mij beter deze informatie even voor mij te houden. Er volgt een spannend moment; de gids steekt zijn hand uit naar Claar. Vol spanning kijk ik naar haar gezicht. Gaat ze het doen of niet? Claar steekt haar hand uit naar de gids en de spanning is gebroken.
Wat volgt is een paradijselijke tocht door een geul in het moeras waar prachtige waterlelies staan, waar we helemaal alleen zijn en alleen het geluid van vogels is te horen. Onze gids benoemt ze allemaal en ik vind ze prachtig maar zoals sommigen van jullie weten ben ik niet goed in namen onthouden. Dus jammer voor de vogelaars onder jullie. Wij zitten achter elkaar in de kuip van een gedemonteerde stoel. Ik voorop. Claar achter mij met in haar rug de koelbox met onze lunch en achter haar staande Raphael met een lange stok in zijn handen. Twee uur glijden wij zo over het water. Raphael vertelt en legt uit, kabbelende gesprekjes en zoals gezegd, het lijkt het paradijs wel. Ik moet de lezers vast waarschuwen, uren later blijkt het paradijs echt in een hel te veranderen.
Na 2 uur stappen we stijf en stram, geholpen door Raphael aan land. Kuipjes van de stoeltjes en de koelbox mee. We gaan een bushwalk maken op een eiland in de delta. Claar weet allang dat er geen weg meer terug is. We laten onze bagage achter en gaan op pad. Bosschages, olifantengras, paadjes waar allerlei uitwerpselen van dieren liggen die nauwgezet door onze gids worden bestudeerd.
Het is zo ontzettend warm, het is werkelijk met geen pen te beschrijven. De gids loopt voor ons uit en kijkt spiedend om zich heen. Wij lopen, dik ingesmeerd met rode hoofden en voortdurend de waterfles aan de lippen er achteraan. Raphael lijkt overigens nergens last van te hebben. Na een half uur oppert Claar om terug te keren. Na enig overleg besluiten we toch nog even door te lopen. De gids stopt en wenkt ons in de verte te kijken. Olifanten. Het blijken er uiteindelijk 3 te zijn. We komen steeds dichterbij. De hitte en de moeheid zijn vergeten. Foto's, video. We kijken ademloos toe. De afstand tussen ons en de olifanten is naar schatting nog maar zo'n 40 meter. Na een tijdje heeft de dichtstbijzijnde en grootste olifant ons in de gaten en komt onze richting uit. Hij begint met zijn oren te klapperen en Claar duikt achter mij weg. Het lijkt mij overigens dat mijn bescherming zeer minimaal zal zijn. Wat geweldig, wat een beleving. Het maakt toch wel een verschil of je de olifanten vanuit een jeep gadeslaat of in het open veld.
Blij en tevreden lopen wij terug naar ons plekje in de bush om te gaan lunchen. Inmiddels begint het weer om te slaan en komen er steeds meer wolken. Onze Henk Krol uit Botswana zegt dat de langverwachte en de regen waar men zo op hoopt in aantocht is. Maar de buien komen pas vannacht. We stappen weer in onze kano en we glijden door het moeras, intens gelukkig terug naar ons vertrekpunt. Twee uur varen. Het is inmiddels doodstil, de lucht wordt steeds donkerder. De vele vogels van de heenweg zijn verdwenen. Het zijn de voortekenen van de hel die zal losbarsten. En hier is echt geen woord van gelogen. De eerste lichtflitsen zijn zichtbaar. Plotseling een harde windvlaag. Mijn Tommy Hilfiger pet wordt van mijn hoofd gerukt en valt in Claar haar schoot. Dan een enorme donderslag. Claar slaakt een geweldige kreet. Het begint te regenen. In een toenemend tempo horen we steeds meer donderslagen en links en rechts zien we de lichtflitsen om ons heen. Het is een compleet inferno. Bij elke slag jammert Claar het uit. Raphael herhaalt steeds weer, sorry, sorry, sorry. Deze weervoorspeller van de koude grond heeft spijt en begint steeds harder te roeien. De regen gutst met grote plenzen op het water en op ons. We zijn in een mum van tijd doorweekt. Het is inmiddels totaal niet te bepalen waar het onweer zich bevindt. De situatie is echt levensgevaarlijk. En er is geen ontsnappen aan. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de oever in zicht komt. Wat een opluchting! We hebben weer vaste voet aan de grond. We kunnen weer in onze safari jeep stappen. Rillend van de kou maar blij dat het zo goed is afgelopen. Ik druk Raphael de hand en stop er een goede fooi in. Opgelucht bedankt hij ons. De jeep rijdt weg en hij zwaait ons na.
Hitradio Namibia ... Hallo Reisegruppe
Hitradio Namibia ... Hallo Reisegruppe!
Ja Mireille, it was a bumpy flight op maandag 16 november! De vlucht heeft om te beginnen een half uur vertraging vanwege het noodweer rond Johannesburg. De piloot vertelt bij de begroeting al dat de eerste drie kwartier behoorlijk rough zullen worden, daarna rustiger tot Windhoek. De verwachte temperatuur bij aankomst is 28 graden. Het is zo'n 2 uur vliegen maar ik héb het niet meer.
Op AirPort Joburg hebben we nog even per mail contact gehad met Guesthouse Emerald B&B over de shuttle-service vanaf het vliegveld naar onze B&B. En ja hoor, een knappe jongedame Charda genaamd, staat al een extra half uur op ons te wachten. Het vliegveld ligt op 40 min rijden van Windhoek. Het is aardedonker onderweg, we zien dus niks van de omgeving. Er is weinig verkeer op de weg en ook als we de hoofdstad binnenrijden is het erg rustig. De vader van Charda verwelkomt ons en we krijgen een keurige kamer met tv en internet!
De volgende ochtend om 07.00 zitten we aan een heerlijk ontbijt samen met een jonger Duits stel. Zij hebben met een gewone personenwagen de woestijn doorkruist, ze hebben een zandstorm overleefd en vonden het allemaal goed te doen. Nou dan gaat het ons met onze 4x4 Toyota Hilux zeker lukken! Onze gastheer belt voor ons het verhuurbedrijf en ja hoor, stipt op tijd worden we bij de B&B opgehaald. Onze eerste indruk van het centrum van Windhoek: een slaperig stadje, dat heel Europees aandoet. Niet gek natuurlijk want Namibië is tot na de eerste wereldoorlog een kolonie van Duitsland geweest. Via het boek 'Solitaire' van Ton van der Lee (aanrader!) weet ik bijvoorbeeld dat de hoofdstraat in Windhoek, Independence Avenue, vroeger Kaiser Wilhelmstraße heette.
Wow, daar staat 'onze' Hilux, met de tent uitgeklapt op het dak, een beest van een auto! Vrij snel zijn alle formulieren ingevuld. Het is grappig dat blanke en zwarte werknemers in het kantoor vloeiend Duits spreken. Buiten krijgen we een uitleg over de auto en ... rijden maar ... ook hier links maar dat moet geen probleem zijn voor Koert na Zuid-Afrika en zoveel kilometers in Australië vorig jaar.
Braaf doen we wat overal aanbevolen wordt: sla voor 3 dagen water en proviand in. Mocht je onverhoopt vast komen te zitten, dan kun je het even uitzingen. En dan op weg: de Kalahari Highway naar Zelda Farm & Safari vlak bij Buitenpos. De afstand tot de grensovergang met Botswana is ongeveer 350 km. We tanken nog even vol (140 lt). De Toyota heeft 2 tanks van elk 70 liter. Het omringende landschap is dor en droog. Langs en op de weg zien we steeds weer geiten, ezels en paarden. Dáár moet je op verdacht zijn hier want verkeer is er nauwelijks. We zetten de radio aan en stuiten op Hitradio Namibia en later op de Deutsche Welle. We zingen oubollige schlagers mee, leren Weihnachtsplätzchen bakken en luisteren naar een hoorspel voor kinderen. Ik vind het zó bijzonder en de tijd vliegt om. TomTom brengt ons tot voor de deur van de afgelegen farm (bedankt nog Remco dat je 'Afrika' voor ons gedownload hebt).
We worden uiterst vriendelijk ontvangen en we reserveren meteen een game drive voor half vijf en daarna avondeten. Een wonderlijke farm is het. Hun grondgebied beslaat 17.000 hectare. Naast hun koeien en schapen hebben ze ook een bedrijfje dat houtskool maakt voor de bbq, ze hebben de guestrooms en er is ook een camping. Het ziet er allemaal heel lieflijk uit, een vijver, een prieeltje, een zitje onder een grote boom, kortom het Eftelinggevoel.
Tegen half vijf gaan we zoals afgesproken naar de bar waar we onze medegasten voor die avond ontmoeten: een Schwitzerdeutsch groepje van 4 en EmenEm (een echtpaar uit Emmen). Oh en nu weten wij weer waarom wij liever niet met een groep op reis gaan. Eén mevrouw van het Zwitserse groepje blijkt een Nederlandse te zijn en behoorlijk arrogant; ze heeft alle dieren overal ter wereld al gezien en ze zit maar te oreren. Haar Zwitserse man en het bevriende stel zwijgen in alle toonaarden. Tijdens de gamedrive roept ze op gegeven moment tegen de guide, die haar vraag niet begrijpt: "I ask this for the third time now. What is the difference beween a gnoe and a wildebeest?" Koert antwoordt op droge toon: it's the same, wildebeest is Afrikaans! EmenEm blijkt een aardig stel te zijn ...
Het avondeten bestaat uit een heerlijk buffet en wij eten voor het eerst in ons leven koedoe biefstuk en steenbok goulash!
Op woensdag 18 november hebben we een lange reis voor de boeg en staan om half acht bij de grens met Botswana. Een heel gedoe om uit te reizen. Ik had die vrouw achter de desk wel kunnen wurgen. Formulier invullen .. ik zeg dat hebben we bij aankomst in Windhoek al ingevuld, we gaan nu naar Botswana, dus we moeten een uitreisformulier hebben. Hoe fout gedacht van mij! Koert knijpt in mijn arm en ik vul maar weer in. Achter het vrouwtje zit een collega op groot pc scherm Candy Crush te spelen!
Hoe vrolijk is de ontvangst bij de immigratie naar Botswana! Wel veel formulieren natuurlijk maar tijdens het invullen en wachten zijn vooral de vrouwelijke medewerkers van de douane bezig met teambuilding. Ze doen dit iedere woensdag blijkbaar; klappend, dansend en ontzettend mooi zingend. Rillingen ....
Zo rijden we Botswana binnen, we tanken nog in Ghazi en zijn om half vier in Maun. Wel even zoeken naar Santhaga guesthouse. Het is heet, heel heet en stoffig, heel stoffig, maar onze kamer is prima en koel.
Op weg naar Windhoek, Namibië
Op weg naar Windhoek, Namibia
16 november 2015
Ons verblijf in Hoedspruit wordt afgesloten met een spectaculaire weersverandering. Waren we zondagmiddag om 3 uur nog heerlijk aan het dobberen in ons zwembad bij een temperatuur van 35 graden: een uur later breekt er een afschuwelijk onweer uit. Enorme bliksemschichten en echt niet overdreven, hagelstenen zo groot als golfballen. Het noodweer blijkt in Hoedspruit enorme schade te hebben aangericht. Honderden auto's ernstig beschadigd, dakpannen weggeslagen en daardoor lekkages, ruiten kapot, gewassen vernield. Volgens het radionieuws is er voor miljoenen schade. In Rand weliswaar, maar toch.
Maandagochtend om 8 uur vertrekken voor, wat een werkelijk barre tocht van 400 km naar Johannesburg blijkt te worden. Dwars door de spectaculaire Drakensbergen. We passeren het dorp waar we op de op de heenweg zijn opgehouden door een grote mijnwerkers demonstratie.
Plotseling raken we in een werkelijk zeer dichte mist. Je ziet echt geen hand voor ogen. Het beangstigende is dat veel van onze medeweggebruikers daar nauwelijks rekening mee houden. Sommigen ontsteken niet eens hun lichten. De temperatuur begint snel te dalen. Uiteindelijk zijn het nog maar 9 graden, zie ik op mijn dashboard . We bereiken weer Dullstroom, het dorp halverwege, waar we op de heenweg zo heerlijk hebben geluncht. Nog vol stress na de barre tocht betreden we hetzelfde restaurant Charlie C's waar we tot onze grote verrassing een knapperend haardvuur aantreffen. We knappen er helemaal van op, zeker na het geweldige ontbijt. Een Zuid-Afrikaans ontbijt is echt aan te raden. Wat denk je van ei benedict op bacon en toast, overgoten met een heerlijke mosterdachtige saus?
Tijdens ons late ontbijt betreedt een groep Duitse toeristen op rondreis "ons" restaurant. Een groepsreis is heel apart. Je moet ervan houden om met wildvreemde mensen langere tijd door te brengen. Zum wohl Reisegruppe, klinkt het als een aantal reizigers om half twaalf het glas bier heft.
Het ergste van onze trip moet nog komen. Bij de tol op de N4 naar Johannesburg is weliswaar de mist verdwenen maar breekt er een verschrikkelijk onweer los, grote bliksemflitsen en weer begint het ontzettend te hagelen. Weliswaar geen golfballen maar binnen no time is de weg wit van de hagel. We staan bij het tolpoortje overdekt maar degene die het geld moet ontvangen is spoorloos verdwenen en we moeten geruime tijd wachten. Achteraf misschien tot ons geluk. Het tol vrouwtje komt weer terug en blijkt naar de wc te zijn geweest. Als we weer door kunnen rijden voltrekt zich een apocalyptisch beeld. De weg is bijna helemaal wit en links en rechts zijn auto's van de weg gegleden of tegen elkaar gebotst. In Afrika is gladheid nauwelijks een issue en automobilisten hebben er dan ook geen ervaring mee. Ze rijden te snel en te dicht op elkaar. Vol schrik rijden we langzaam verder. Een barre tocht.
Eindelijk komen we op Tambo International Airport aan. Het inleveren van de auto bij Hertz verloopt van een leien dakje. Goldmember zijn heeft zo z'n voordelen.
We zijn toe aan een drankje. Het vliegveld in Johannesburg is werkelijk prachtig. Een groot restaurant met een uitgebreide keus aan dranken en gerechten. Een heel bataljon serveersters staat ons op te wachten om ons naar onze plaats te begeleiden. Een glaasje wijn graag. Sorry, sir but we don't serve alcohol. Maar onze teleurstelling bemerkend zegt onze serveerster dat er tegenover het restaurant een taxfree shop is waar we drank kunnen kopen. En we mogen het gerust opdrinken in het restaurant. Schoorvoetend steek ik over om een flesje witte wijn te kopen. Deze wordt aan de kassa geseald. Ik zeg dat ik hem in het restaurant ga opdrinken. Geen enkel probleem sir dan maakt u de zak weer open. Enigszins beschaamd ga ik weer terug naar het tafeltje waar Claar met grote ogen zit te wachten. Gelukkig hebben de meeste Zuid -Afrikaanse flessen schroefdoppen maar om nu de fles aan de mond te zetten lijkt toch wat overdreven. Maar onze serveerster komt al aangesneld met 2 wijnglazen. Dat dan weer wel. Als we nu nog een zakje cashewnoten noten kopen is aan alle regels voldaan!
Zuid-Afrika staat bol van de regels en is een luilekkerland voor administrateurs. Ik spreek uit ervaring vanuit eerdere bezoeken. Maar de Zuid-Afrikanen leggen je graag uit hoe je daar creatief mee om moet gaan.
We zitten nu aan boord van Air Namibia op weg naar Windhoek. Het weer schijnt er goed te zijn 30 graden. Morgen begint het grote 4WD rondreis avontuur. Wordt vervolgd.
The big Five op vrijdag de 13e
THE BIG OP VRIJDAG DE 13e
Het is eigenlijk een beetje crazy in de safari scene om je te focussen op de zogenaamde Big Five. D.w.z als je het luipaard, de leeuw, de neushoorn, de olifant en de buffel hebt gespot kan je dag niet meer stuk. Dat is zwaar overdreven. Giraffen zijn geweldig mooie beesten die onverstoord aan de bladeren van de bomen knabbelen. Niets kan hen hiervan afleiden. Impala's zijn ongelooflijk feeërieke wezens die beeldschoon in groepjes onverstoord hun gang gaan. Ze blijven intussen wel uiterst alert en als ze al sprongetjes maken en dan pijlsnel wegschieten, moet je vertederd glimlachen. Afrikaanse wilde honden zijn behoorlijk grote beesten die zigzaggend rondrennen, zomaar ineens hun behoefte doen en al met al een chaotische indruk maken. Hippo's zijn weer een ander verhaal. Ze staan onbeweeglijk net met hun neus en oren boven het water en blijken niet eens te kunnen zwemmen!
Maar we kunnen het niet helpen, vandaag vrijdag de 13e hebben we ze gezien en ook gefotografeerd. The Big Five!
Om 6 uur 's ochtends zijn we al in het Kruger National Parc. Om 4 uur opgestaan! Maar dan heb je ook wat! Het begint met de buffels. Plotseling steekt een eindeloze rij buffels de weg over. Niet een paar, geen tientallen maar echt honderden. Oud, jong, grote horens, kleine horens, aandoenlijk kleine kalfjes die achter hun moeder aanlopen.
Je kijkt elkaar aan, vrijdagochtend half zeven: je staat niet in een file maar wacht geduldig op een lange rij overstekende buffels!
De volgende ontmoeting is echt ongelooflijk en een groot toeval. Stapvoets rijdend en koedoes en impala's spottend, ontdekt Claar op enkele meters van de weg een luipaard, luilakkend en totaal ontspannen om zich heen kijkend. Een koninklijk dier. Bewonder haar of hem op Clara's Facebook pagina. Ze heeft werkelijk geweldige foto's van dit bijzondere dier gemaakt. Een luipaard spotten is heel moeilijk. Ze vormen als het ware een geheel met de hen omringende bosschages.
Een kilometer verder staan een paar auto's langs de weg. Als geroutineerde spotter weet je: hier is iets te zien. En jawel: leeuwen, 3 mannetjes. We noemen ze die drei Gebrüder. De oudste, althans dat denken we, is een majestueus exemplaar dat fier rondstappend duidelijk maakt dat hij toch de koning der wildernis is. Het waarom van de aanwezigheid van dit leeuwentrio laat zich makkelijk raden. De buffels! Ik weet niet of leeuwen een lievelingskostje hebben, maar een maaltje buffel staat zeker hoog op hun verlanglijst. Liefst jonge kalfjes, maar als het moet ook oude, gehandicapte exemplaren ...
Neushoorns zijn een triest verhaal. Vanwege hun hoorn zijn ze zeer begeerd door stropers. In Azië is gemalen hoorn een remedie tegen allerlei kwalen en naar men zegt potentie verhogend! Er wordt dus grif geld voor betaald. Ze worden helaas steeds zeldzamer. Gelukkig wordt op allerlei manieren getracht deze prachtige dieren te beschermen.
We hebben vandaag en ook de dagen ervoor veel olifanten gezien. Hier in Kruger zijn het prachtige zwarte exemplaren met forse slagtanden, maar ook aandoenlijk kleine baby olifantjes die achter hun moeder aanwaggelen. Het is op het moment in Limpopo ontzettend droog en de dieren zijn voortdurend op zoek naar water.
Tegen drieën in de middag, inmiddels zijn we al 9 uren op pad, rijden we moe maar zeer voldaan op een zandpad moederziel alleen, geen mens in de omgeving te bekennen langzaam richting uitgang. Het is zinderend heet, het zandpad kronkelt langs de Olifant River. Het gaat heuvel op en af. We genieten na van al die prachtige dieren die we hebben gezien en de heerlijke dag die we achter de rug hebben.
Plotseling staat boven op het weggetje dat we net willen oprijden een enorme zwarte olifant met grote fonkelend witte slagtanden. In eerste instantie slaat de blijdschap om ons hart . Wat een pracht exemplaar, wat een geluk! Claar komt bijtijds tot zinnen: Koert, hij klappert met zijn oren en steekt dreigend zijn slurf omhoog. Hij gaat aanvallen! Het enorme beest begint in draf op ons toe te komen. Wij in een kleine witte Kia Rio.... Als een razende schakel ik in z'n achteruit en probeer snel achteruit te rijden. Ik verzeker jullie: ik kan prima achteruit rijden maar niet op een klein kronkelend zandpad dat naar beneden loopt en vóór mij een enorme zwarte olifant die kennelijk uit z'n humeur is. Kreten stijgen op uit het autootje die sterk doen denken aan de ontmoeting met de bavianen in Kaap de Goede Hoop. Ik probeer de auto pijlsnel om te draaien.
We kijken om en gelukkig is de olifant uit het zicht verdwenen. Een geweldig gevoel van opluchting maakt zich van ons meester. We zijn hem kwijt! Maar na bijgekomen te zijn van de emoties, dringt het tot ons door dat deze weg de enige mogelijkheid is om de uitgang te bereiken. We moeten terug!
Met lood in de banden draaien we na enige tijd weer om en beginnen opnieuw de beklimming. Angstig kijken we om ons heen. Ineens zien we hem staan naast de weg, knabbelend aan wat boomblaadjes. Hij is ons allang vergeten. Wij hém niet maar we hebben geen zin om hem op zijn humeurige gedrag aan te spreken.
Ps: alle foto's die we op FB geplaatst hebben zijn door ons zelf gemaakt.
Hoedspruit Wildlife Haven
HOEDSPRUIT - WILDLIFE HAVEN
Eindelijk heb ik de rust gevonden om aan ons reisblog te beginnen. Ik wil het toch graag bijhouden omdat ik gemerkt heb na onze wereldreis, hoe snel herinneringen vervagen. Graag nodig ik jullie weer uit om met ons mee te reizen. Mocht je geen zin meer hebben om updates te ontvangen, kun je je gewoon uit de mailinglist uitschrijven.
Mijn touroperator Koert heeft deze reis in drieën gesplitst. Eerst 10 dagen in Zuid-Afrika in een schitterend huis in Hoedspruit. Hoedspruit ligt op een uurtje rijden van het Kruger National Parc. Daarna doen we 3 weken een self drive tour door Namibië en Botswana. Als we dat overleven (!!!) vliegen we vanuit Windhoek, de hoofdstad van Namibië naar Kaapstad, waar we vlak bij Hout Bay een appartement hebben gehuurd aan het strand. Op 17 december hopen we dan weer veilig thuis te zijn.
Op donderdag 5 november 2015 om 10.15 vertrekken we vanaf Schiphol. Het is een lange zit naar Johannesburg. We komen om 22.15 aan (11 uur vliegen + 1 uur tijdsverschil). De KLM verzorgt ons goed en met maar 1 pilletje kom ik de rustige vlucht door. We hebben 1 nachtje gereserveerd bij Aero Guest Lodge, een eenvoudig guesthouse vlak bij het vliegveld. Vanuit de lodge wordt een shuttle service verzorgd en als we door de douane zijn, kijken we reikhalzend uit naar een bordje met Aero Guest erop. Er staan in de aankomsthal tientallen mensen met bordjes maar niemand voor ons. We kijken eens buiten rond en wachten een poosje. Koert besluit om maar eens te gaan bellen. Dan hoor ik plotseling het woord Aero Guest vallen. Ik ga maar eens bij die groep staan en ja hoor daar komt onze chauffeur breed lachend aan. Hij was gewoon een beetje laat. Oh ... moeten er zoveel mensen mee ... dan moet er nog een tweede busje georganiseerd worden! Chaos alom ... dit is Afrika.
Even na middernacht zijn we in de keurige kamer van de lodge. De WiFi werkt en ik lees tot mijn grote opluchting op WhatsApp dat alles goed is met mijn broertje die vandaag met spoed geopereerd is aan een hernia. We drinken een biertje op de goede afloop en ik chat nog even met mijn schoonzusje.
Vrijdagochtend 6 november zitten we op tijd aan een smakelijk ontbijt. Om 08.00 komt de chauffeur ons stipt op tijd (!) ophalen en brengt ons terug naar het vliegveld waar we bij Hertz onze huurauto, een KIA, ophalen. Koert moet even wennen aan het links rijden en we missen even een afslag maar alles komt goed en we gaan vrolijk op weg naar Hoedspruit, dat op zo'n 6 uur rijden van Johannesburg ligt. Zodra je de autoweg vanaf Joburg af bent begint het echte Afrika. Veel mensen langs de weg, vrouwen die met allerlei dingen op hun hoofd lopen, runderen met grote horens en stalletjes met etenswaren. We komen door het schattige stadje Dullstrom waar we stoppen voor een heerlijke lunch.
Waar we niet op gerekend hebben is dat we zo'n 50 km voor Hoedspruit in een grote demonstratie terecht komen. In het begin ligt de weg letterlijk bezaaid met duizenden stenen en ook grotere rotsblokken. In eerste instantie proberen de auto's voor ons er doorheen te zigzaggen. Later komen er grote takkenbossen en allerlei spullen zoals in de fik gestoken verkeersborden bij. Het lijkt onbegonnen werk om er doorheen te komen. Een groep demonstranten komt ons zingend en dansend, zwaaiend met stokken tegemoet. Voorop rijdt een politieauto die ons sommeert om bij hen te blijven staan om ons bescherming te bieden. Uiteindelijk geeft iemand ons de tip om te proberen via zandpaden om de immense barricade heen te rijden.
Om half vijf, bijna 3 uur later dan gepland, bereiken we uiteindelijk BushGlam, zo heet dit droomhuis. We worden opgewacht door Marilize, een grote blanke vrouw die ons inwijdt in de geheimen van het huis. Groot, mooie keuken, 2 slaapkamers met badkamer en openslaande deuren naar terras en zwembad. Het is hier overigens behoorlijk warm. Het zwemwater daarentegen is verfrissend koud. Wij slapen boven in de grote master bedroom met aangrenzend de zitkamer en een werkelijk super grote badkamer met een inloopdouche met 2 regensproeiers. Het huis is eigendom van onze Lobeco girls Gerrie en Anita, die we kennen uit Hout Bay. Ja die dames weten wel, hoe zichzelf te verwennen!
Zaterdag rustdag. We verkennen de buurt, de 2 supermarkten en de restaurantjes. Je kunt hier op loopafstand heerlijk eten. Er zijn meerdere restaurants. Prijzen waar de AH actie zelfs niet tegenop kan. Verder zitten we heerlijk op ons terras en nemen geregeld een duik en een glaasje!
Zondagochtend heeft Koert zelf brood gebakken. Hij vroeg in de winkel om broodjes om af te bakken en kreeg een homp deeg in z'n handen gedrukt. Teruggeven is ook zowat .. dus proberen maar en ... heerlijk!
Om 13.00 hebben we een boottocht geboekt in de Blyde River Canyon. Dit is een van de grootste canyons ter wereld. We rijden er op ons gemak naar toe en hebben een relaxte zondagmiddag op het water. We genieten van de prachtige natuur en komen er achter dat we deze canyon in 2009 al eens gezien hebben maar dan van boven af toen we de Panoramaroute reden met een groep studenten. We worden helemaal gelukkig als we in het water nijlpaarden zien met 3 baby nijlpaardjes. Onderweg zien we ook hele kolonies bavianen en een ander, kleiner soort apen. Ik heb nog geen goede foto kunnen nemen van die apen want ze zijn me te vlug af. En deuren of ramen openen doe ik niet meer na Apenstreken met Clara en Koert!
Ps: Roosje had een geweldige vraag via Messenger.
Roosje: Waar protesteren die mensen dan tegen, opa?
Koert: Waarom de mensen protesteren is een hele goeie vraag. Het zijn protesten tegen de slechte sociale omstandigheden voor jonge, meestal zwarte mensen. Het is vooral de generatie die opgegroeid is na de afschaffing van de apartheid in 1994 die nu in opstand komt. Apartheid was de strikte scheiding tussen blank en zwart. Ze willen meer kansen, beter onderwijs en beter betaalde banen. En ze zijn erg kwaad op de regering.
Clara: En terecht!
Time to say goodbye
Time to say goodbye
Honolulu 1-3 december 2014
Maandagmiddag rijden we al op tijd naar Paradise Cove voor de Luau. Het is af en toe bewolkt maar boven de lagoon waar het feest plaatsvindt, schijnt de zon. Vóór de maaltijd kun je deelnemen aan allerlei activiteiten. Van speerwerpen tot kanovaren, je kunt de Hula leren dansen, een bloemenkrans voor in je haar vlechten of een nep tattoo laten zetten. Ik stort me er helemaal in en behalve aan speerwerpen doe ik overal aan mee.
Na zonsondergang (18.30) begint men met de opgraving van het varken, dat geserveerd gaat worden. We zitten in een amfitheater om dat traditionele gebeuren gade te slaan. Men heeft die ochtend in de vroegte een gat gegraven en dat volgegooid met gloeiende kolen. Daar legt men dan een geslacht varken in bananenbladeren gewikkeld in. Daar gaan dan weer kolen overheen en vervolgens wordt het gat weer dicht gegooid. En laat dan maar lekker uren sudderen die hap. Onder begeleiding van zoetgevooisde Hawaiiaanse klanken wordt het varken opgegraven. Het vlees valt van het bot zo gaar is het en het is heerlijk gekruid. Als je niet van varkensvlees houdt kun je ook kip of vis nemen. Natuurlijk is er bij het buffet een ruime keuze aan verse salades en een keur aan tropisch fruit.
Om een uur of half 8 begint de show en raakt het podium al gauw vol met Hula danseressen. En eindelijk, Mireille ... daar komen de rieten rokjes en kokosnoten BH's! Om 21.00 uur is het feest afgelopen. Samenvattend: natuurlijk toeristisch maar toch erg leuk om erbij geweest te zijn. En bij het zingen van I'm dreaming of a white Christmas daar onder de palmen krijg ik spontaan weer even de tranen in mijn ogen ...
Dinsdag maken we een rondrit langs de noordkant van het eiland. Hier zie je af en toe het échte Hawaii, zonder alle fratsen voor de toeristen. We zien hier ook spandoeken van burgers die het zat zijn dat de toeristenindustrie het eiland opslurpt: No Hawaian .. No Aloha!
En wat een tref, we komen terecht bij de wereldkampioenschappen surfen! Op het strand is een kleine tribune gebouwd en er staan grote videoschermen. Veel mensen zitten op het strand - en echt Amerikaans - op het dak van hun jeeps. Er zijn van die grote mediawagens en hokjes voor commentatoren. De wedstrijd speelt zich af in de branding die een stukje uit de kust ligt. Het gaat erom hoe lang de surfer zich in of op een wave staande kan houden. De jury geeft bovendien bonuspunten voor de moeilijkheidsgraad van de trucjes die gedaan worden. Spectaculair!
Woensdag 3 december, vertrekken we om half 10 voor onze dolfijn- en snorkeltocht! Ja, we hebben toch tickets geboekt onder het motto ... once in a lifetime! Het regent pijpenstelen en we hebben er een hard hoofd in. Kun je wel vissen zien onder water als de zon niet schijnt? Met 17 personen gaan we aan boord, deze keer van een catamaran. We raken al gauw aan de praat met een echtpaar uit Sydney met 3 dochters. Ze zijn moslim. Mevrouw en de drie dochters zijn van top tot teen bekleed, inclusief hoofddoek. Hoe apart gekleed dan ook, het zijn ervaren snorkelaars. Er komt een waterig zonnetje door. En dan .... dolfijnen!!! Tientallen!!! Ze zijn aan het spelen. Een paar springen er uit het water omhoog en maken een dubbele pirouette! We gaan voorzichtig een voor een uit de boot om met de wilde dolfijnen te zwemmen. Als ik onder water kijk zie ik groepen dolfijnen onder me voorbij schieten. Ook een aantal met een kleintje aan een vin. Wat een wondere wereld. Ik kijk mijn ogen uit.
De dolfijnen trekken verder en wij gaan weer aan boord. We varen een stukje en komen die groep weer tegen. Wij gaan weer het water in. Deze keer zijn ze wat sneller verdwenen dan de eerste keer. Dan varen we verder naar het rif voor het eigenlijke snorkelen. Ik stap in het water en bevind me onmiddellijk in een school van grote vooral gele, zwarte en doorzichtige vissen. Opeens roept onze begeleidster: turtle en ze geeft de richting aan. En ja hoor, daar zien we zo'n levensgrote schildpad op z'n gemakje voorbij laveren.
Ik heb helemaal rimpelige handen als we eindelijk weer in de boot zitten. We zetten koers naar wal tot onze kapitein via de mobilofoon te horen krijgt: walvis op drie uur. Hij gooit het roer om en vaart als een wilde in de aangegeven richting. We liggen een poosje stil te wachten ... en ja hoor daar zien we hoe dat machtige dier naar boven komt en zich omwentelt ... en nog een keer ... en nog eens. Dan is hij weg! En dan vergeet ik nog de vliegende vis te noemen, die we ook nog in de gauwigheid voorbij zien flitsen. De dag wordt afgesloten met een eenvoudige maaltijd op het strand waar we met iedereen nog gezellig napraten. Weer een dag om in te lijsten!
Tja, dit was het dan! Met gemengde gevoelens gaan we zo meteen inpakken en straks nog even naar het strand of wat shoppen. In de avond vliegen we via Salt Lake City naar Washington DC. Door het tijdsverschil en de beroerde aansluiting zijn we pas vrijdagavond in DC. Die gewonnen dag na Australië moeten we dus keihard weer inleveren!
Wat hebben we een fantastische vakantie gehad, ik zou zo iedere dag over willen doen, maar nu eventjes niet hoor. Nu zijn we eraan toe om naar huis te gaan. Wat heb je alles geweldig geregeld, Koert! Ik ga ongezien weer met je mee naar welke bestemming dan ook.
Maar nu eerst naar mijn liefsten in Washington, die mis ik al veel te lang. En dan volgende week woensdag hopelijk weer veilig thuis in Hoeven bij mijn andere liefsten!
Graag wil ik jullie bedanken voor de leuke reacties. Dat is toch een stimulans geweest om onze reisverhalen te blijven opschrijven. En dat is maar goed is ook, want ons bezoek aan Vietnam en Bali lijkt inmiddels wel eeuwen geleden, ik zou het zo een twee drie niet meer na kunnen vertellen!
Pearl Harbor
PEAR HARBOR
Honolulu
De tijd vliegt voorbij. Nu zijn we alweer acht dagen in Honolulu en zijn toe aan onze laatste activiteiten hier.
Wat hebben we weer veel gedaan de afgelopen week. Zaterdag hebben we Pearl Harbor bezocht. Dat is zo'n kwartiertje rijden vanuit Manoa Valley, waar wij wonen. We hebben via internet een ticket geboekt dat toegang geeft tot alle historische bezienswaardigheden en musea. Even het geheugen opfrissen:
De aanval op Pearl Harbor was een verrassingsaanval door de Japanse Keizerlijke Marine op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor in Hawaii, op zondagochtend 7 december 1941. De aanval kwam als een totale schok voor het Amerikaanse volk en leidde rechtstreeks tot de Amerikaanse betrokkenheid in de Tweede Wereldoorlog, zowel in de Stille Oceaan als in Europa. Naast diverse kruisers werden er 5 slagschepen, waaronder de USS Arizona tot zinken gebracht. Het schip werd nooit geborgen.
Boven het monumentale wrak heeft men een gedenkplaats gebouwd. Je vaart er met een shuttle naar toe ... alleen jammer ... vandaag niet, té veel wind. 'It would blow a baby overboard' ! Nou Koert en mij niet hoor, ik vraag me toch al af wat al die baby's en kleuters aan deze excursie hebben. Ja, ze gaan op de foto met een overlevende. Iedere dag schijnt er een te zitten waarmee je op de foto kan. Ik zag op tv dat er aanstaande zondag bij de jaarlijkse herdenking 4 overlevenden van de Arizona zelf aanwezig zullen zijn. Ze zijn 93 jaar! Amerikanen smullen hiervan.
We hebben verder een heel interessante maar vooral ook leuke dag gehad. Een shuttlebus brengt ons naar Ford Island. Daar gaan we aan boord van de USS Missouri, the Mighty Mo, het slagschip waarop de vrede met Japan getekend werd. We bezoeken het Aviation Museum en later de USS Bowfin, een onderzeeër. Die ligt weliswaar niet onder water maar je mag overal in en op en je kunt je heel goed indenken hoe klein en benauwd dat wereldje onder water moet zijn. Brr ... niks voor mij!
Naast het luxe terras aan Waikiki Beach hebben we nu een wat volkser (en dus goedkoper) terras op de bovenste verdieping van het Ala Moana Center ontdekt. Ze serveren er heerlijke tropische cocktails en lekkere tapa's! Op dezelfde verdieping zijn diverse restaurants, dus keuze genoeg om te gaan eten. We zijn er een paar keer geweest.
Op zondag rijden we naar Ko'Olina. We willen even kijken bij Paradise Cove. Daar wordt iedere avond een Luau, een traditioneel Hawaiiaans feest met eten, zang en dans gehouden. We vinden de locatie al gauw. Het lijkt ons heel leuk en we kopen tickets voor maandag. We maken er voor de rest van de dag een stranddag van en wandelen over de boardwalk langs de vier prachtige lagoons. We ontdekken ook alvast de haven van waaruit diverse dolfijn- en snorkeltours vertrekken. Zullen we nog één snorkeltochtje maken of kan dat toch nooit zo leuk worden als in Australië? We zien dat je tickets online kunt boeken en stellen onze beslissing nog even uit.