Of: een reis naar de maan of anders naar Atlantis

Ik moest er natuurlijk in Florida aan geloven. Claartje is een pretpark fan en in het bijzonder van de Efteling. De laatste jaren met korting van AH en enthousiaste kleinkinderen is zij een trouwe bezoekster van dit vroegere sprookjespark.

Nu hier op Merritt Island, vlak bij Cape Canaveral en een uurtje rijden van Orlando is er geen ontkomen aan. Het eerste park* dat op ons lijstje staat is het Kennedy Space Center. Claar is gek op ruimtevaart en Apollo 13 is haar lievelingsfilm. We zijn al vroeg op en om 9 uur parkeren wij onze Amerikaanse Buick op het immense parkeerterrein.

Het is al behoorlijk warm als een enthousiaste gids ons het Amerikaanse ruimtevaartprogramma sinds de jaren 60 uitlegt. Hij vertelt over de race met de Russen wie het eerste zijn voet op de maan zet. Het hele Apollo programma passeert de revue terwijl wij vol ontzag naar de tentoongestelde raketten opkijken. In het Imax theater zien we in 3D de verschillende lanceringen van de afgelopen decennia. Vervolgens racen we per bus over het immense terrein van Cape Canaveral om de lanceerplaatsen te zien. We bezoeken de enorme space shuttle Atlantis die in een daarvoor speciaal gebouw is tentoongesteld en waar tal van interactieve attracties te zien zijn. Een ervan is de mogelijkheid om als bezoeker te ervaren hoe een lancering aanvoelt. Er bestaat ook de mogelijkheid om in een aparte ruimte de lancering te zien maar niet daadwerkelijk de immense opwaartse druk te ervaren. Schijterd als ik ben, heb ik voor deze laatste mogelijkheid gekozen. Samen met Claar die uit solidariteit bij mij blijft en een meisje met een bang kindje op schoot, bekijk ik in deze ruimte de lancering op een beeldscherm en zie de andere bezoekers stevig schudden in hun stoel.Achteraf heb ik natuurlijk spijt, moet ik eerlijk bekennen. En ofschoon ik niet buitensporig in ruimtevaart ben geïnteresseerd, was het de moeite waard en zeker zeer leerzaam.

De volgende dag rijden we al weer vroeg naar SeaWorld in Orlando.We hebben de avond te voren de kaartjes online geboekt. Dat is goedkoper begrijpen we en als rechtgeaarde Nederlanders legt dat bij ons toch wel gewicht in de schaal. Ik kan je wel vertellen dat het maken van zo’n boeking niet meevalt. Verkeerde vinkjes zijn funest voor het gladjes laten verlopen van zo’n boekingsproces. Nog erger zijn de keuzes die je moet maken om een ticket te boeken. Zeker, een single park ticket is mogelijk en wel met $ 20 korting via internet. Een combinatie met “all day dining” lost je hele catering probleem op. Parkeren kost ook geld maar dichtbij parkeren nog meer. Wil je de dolfijnen of de zeeleeuwen voeren? Het kan allemaal, maar je begrijpt dat kost wat extra dollars. Wil je niet te lang in de rij staan? Wordt van harte aanbevolen. Achteraf wellicht niet onverstandig maar ook hiervoor wordt je creditcard extra belast. Speciale zitplaatsen bij de shows? Je begrijpt het al.

Uiteindelijk kiezen we de combinatie met “all day dining“. Dit concept moet ik toelichten. All day dining betekent dat je 1x per uur in een van de 12 restaurants kunt gaan eten. Complete maaltijden en geen kinderachtige porties. Burgers, seafood, Aziatisch, Italiaans, kipgerechten, zoetigheden maar ook fruit en salades. Je hebt het voor het kiezen. Daarnaast kun je de hele dag onbeperkt non alcoholische dranken krijgen. En dit alles voor $ 34,50 p.p.

Het in 1959 opgerichte park bestaat uit 2 gedeelten. Een deel met dieren waarmee shows worden gegeven en een attractie gedeelte. Het eerste gedeelte is volgens ons het meest aantrekkelijk.We hebben genoten van de werkelijk spectaculaire dolfijnen en orka shows. Dolfijnen zijn heel intelligente beesten die er kennelijk plezier in hebben om samen met hun trainers ongelooflijke acts te laten zien.

De orka show zoals die nu wordt opgevoerd is minder spectaculair als in het verleden, zoals ik ergens gelezen heb, maar de verrichtingen van deze enorme walvissen zijn voor het publiek nog steeds adembenemend. De orka shows staan al jaren onder hevige kritiek van dierenactivisten, zeker na de vertoning van de documentaire Blackfish in 2013. In deze documentaire zie je dat de orka’s achter de schermen lusteloos zijn, veel antidepressiva nodig hebben en soms heel erg agressief omgaan met hun trainers. De orka Tilicum heeft zelfs 3 doden op haar geweten waaronder haar trainster. Op termijn zullen de orka shows stoppen. Het probleem is dat de in gevangenschap geboren orka’s niet meer in zee kunnen worden vrijgelaten omdat ze de vaardigheden missen om te kunnen overleven.

Elke dag weer trekt SeaWorld tienduizenden bezoekers. Het valt op hoeveel kinderen er zijn. Zijn de schoolvakanties in Florida al begonnen? De wachttijden voor de attracties zijn afschuwelijk lang. We hebben 3 keer een poging gewaagd en even zoveel keren zijn we weer uit de rij gestapt. Er lijkt geen beweging in de rij wachtenden te komen. Bij de pinguïns er is een delay vanwege een technisch probleem waarvan men niet kan aangeven hoe lang het gaat duren. De uitzichtloosheid en de meedogenloos brandende zon doen ons besluiten uit de ellenlange rij te stappen. Zo niet de Amerikaanse bezoekers, zij willen kost wat het kost bij de attractie naar binnen en hebben daarvoor eindeloos geduld.

Om Claar een plezier te doen laat ik mij overhalen een “Journey naar Atlantis” te maken. Je stapt in een karretje dat je met enige snelheid en wat afdalingen naar Atlantis brengt. Maar voor het zover is moeten we onze bezittingen in een locker zien te stoppen. Dit blijkt verre van eenvoudig. Allereerst is er geen locker beschikbaar. Daarvoor moet je ook in de rij staan. Er staat een apparaat waar je het nummer van een vrijgekomen kluisje moet invoeren. Claar moet in de gaten houden welk vrijgekomen nummer dat is. Dit alles moet gebeuren temidden van vele andere wachtende mensen. En hier wordt het hilarisch. Zij roept mij in alle hectiek een nummer toe. Ik voer het in en er gebeurt niets. Na verschillende pogingen en verschillende nummers lukt het dan eindelijk. De volgende vraag die ik moet beantwoorden is hoe lang ik het kluisje wil reserveren. Een uur, twee, zes. Het kost een dollar per uur. Een uur lijkt mij genoeg. Vervolgens betalen. Met behulp van iemand die dit klusje vaker heeft geklaard weet ik mijn creditcard ergens in het apparaat in te voeren. Dan wordt er een code gevraagd, een code die ik bovendien moet bevestigen. Enigszins overstuur en in de war voer ik de pincode van mijn creditcard in. Totaal overbodig maar achteraf een geluk bij ongeluk. Claar dacht dat ik een willekeurig getal had ingevoerd. We stoppen alles in het met zoveel moeite bemachtigde kluisje.

Totaal bezweet melden we ons uiteindelijk bij de attractie. Helaas ook hier is er een technisch probleem. De medewerkster heeft ook geen idee hoe lang het gaat duren en laat dat ook geheel ongeïnteresseerd weten. Overigens schiet de kennis en de vriendelijkheid van vele collega’s op het park in ernstige mate tekort. We besluiten om maar weer geduldig te wachten. Na verloop van tijd bedenken we dat dit wel eens langer dan een uur kan gaan duren. Maar onze locker dan die we voor een uur gereserveerd hebben? Gaat die na een uur automatisch open? Liggen onze spullen dan zomaar voor het grijpen ?

In paniek worstelen we ons weer door de rij wachtenden achter ons naar buiten. We staan voor een groot aantal volkomen identiek uitziende lockers. In onze blijdschap dat we het kluisje na zoveel moeite hadden bemachtigd, zijn we vergeten welk nummer ons kluisje heeft. Na verschillende kluisjes geprobeerd te hebben blijkt de pincode van mijn creditcard gelukkig toch ergens te werken.

We besluiten om de terugreis te aanvaarden. Acht uur SeaWorld lijkt wel genoeg. Maar niet dan nadat wij natuurlijk nog een keer gebruik hebben gemaakt van de mogelijkheid van “all day dining”!

* KSC is beslist geen pretpark. Het is een educatief centrum. Dit wil ik toch even gezegd hebben. Ik heb zelf weinig geschreven deze keer omdat ik nog steeds pijn heb aan mijn rechter pols. Bovendien kan ik mijn iPad nauwelijks vasthouden omdat mijn linker schouder overbelast is! Verder gaat alles goed en zit de vakantie er weer bijna op. Zometeen rijden we naar Miami voor de laatste twee nachten. Maandag 2 juli na de middag hopen we weer weer veilig thuis te zijn xxx Clara