Een Duitse stad in Afrika

Van Kamanjab naar Swakopmund

412 km - 5.56 uur

Vrijdag 4 december

Heerlijk uitgerust en na een lekker ontbijt vertrekken we uit Kamanjab - een plaatsje van niks - maar in ieder geval met het Oppi-Koppi Rest Camp. Als ik het nog niet gezegd heb: aanrader als je vandaar uit misschien het Etosha park wil bezoeken.

We zijn net het plaatsje uit en de geasfalteerde weg verandert in een gravel circuit. Je mag 80 km per uur en dat halen we met 'ons Hiluxje'. Het is erg eenzaam op de weg. Af en toe schiet door me heen: OMG als we nou een lekke band krijgen of erger ... Maar het gaat goed. We zien het landschap veranderen, eerst woestijn met stekelige struiken, boompjes en distels en dan de laatste 150 km echt zandwoestijn met zandduinen. Er is nergens vee te bekennen. Geen vee, dat betekent geen dorpjes, geen mensen. Maar ergens in dat ruige landschap staat dan toch plotseling een klein meisje aan de weg te zwaaien. Ze is is zo'n jaar of 10. We zwaaien uitbundig terug en rijden voorbij. Dan realiseer ik mij: "Koert, dat kind wil water, zij zwaait met een lege fles!'. We stoppen, zetten terug en geven dat kleine ding flessen water en een handvol snoep. Ze zegt heel zachtjes en beleefd: "Thank you". In de achteruitkijkspiegel zien we hoe ze blij naar haar familieleden huppelt die onder een grote boom zitten te ... .? Ik weet het niet. Een groot gevoel van onmacht overvalt me, de tranen stromen over mijn wangen.

Bij Hentley Bay aan de Atlantische kust rijden we pal zuid naar Swakopmund, Swakop voor de insiders. Dit is zo bizar, je hebt Duitse muziek op de radio en je rijdt een Duits provinciestadje binnen dat er keurig georganiseerd en schoongeboend uitziet. De temperatuur zakt voor het eerst net onder de 25 graden, wat een verademing. We volgen de borden van Swakopmund Luxury Suites en checken in voor 2 nachten. Het hotel midden in het centrum is een erg goede keuze van mijn touroperator! We laten de professionele receptioniste meteen al voor 2 avonden een tafel in een visrestaurant reserveren. Onderweg hebben we gehoord dat je in ieder geval bij the Tug moet zijn, die reservering lukt voor zaterdagavond. Vanavond eten we bij Jetty op de pier. Wat heerlijk dat we na al die hoeveelheden vlees onderweg nu verse vis kunnen bestellen! We kiezen voor oesters en een knaap van een tong! Heerlijk! We lopen terug naar ons hotel en worden geregeld begroet met " 'n Abend die Herrschaften". Dat men toch zomaar aanneemt dat wij Duitsers zijn! We groeten terug: "schönen Abend noch".

Zaterdag 5 december

Misschien had ik die verse oesters niet moeten nemen gisteren want mijn maag is voor het eerst deze reis erg van streek. Ik neem 2 Imodium en hoop er het beste van. Voor het ontbijt hebben we vouchers want Luxury Suites heeft geen eigen catering. We gaan naar Café Anton in het Schweizer Hof Hotel. Niet te geloven, iedere Duitse of Oostenrijkse Gaststätte ziet er zo uit. Dezelfde bekleding van de stoelen, dezelfde vitrage met kant! Iedereen die daar zit is blank en spreekt Duits danwel Afrikaans. Na het ontbijt wandelen we wat door het stadje maar ik voel me zo beroerd dat we even naar het hotel terug gaan. Gelukkig gaat het in de middag een stuk beter en we rijden naar Walvisbaai, zo'n 30 km naar het zuiden. Voor het eerst zien we de immense zandduinen van dichtbij en ik knap helemaal op als we met z'n tweeën in het zonnetje op een talud zitten en een ongelooflijk grote kolonie roze flamingo's bestuderen.

Hey en daar heb je ook nog vier bottlenose dolfijnen ...

Kunene River Lodge - Kamanjab

Kunene River Lodge - Kamanjab

+/- 400 km

03 december 2015

Wat een heerlijk verblijf deze lodge! Als je helemaal naar die noordwestelijke uithoek in Namibië reist moet je deze locatie beslist aandoen, prachtig gelegen aan de Kunene River. Aan de overkant van het water ligt Angola. In de rivier zitten krokodillen maar voor de rest is het wild hier tijdens de langdurige vrijheidsoorlog door wederzijdse soldaten afgeknald, just for fun!

Het is een exotisch paradijsje onder de bananenbomen. We slapen in een tenthuisje, twee bedden met klamboes, badkamertje en een fan. Die kan niet genoeg wapperen om ook maar voor enige verkoeling te zorgen. Maar dat maakt niet uit, we zijn na het heerlijke diner op het terras aan het water helemaal uitgeteld en vallen als een blok in slaap.

Ondertussen springen de 'naughty monkeys' (aldus Hillary) op en over ons huisje en rennen krijsend op en neer over de elektriciteitskabels. Als Koert zich even omdraait is z'n boterham weg. Kleine rotzakjes zijn het!

Net aangekomen vraagt Fiordina, de goedlachse receptioniste ons of we donderdag als we weer verder reizen iemand mee willlen nemen naar Opuwo, een plaatsje op zo'n 2 uur rijden vanaf de lodge. Natuurlijk doen we dat. Het is Charlotte de voortreffelijke chef de cuisine die na drie maanden hard weken 9 dagen vakantie heeft gekregen voordat het hoogseizoen weer begint. Men verzekert ons dat de weg heel goed is, alleen in het begin een beetje uitkijken. Naïef als we nog steeds zijn, denken we dat we na zo'n 17 km weer op een geasfalteerde weg zullen komen. No way: 150 km unpaved met omleiding door een riviertje omdat de officiële brug is ingezakt. Gelukkig wijst Charlotte ons precies welk spoor we moeten nemen om door de rivier te geraken.

We zetten Charlotte keurig af bij een chaotisch tankstation in Opuwo. Dit is het meest Afrikaanse stadje dat ik ooit gezien heb. Ik hoor een kakofonie van geluiden en ik zie een enorme wirwar van mensen. De rood ingesmeerde Himba vrouwen staan met blote borsten en baby op de rug gebonden uitgebreid te kletsen met de prachtige Herrera's. De vrouwen van die stam dragen kleurrijke jurken en hebben een muts op het hoofd met horens als van een stier. Wij zijn de enige blanken die komen tanken en we worden bestormd door de Himba vrouwen die ons allerhand prullaria willen verkopen. Koert is inmiddels verdwenen om ergens geld te trekken want je moet cash betalen bij deze pomp. Een vrouwtje met een baby op de arm wil mijn flesje water voor haar baby'tje, dat geef ik haar. Tussendoor lopen hippe jonge meiden met skinny jeans en het onvermijdelijke mobieltje aan het oor.

En de mannen? Degenen die een hesje aan hebben, hebben duidelijk een streepje voor. Zij zijn bijvoorbeeld pompbediende, beveiligingsmedewerker, politieagent of zelfbenoemd bewaker van je auto. De rest hangt maar wat rond bij het tankstation annex supermarkt. Ik word erg zenuwachtig van al deze hectiek en loop als een waakhond rond de Hilux. Voor je het weet wordt je auto leeggeroofd of worden de banden leeggelaten. Brallermann die we een tijdje geleden ontmoet hebben wist hier met smaak over te vertellen. Eindelijk komt Koert terug. Geen geld. De automaat is "out of service". Gelukkig kunnen we met Zuid-Afrikaanse Rand betalen.

En dan begint een ware helletocht. We willen richting Palmwag. We hebben de TomTom en een detailkaart bij de hand en dan nog missen we een cruciale afslag. In het begin hebben we nog niks in de gaten. We rijden weliswaar op een gravelpad maar we kunnen een behoorlijke snelheid maken. Het pad wordt allengs smaller. De ene keer moeten we door een rivierbedding, dan weer over rotsblokken, dan weer door rul zand. Het wordt steeds zenuwslopender maar Koert houdt zijn hoofd koel en de Hilux recht. Uiteindelijk zien we een 4x4 met aanhangwagen staan. We stoppen en duwen de chauffeur onze kaart onder de neus. Gelukkig kan hij ons aanwijzen waar we precies zijn en we concluderen dat we dus echt helemaal verkeerd zitten, we moeten terug. 21 Zware kilometers terug over dat duivelse pad. Ik blijf er verrassend rustig onder. Koert heeft het op de heenweg gered, dan moet de terugweg toch ook lukken. We weten nu welke hindernissen ons te wachten staan. Toch slaken we een diepe zucht van verlichting als we weer bij de gemiste afslag aankomen. Geen wonder dat we verkeerd gereden zijn, die afslag is afgesloten wegens reconstructie! Nu zit er niks anders op dan helemaal terug te rijden naar dat vermaledijde tankstation. Dit geintje heeft ons 2.5 uur gekost.

Palmwag is niet meer haalbaar vóór het donker. Gelukkig hebben we voor vanavond niks gereserveerd. We zetten koers op Kamanjab (237 km - 3.5 uur). De C35 is geasfalteerd, we schieten goed op en rijden tegen half vijf zonder te hoeven zoeken het terrein van Oppi-Koppi Rest Camp op. Een Nederlands/Belgisch koppel is eigenaar van deze locatie. Ze hebben een heerlijk ruime cabin met airco voor ons. Er is een zwembad en een gezellig restaurant. Wat een verademing deze gastvrije ontvangst na een enerverende dag.

Op bezoek bij een Himba Familie

Op bezoek bij een Himba familie

Woensdag 2 december 2015

Op een paar kilometer van Kunene River Lodge ligt een klein Himbadorpje. We hadden met Hillary, de manager afgesproken dat zij ons met de truck zou brengen.

Hillary bestuurt de lodge met haar man sinds 10 jaar. Klein van stuk, gekleed in een safari outfit. Britser dan Hillary kun je je nauwelijks voorstellen. Liefhebbers van Britse detectives als Murder she wrote, inspector Morse, inspector Barneby zullen het type herkennen. Kordaat, te allen tijde meester over de situatie, een onnavolgbaar woordgebruik waardoor je het gevoel krijgt dat ze volledig met je meedenkt maar tegelijkertijd een superieure Engelse zelfverzekerdheid uitstraalt. Je denkt dat je close met haar bent maar je weet dat de subtiele afstand die zij creëert nooit tot een intieme vriendschap zal leiden. Zo gaat ze ook met haar personeel om. Heel vriendelijk maar ze laat er geen misverstand over bestaan wie de baas is.

Hillary brengt ons met de truck en zal ons later ophalen. 2 Namibiërs zullen ons vergezellen. Johannes en zoon. De vader is getrouwd met een Himba vrouw. Zijn zoon is de tolk. We klimmen achter op de open truck. Als we zitten start de motor niet. Er moet worden geduwd. Na 3 pogingen slaat de motor aan. Hillary rijdt als een vrouwelijke Max Verstappen over het kronkelige bergweggetje. Wij veren telkens op het bankje achter op de truck zo'n 30 centimeter omhoog en grijpen tevergeefs naar wat ze in Amerika de Oh my God bar noemen.

Na een klein kwartier stappen we enigszins dizzy uit de truck. Hillary vertrekt en dan betreden we een wereld waarvan je je geen voorstelling kunt maken. Aan de ingang van de kraal staat de familie ons op te wachten. Vader en moeder, 6 kinderen in leeftijd variërend van 3 tot 11 en nog een iets oudere dochter met een baby van naar schatting 8 maanden. Binnen in de kraal is een afzetting waarin een kudde van zo'n 20 geiten wordt bewaakt door een van de kinderen.

De 2 vrouwen zijn in de traditionele Himba outfit gekleed. Dat betekent topless. De vader ziet er ook prachtig uit. De kinderen zijn spaarzaam gekleed en zitten onder een grijs soort stof. We gaan met z'n allen de met riet beklede hut binnen waarin het koeler is dan je zou verwachten. We maken over en weer kennis met elkaar. Iedereen gaat in een kring op de grond zitten. En dan begint het adembenemende verhaal hoe deze familie leeft.

Hillary verzekert ons achteraf dat dit alles "real" is . Natuurlijk bezoekt ze regelmatig met gasten dit dorp en gaat een gedeelte van het geld voor de excursie naar de Himba familie. Maar zegt ze, jarenlang heeft er in dit gebied een heftige strijd gewoed tussen Angolezen, Swapo en Zuid-Afrikaanse soldaten. Een en ander heeft er overigens toe geleid dat het aanwezige wild grondig werd uitgeroeid. Toerisme is van betrekkelijk recente datum.

Himba's zijn veedrijvers; koeien en geiten vormen hun middel van bestaan. Ze verbouwen groente noch fruit en eten dat eigenlijk ook niet. Dat betekent ook dat ze regelmatig verhuizen. Bij een rondgang door de kraal zullen we later ook hun "keuken" bezichtigen. In het midden staat een grote oven waarin een soort maispap wordt bereid. Het bereiden van het meel is een uiterst moeizaam proces. We krijgen een demonstratie. Om de tijd te verdrijven zingen de vrouwen een soort mantra. Vlees wordt alleen gegeten op hoogtijdagen, trouwerijen en dergelijke.

Als een man wil trouwen dient hij eerst de familie van de bruid te raadplegen. Het huwelijksgeschenk bestaat uit 3 geiten en 3 koeien. De laatste jaren gaan de meeste kinderen naar school. Ongeveer vanaf 7 tot 12 jaar. Zondag vertrekken zij naar deze primary school. Het is ongeveer 3 uur lopen. Ze zijn dan gedurende de schoolweek intern. Vrijdags lopen ze dan weer terug naar hun dorp. Helaas verbieden de moeders vaak dat hun dochters naar school gaan. Terwijl we gezamenlijk in de kring zitten worden de kinderen ingewreven met een roodbruin smeersel. Het is een dagelijks ritueel wat uren kan duren. Ook worden de haren ingevlochten en met klei bestreken. Tijdens ons gesprek begint het baby'tje van 8 maanden te huilen. Het oudste meisje springt op en komt even later met een flesje melk terug. Nee geen melk van Nutricia maar melk van de geit die ze zojuist heeft gemolken.....

Nu komen er ook een aantal zeer voor ons onsmakelijke details ter sprake. Je kunt dit, als je wilt overslaan. Meisjes worden van klein af aan nooit gewassen. Zij smeren zich alleen in met die soort roodbruine pap. Maar het moet gezegd hun huid ziet er prachtig uit en ze verspreiden ook zeker geen onaangename geur.

Een gruwelijk detail kan ik jullie helaas niet besparen. Wij in Nederland zorgen ervoor dat de gebitten van onze kinderen tiptop in orde zijn. Regelmatige controles en zonodig beugeltjes om de tandjes in een perfecte stand te krijgen. Bij de Himbakinderen worden op 12 jarige leeftijd de onderste 4 tanden er met een steen uitgeslagen. Ik herhaal de onderste 4 tanden worden er met een steen uitgeslagen. Zonder verdoving! Ik weet niet of er in de stam iemand is die gespecialiseerd is op deze toch wel heel bijzondere tandheelkundige techniek. Maar dit gebruik dat ons zo terloops verteld werd, heeft de laatste dagen voortdurend door ons hoofd gespookt,

Na anderhalf uur haalt Hillary ons weer op. We zijn door dit bezoek echt een beetje van streek. Kunnen nauwelijks onze gedachten onder woorden brengen. Flarden van de indrukken en antwoorden op de vele vragen die we gesteld hebben dwarrelen door ons hoofd. We spreken er nog steeds over. Het was een regelrechte cultuurshock. Natuurlijk weet je uit documentaires dat er een onnoemelijke kloof is met onze Westerse cultuur. Maar we zijn er nooit zo uitdrukkelijk mee geconfronteerd.

Kunene River Lodge

Op weg naar Kunene River Lodge en de Himba's

Dinsdag 1 december 2015. Vanwege internetproblemen plaatsen we soms meerdere afleveringen tegelijk!

Deze lodge ligt helemaal op de noord-west punt van Namibië pal aan de Angolese grens. Het eerste stuk van de tocht voert ons langs stadjes met marktjes en er wordt ter plekke eten bereid. Het pruttelt en borrelt en we ontwaren botten met vlees in de pot. Eerlijk gezegd wordt mijn eetlust hierdoor niet echt opgewekt. Maar er zijn ook kramen waarop het fruit prachtig ligt uitgestald. De hele familie zit erbij en het krioelt er ook van de kinderen. Later rijden we langs een langgerekte beek waar vrouwen de was doen, kinderen in het water spelen en geiten komen drinken. We stoppen en vragen of we foto's mogen maken. Er staat een ezelskarretje waarop jerrycans worden gelegd en gevuld met water uit de beek. Het ziet er tamelijk onsmakelijk uit. We zijn er inmiddels achter dat de lokale bevolking het vanzelfsprekend vindt om water uit de rivier te drinken. Als je zo door dit gedeelte van Namibië rijdt, kom je ogen tekort. We rijden richting Ruacana, een grensplaatsje met Angola. Hier houdt de geasfalteerde weg op.

Het begint met een breed grindpad dat zich door een ongelooflijk mooi berglandschap slingert. Het is maar 45 km naar de Kunene River Lodge. Maar deze tocht gaat meer dan 2 uur duren. Hier gaat mijn 4WD training bij Ton Smit in Laren zijn geld opleveren. De weg wordt smaller en kronkelt niet alleen maar er liggen ook rotsblokken op. Tot mijn grote schrik gaan we af en toe zo stijl omhoog dat ik twijfel of we wel boven zullen komen. Erger nog je ziet absoluut niet wat er achter de top ligt. Soms blijkt het pad bovenaan een scherpe bocht te maken. Er is niemand te bekennen. Het is doodstil en het zindert van de hitte. We gaan stijl omlaag en daar ligt een riviertje waar we doorheen moeten. Volgens de safariregels zou de bijrijder uit de auto moeten stappen om te kijken hoe diep het water is. Deze regels zijn echter aan Claar niet besteed en ik moet zelf poolshoogte nemen. Iets verderop staan 2 donkere halfnaakte mannen in de rivier te vissen. Het is een wondermooi landschap en daar staan we dan met onze safari-jeep, echt in de middle of no where te kijken naar onze eerste Himba's, zoals later zal blijken. We nemen deze hindernis en vervolgen onze tocht. Berg op, berg af. Soms veranderen grind en rotsen in rul zand. De Hilux laat zich niet kennen en ik ook niet. Ik ben wel heel dankbaar dat de regen hier niet heeft doorgezet en het pad heeft veranderd in een modderstroom. Het aantal doorwaadbare plaatsen zou snel zijn toegenomen. Na weer een aantal kilometers staan er een paar kinderen langs de weg. De oudste 12 en een paar kleintjes van 5 à 6 jaar. Ze hebben zelf uitgeknipte plaatjes op de grond gelegd als een soort handelswaar. We delen wat snoep uit wat grote opwinding bij de kindjes teweeg brengt. We zorgen voor een eerlijke verdeling. Het oudste meisje toont vol trots haar eigen van allerlei lapjes gemaakt popje. Noekje van onze Juliette zou er een designpop bij zijn. Sinterklaas zou hier ook echt eens wat pakjes moeten brengen. Deze kinderen hebben echt niets. Ja ze hebben elkaar!

Weer een paar kilometers verder staat er een Himba-meisje van naar schatting 16 jaar. Ze is werkelijk prachtig gekleed met kralen en kettingen en een soort jachtuitrusting met veren. En zij is topless zoals bij de Himba's gewoon is. Ze ziet er werkelijk bijzonder mooi uit. Ze is totaal niet verlegen en we mogen haar fotograferen. We hadden al begrepen uit de reisverhalen dat je wel wat geld moet geven.

Uiteindelijk na deze inspannende maar zeer gevarieerde en opwindende rit bereiken we de Kunene Lodge. We weten niet wat we zien. Het is een plaatje. Stel je voor, foto's van een touroperator van exotische bestemmingen of de commercial van het Zwitserleven gevoel.

Maar wij zijn Claartje en Koert in Afrika. We hebben de kookpotten nog niet gezien zoals Kuifje in z'n Afrika avonturen maar ik kan jullie alvast verklappen dat wij woensdagochtend een heel bijzonder bezoek gaan brengen aan een Himba familie.

Anderhalf uur zijn wij alleen met deze familie en zullen we tot in detail horen hoe deze Himba's leven. En we zien ook de kookpotten. Een halfbloed Himba die werkt op de lodge zal onze tolk zijn ...

Ps: Commentaar Claartje

1. De tocht was enger dan Koert beschrijft

2. Ik had nu de coördinaten ingevuld. De TomTom bracht ons tot voor de deur! Alle hulde aan onze Nederlandse gps fabrikant. Let op dit is geen sponsoring!

Etosha National Park

Grootfontein - Emanya@Etosha Game Lodge

145 km - 2.20 uur rijden

27-28-29 november 2015

Het is maar een kippeneindje vandaag naar onze lodge bij het Etosha Park. We hebben alle tijd dus pikken we nog even de Hoba meteoriet mee, de grootste meteoriet die op aarde bekend is. De meteoriet is in 1920 ontdekt op de boerderij Hoba, 24 kilometer buiten Grootfontein. Koert is niet zo van het zonnestelsel maar ik vind het interessant. De tickets kosten bijna niks en we komen er toch langs, nou ja omweggetje van 30 km.

We rijden noordwest naar ons volgende adres net buiten het Etosha NP. Ik heb als adres D3028 Namutoni ingetypt, maar dat pakt TomTom niet. Daar houd ik niet van, ik moet dringend gaan lezen hoe ik coördinaten moet instellen op onze gps. We letten allebei heel goed op en zien 30 km voor Namutoni de afslag D3028 met een klein bordje Emanya@Etosha. Zouden we goed zitten? Ik moet 2 keer uitstappen om een immens hek open te schuiven. Dan ontvouwt zich vóór ons in de bush een soort paleis van de fakir! Heel wit, heel chique en heel design. Nou dat past allemaal wel bij ons, stoffig als we zijn!

We krijgen een prachtige cabin toegewezen met een heel hoog plafond met rieten dak. Het is verrassend koel binnen terwijl de airco niet eens aan staat. De WiFi werkt uitstekend en er is een heerlijk zwembad. In de pool leren we André en Elna kennen, een Namibisch stel uit Windhoek. Zij is 46 en hij is een stukje ouder. We drinken samen een koud biertje dat aan de rand van het bad geserveerd wordt. 's Avonds wordt buiten op het terras bij het zwembad voor het diner gedekt. Eén lange tafel voor een buslading Franse senioren, bij wie de stemming stijgt naarmate de wijn vloeit! Het is gezellig dat men ons met z'n vieren bij elkaar heeft gezet. We krijgen heel veel tips van André en Elna. Er worden vreugdevuren ontstoken, het 5-gangen-menu is delicious, we hebben uitzicht op koedoe's en struisvogels, aangenaam gezelschap ... wat wenst een mens nog meer.

Zaterdag 28 november vertrekken we vroeg naar het Etosha National Park. Op zo'n 15 km van Emanya bereiken we het park, we moeten ons registreren en rijden nog zo'n 15 km naar de officiële ingang Namutoni. Stel je voor dat we gisteren de D3028 gemist hadden, dan hadden we dat hele stuk terug moeten rijden!

We kopen een kaart van het park en alles wijst zich vanzelf. Het park is ongeveer zo groot als Nederland met in het midden één grote zoutpan. Daar heb je niks te zoeken. Omdat het zo vreselijk droog is, hebben de bomen nog nauwelijks blaadjes en we rijden door een soort maanlandschap. Er staan wel bomen en struiken maar alles is bedekt met een witte laag kalkzandsteen. Ik heb foto's van olifanten die wel versteend lijken. Heel bijzonder.

Het wild houdt zich op bij de waterholes. Deze waterplaatsen staan keurig op de map aangegeven en je rijdt van waterplaats naar waterplaats in de hoop er dorstig wild aan te treffen. We zien veel koedoe's, impala's, allerlei soorten bokkies en uiteraard het grote wild zoals buffels, olifanten, giraffen en hele grote kuddes zebra's! De leeuw en het luipaard laten zich niet zien. Je kunt niet altijd geluk hebben natuurlijk.

Terug in de lodge hebben we weer veel plezier met onze Namibische vrienden. Inmiddels heeft zich ook een Duits stel aangesloten. Koert past samen met André ons reisschema wat aan. André kent het gebied waar wij naar toe op weg zijn op zijn duimpje. Hij is directielid bij een elektriciteitsmaatschappij in Ruacana, juist op de grens met Angola.

Op zondag 29 november na het ontbijt nemen we met een big hug afscheid van André en Elna. Hun lang weekend zit erop, ze gaan naar huis, naar Windhoek. Wij gaan een tweede keer het park in en rijden tot bijna bij Halali, een restcamp in het zuiden. Geen leeuw of luipaard te bekennen maar ik heb wel een prachtige foto van een adelaar gemaakt.

De lucht begint wat te betrekken, er vallen een paar druppels maar de regen mag geen naam hebben. Het blijft de hele avond weerlichten en rommelen maar wij zitten hoog en droog in het ruime restaurant met twee Duitse stelletjes. Het licht valt nog uit en we amuseren ons kostelijk bij het gezellige kaarslicht.

Emanya@Etosha - Ongwediva

210 km - 3.30 rijden

Maandag 30 november

Op André's advies hebben we onze reis naar Kunene River Lodges in tweeën gesplitst. We hadden er geen idee van maar juist het uiterste noorden is dichtbevolkt en heel chaotisch wat het verkeer betreft. We passeren allerlei stadjes en dorpjes, we stoppen bij een marktje, we kijken toe hoe vrouwen in de rivier hun was doen. En overal tussendoor banjeren koeien, geiten en ezels. We rijden tot Ongwediva en vinden Hotel Destiny, waar André voor ons een suite gereserveerd heeft. We ontvangen hier pal aan de grens met Angola zelfs BVN op tv. Kom er maar eens om!!

Morgen nog zo'n 300 km naar Kunene River Lodges waarvan op de laatste 40 km moet blijken of Koert z'n cursus 4x4-rijden succesvol is geweest.

Divundu - Grootfontein

Divundu - Grootfontein

456 km - 6 uur rijden

26 november 2015

De weg naar Grootfontein via Rundu is zoals Koert in ons reisschema al schreef langgerekt en saai. Tot Rundu is het nog wel gezellig met al die inheemse dorpjes (in kraal vorm) en al het vee langs en op de weg. Na Rundu komt een groot landbouw- en veeteeltgebied. Alle grondstukken zijn hoog omheind. Grootfontein is een vriendelijk stadje met zo'n 23.000 inwoners. Vanuit Ndhovu hebben we bij The Stone House Lodge, 10 Toenenessen St. een kamer voor een nacht geboekt. TomTom brengt ons in de juiste straat maar de huisnummers lopen volgens een schema dat wij niet helemaal begrijpen. Wij raadplegen even een voorbijganger, een vrij jonge vent. Maar hij heeft absoluut geen idee van het begrip straatnaam en huisnummer. Later heeft men ons uitgelegd dat de inheemse bevolking niet denkt in straatnamen en huisnummers. Zij vinden dat dat allemaal verzinsels zijn van de koloniale overheersing. Zij hebben hun eigen manier om zich in de omgeving te oriënteren! Dus nog maar een keer de straat op en neer rijden en dan vinden we gelukkig onze B&B. Het is een prachtig Victoriaans huis met dikke muren, hoge plafonds, met binnentuin en zwembad. We zijn helemaal blij met dit onderkomen.

Het lukt ons niet om op internet te komen en de heer des huizes zal ons wel even helpen. Hij heeft helemaal geen verstand van zijn eigen WiFi-verbinding maar dat maakt niet uit. We raken aan de praat en het blijkt dat hij predikant is. En hoe bijzonder: zijn dochter Behati Prinsloo is model bij Victoria's Secret. Een collegaatje dus van Doutzen Kroes. Papa Boet is apetrots op zijn knappe meid die vorig jaar getrouwd is met Adam Devine, leadsinger bij Maroon 5, een Amerikaanse rockband. Het internet ligt er de hele avond uit, dus we kunnen de details pas de volgende ochtend checken! Wat een knappe meid, die Behati!

Later die avond valt de stroom helemaal uit. We zitten 2 uur lang in het pikkedonker. Best eng dan in zo'n groot, vreemd huis met elektrische omheining. Er wordt ons verteld dat we de volgende ochtend helaas geen ontbijt zullen krijgen. Er worden lokale verkiezingen gehouden en de regering heeft ad hoc deze dag tot feestdag uitgeroepen. Iedereen heeft vrij en alle winkels zijn gesloten. Ja dat kan zomaar in Namibië!

Ndhovu Safari Lodge

Ndhovu Safari Lodge

Divundu N/A Mahango Namibië

23-26 november

Na het heerlijke weekend in Kasane gaan we maandag rustig van start in de veronderstelling dat we maar 3 uurtjes hoeven te rijden naar Sangwali. Koert gaat naar de Spar en de tank volgooien en ik neem de route en het programma voor vandaag nog even door. Ik snap niet dat het ons niet eerder is opgevallen maar we hebben in Sangwali niks gereserveerd en we worden vanavond in de Ndhovu Safari Lodge in Divundu verwacht! Dat is dubbel zover dan we gedacht hadden. Het is inmiddels 11.00 uur dus we moeten snel vertrekken. Gelukkig is de weg goed. We zien alleen wat olifanten en vooral veel geiten, koeien en ezels grazen langs de kant en onverhoeds ook oversteken. Dat vergt wel concentratie natuurlijk. De grensformaliteiten Botswana-Namibië verlopen soepeltjes. We worden nog even op ebola gescand en gelukkig goedgekeurd. Onderweg nog een mond- en klauwzeercontrole waar we inmiddels zeer geroutineerd mee hebben leren omgaan!

De laatste kilometers leidt TomTom ons over een breed zandpad dat alsmaar smaller en hobbeliger wordt. Dan zien we plotseling een groot hek met het bord Ndhovu Safari Lodge. Wir haben es wieder geschafft! Het is net vier uur geweest. Wat een prachtige accommodatie! Het grote hoofdgebouw met een rieten dak past prachtig in het landschap. Vanaf het houten terras met ligstoelen en zitjes kunnen we zo over de rivier kijken. Aan de overkant zien we buffels en olifanten. In het water vlak voor onze neus liggen 2 grote groepen nijlpaarden bijna bewegingloos in het water. Af en toe 'loeit' er een, je schrikt je een ongeluk want geluid draagt ver over het water.

We worden naar onze tent gebracht. Dit heeft niks meer met kamperen te maken, dit is pure luxe. De tent staat op een verhoging en heeft een houten vloer. Er staan prachtig schone bedden met witte klamboes. Er is genoeg ruimte om de bagage neer te zetten en achterin hebben we een eigen douche en toilet. Een ventilator zorgt voor wat verkoeling en er staan flesjes water klaar zoals ook muskietenspray. De Hilux staat een stukje achter onze tent en heeft z'n eigen overkapping. Met een verlengsnoer sluiten we de koelkist van onze auto aan op de stroom in onze tent en we vinden dat we wel een koud biertje verdiend hebben.

Om half acht worden we aan het diner verwacht. We weten niet goed wat we moeten verwachten maar het blijkt op de manier van table d'hôte te gaan. De eigenaar Horst, de bedrijfsleiders Monika en Johann en alle gasten zitten aan één lange tafel. De eerste avond zijn we met zo'n 14 personen. Een beetje zenuwachtig kondigt de kokkin aan wat de pot schaft. Voorgerecht, hoofdgerecht, dessert. Deze eerste avond staat steenbok op het menu. Uitzonderlijk lekker. Aan tafel ontwikkelt zich een geanimeerd gesprek, uiteraard zitten er wat zonderlinge figuren tussen - een Engelse haaibaai bijvoorbeeld. But who cares?

Koert heeft speciaal een beetje speling in het programma gehouden. Het bevalt ons hier zó goed dat we besluiten in plaats van twee, drie nachten te blijven. We skippen Gaup, dat vinden toch een beetje een omweg op onze weg naar het Etosha Park. Monika belt voor ons naar een B&B in Grootfontein en we mailen naar Etosha of we een dag eerder kunnen komen. Alles is al vóór 10 uur de volgende ochtend geregeld en bevestigd. We gaan heerlijk 2 volle dagen luieren en ons laten verwennen.

Op dinsdag 24 november zitten we toch al om acht uur aan het ontbijt. De hele dag ligt voor ons. Lekker lezen, even afkoelen in de pool, beetje naar de hippo's kijken. Om 17.00 uur hebben we met Johann een 'sundowner' geregeld, een boottocht op de rivier om wild te spotten en de zon te zien zakken in het prachtige Afrikaanse landschap. Er hebben geen andere gasten ingeschreven, dus Koert en ik gaan met z'n tweetjes met Johann op de boot. Rustig glijden we over de rivier. We zien allerlei vogels en plotseling een krokodil. We zien ook hoe kinderen in het water staan om hun avondeten bij elkaar te vissen. Johann vertelt dat een paar weken geleden een jochie van 11 uit het dorp door zo'n beest opgevreten is! Ik krijg er de rillingen van; plotseling realiseer je je dan hoe wreed de natuur ook kan zijn! We zien impala's, antilopen, buffels en vooral olifanten. Uit het niets komt met donderend geraas en in stofwolken gehuld een grote kudde opduiken om aan de rivier te drinken. De heel kleine babyfantjes worden met zorg omringd door moeders en tantes. Daar komt nog een familie en nog een derde! Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. Achter ons de ondergaande zon die de hemel bloedrood kleurt en voor ons het schouwspel van de olifanten! Een avond om nooit te vergeten.

Woensdag de 25e rijden we met onze Hilux een klein parcours in het vlakbij gelegen park op de grens met Botswana. En guess what? Olifanten!

De nieuwe gasten zijn allemaal Duitsers. Het merendeel is echt gezellig, maar natuurlijk zit er ook een Brallermann tussen. Dit woord bestaat niet hoor, maar we vonden het wel toepasselijk voor het gebral van die gast. De Andrewsisters mogen niet onvermeld blijven, twee Duitse zussen, identiek gekleed en met een heel eigenaardig kapsel ...

Dr. Livingstone I presume ...

Dr. Livingstone I presume ...

Zondag 22 november. We verblijven nog steeds in onze cottage in Kasane. Om 8 uur 's ochtends worden we opgehaald voor een dagtrip naar Zimbabwe. Doel zijn de beroemde Victoria Falls. Samen met de Niagara watervallen en de Iguazu watervallen in Zuid Amerika behoren de "Vic Falls" tot de grootste ter wereld!

Maar eerst moet de grens worden gepasseerd. Botswana uitreizen is geen probleem. Maar dan komt de Zimbabwese grenspost. Grensposten in Afrika zijn vaak een wirwar van gebouwtjes, zeer rommelig en onoverzichtelijk. Aanwijzingen wat te doen zijn vaak erg summier of ontbreken geheel.

We moeten aansluiten bij een lange rij vooral blanke toeristen die zich verdringen voor één loket met daarachter 2 donkere beambten in smetteloos witte uniformen . De een ontfermt zich over het formulier dat je hebt moeten invullen maar vooral over je geld. Tot voor 2 dagen was het € 25 per persoon maar vandaag kost het visum € 30. De ander is bezig met je paspoort en zet er met enorme klappen stempels in. Er wordt ook veel geschreven . De stemming achter het loket is opperbest. Er wordt door de beambten veel gelachen en er worden voortdurend grappen gemaakt. Later wordt duidelijk wat de reden is voor deze vrolijkheid. Het laten betalen voor de visa is een grote money maker voor de Zimbabwese regering maar ook voor de beambten; volgens onze gids verdwijnt zeker de helft in hun zakken. Onze zegsman vertelt ook dat 4 maanden geleden 40 beambten, de gehele bezetting van de grenspost, plotseling zijn vervangen. Naar de reden laat zich slechts gissen ...

Zimbabwe is overigens sinds 2009 een land zonder eigen valuta. De Amerikaanse dollar is nu het betaalmiddel. Ook als je geld trekt, rollen de dollars uit de geldautomaat. Verder wordt ook veel andere valuta geaccepteerd. Er was voorheen sprake van een hyperinflatie, de bankbiljetten konden niet snel genoeg worden bijgedrukt en de prijzen in de winkels stegen per uur. De economie voor zover die nog bestaat gaat heel slecht. Zimbabwe was vroeger de broodmand van zuidelijk Afrika. De landbouw op de grote farms was in handen van de blanke Rhodesiers, zo heette Zimbabwe vroeger. Naast de landbouw is het land rijk aan mineralen en die combinatie was de motor van een florerende economie. De landhervorming - lees onteigening - z.g. ten behoeve van de arme boeren bracht grote sociale onrust en ernstige onlusten met zich mee. Uiteindelijk zijn nagenoeg alle farms in handen gekomen van een politieke elite die er in feite niets mee doet, er alleen mee pronkt en niets meer produceert.

De Falls blijven gelukkig de Falls. Ze werden in 1850 ontdekt door dr. Livingstone. De ontmoeting met een andere Britse ontdekkingsreiziger Stanley leverde de beroemde uitspraak "Dr. Livingstone I presume?" op. Aan het begin van de watervallen staat Livingstone's standbeeld. Het zijn een groot aantal watervallen naast elkaar. Als de regenperiode volop aan de gang is is er zelfs zoveel water dat er constant een dichte mist hangt. Wij profiteren van de droge periode waardoor de watervallen goed zichtbaar zijn. Voor de foto's verwijs ik naar Claar's Facebookpagina . Het is een wandeltocht van ongeveer 2 uur die telkens weer een verrassend andere kijk op de watervallen geeft.

Een aanrader voor iedereen die de Falls bezoekt is om te gaan lunchen in het Victoria Fallls Hotel. Het is een prachtig authentiek Brits koloniaal gebouw . Wij hebben er natuurlijk ook geluncht samen met een Zwitsers echtpaar. Een slager met zijn vrouw die zijn zaak verkocht heeft en een 8 weekse rondreis maakt. Het eten is heerlijk en de prijzen hebben een Amerikaans niveau. Een overnachting schijnt zo'n 400 dollar te kosten.

De tocht is zeer de moeite waard en om half vijf zijn we moe maar zeer voldaan terug in onze cottage. Ik ben aan de beurt om in onze Jamie Oliver keuken kip met maïskolven te bereiden.

Ja, af en toe moeten we ook op de kleintjes letten. We hebben boodschappen gedaan in de plaatselijke Sparwinkel. Selfcatering was de afgelopen 3 dagen ons devies!

Hopelijk hebben we de komende dagen internetverbinding waardoor we jullie op de hoogte kunnen blijven houden. Morgen steken we de grens met Namibië over en is ons verblijf in Botswana ten einde. De bestemming is Sangwali.