claradejager.reismee.nl

Romantiek in Ingapirca

23-24 januari 2018

Gisteren hebben we een uitstapje geregeld naar de Inca ruïnes in Ingapirca. Het is zo’n 2 uur met de bus, hoog de Andes in. We hebben daar voor een nacht een hotel geboekt. We nemen alleen onze rugzak mee. De koffers laten we veilig in Villa Emilia achter. Men heeft ons bezworen dat de bus rechtstreeks naar Ingapirca gaat, maar dit soort garanties gelden in Ecuador vaak niet. In Cañar moeten we overstappen voor de laatste 13 km tot aan de ruinas. Omdat we light reizen, is dat geen enkel bezwaar. We genieten van het mooie straatbeeld vol kleurrijk bergvolk. De vrouwen dragen felgekleurde rokken met allerlei omslagdoeken en dekens om zich heen gewikkeld. Mannen en vrouwen dragen grappige hoedjes. De mannen hebben vaak lang haar in een vlecht met een kleurig lint erin. Prachtig!

Het eindpunt van de bus is direct bij de ruïnes. Natuurlijk staan ook hier taxi’s die ons naar ons hotel brengen. Het zijn niet van die mooieyellow cabs, maar stevige pick-ups. Ter geruststelling: we zitten niet in de open laadbak! Het is maar een paar minuten rijden naar hotel Posada. Wat een aangename verrassing is dit hotel. We worden allerhartelijkst ontvangen en naar onze kamer begeleid. Een rustiek balkenplafond, een antieke kast, een zitje, een goed bed en ... een open haard. Er is een lieflijke binnentuin met een mirador, een uitkijktorentje.

We installeren ons en inmiddels wordt het tijd voor de lunch. Het restaurant van het hotel zit bijna helemaal vol. Ik krijg spontaan het Oostenrijk gevoel ... Berghütte und Gemütlichkeit! De gasten zijn overwegend blank en Engelstalig. Na de lunch lopen we op ons gemak naar beneden naar de ruïnes.

Ze zijn op heel wat bezoekers ingesteld bij die ruïnes. Er is een groot parkeerterrein en een bezoekerscentrum. Bij de entreeprijs inbegrepen is een rondleiding door een gids. Vooraf hebben we gelezen dat de toegang 6 dollar bedraagt. Ik geef aan dat we senioren zijn en ziedaar ... toegang gratis! Of we even 20 minuten willen wachten, dan begint de volgende rondleiding. Dat willen wij wel. We gaan op een muurtje zitten en wachten af.Precies op tijd komt Leonardo, onze voortreffelijk Engels sprekende gids. Wij zijn de enige twee toeristen. We krijgen een privé rondleiding door Leonardo. Hij vertelt over de geschiedenis en de twee volkeren die dit achtergelaten hebben, de Inca’s en de Cañari. Ook al zijn het maar brokstukken op een archeologische vindplaats, Leonardo vertelt zo spannend dat we in gedachten de mensen zien rondlopen. Deze speciale plek werd al lang voor de komst van de Inca’s bewoond, en wel door de inheemse Cañari. De Inca’s kwamen uit Peru en probeerden de Cañari te overwinnen. Toen dat niet lukte, leefden ze verder vreedzaam samen. Ingapirca is dan ook een gecombineerde Inca-Cañari vindplaats. De Cañari vereerden de maan, de Inca’s de zon. Resten van de Tempel van de Maan zijn nog zichtbaar. We zien ook een Cañari-graf, waarin een hooggeplaatste vrouw is begraven. Tien andere mannen en vrouwen zouden als offer levend met haar begraven zijn! Overal groeien prachtige bomen en planten waaronder de rode engelentrompet met hallucinerende werking. In de wei naast het complex grazen alpaca’s.

Van de Inca’s zien we een stukje van hun wegennetwerk maar het belangrijkste overblijfsel is de Tempel van de Zon. We bewonderen de ingenieuze constructie, opeengestapelde stenen in verschillende vormen, die zonder cement op elkaar blijven liggen. Door het hoge kopergehalte hebben veel stenen een groenige glans.

Na de rondleiding van circa 45 minuten wijst Leonardo nog op een wandeling van ongeveer een uur, waarbij we nog een paar highlights kunnen zien, maar dat laten we aan ons voorbij gaan. We moeten immers nog 500 m de berg op naar ons hotel. Dat is geen sinecure op 3160 m! Je haalt wel adem maar je krijgt geen lucht op deze hoogte.

Maar we redden het! We zitten in ons bankstel uit te hijgen, daar wordt geklopt. Het is Wilson, een hotelmedewerker. Hij brengt ons hete kruidenthee, die zou goed zijn voor de ademhaling op deze hoogte. Het wordt fris, we vragen hem de open haard aan te steken. Het wordt al snel behaaglijk in onze kamer ...

Voor het avondeten zijn wij de enige gasten. Ons tafeltje wordt gedekt bij het knapperende haardvuur. Hoe romantisch klinkt dat? Als dessert kiezen we een proeverij van alle vijf de Ecuadoraanse nagerechten die op de kaart staan. Wat een mixta van zoete zaligheden! Wilson schrijft voor mij op wat het allemaal is. Als we het restaurant verlaten staat Wilson bij de deur met voor ons allebei een warme kruik! Hoe kun je je gasten verwennen!

De volgende ochtend gaan we per pick-up, bus en taxi terug naar Villa Emilia in Cuenca. We krijgen weer dezelfde kamer en het voelt als thuiskomen.

We gaan vroeg slapen, morgen een inspannende dag. Van Cuenca via Guayaquil naar Puerto López aan de kust.

Reacties

Reacties

Netty Hollaar

Ik lees graag en met aandacht jullie mooie verhalen! Alsof ik er bij ben!
Ook vaak herkenbare situaties.
Nog veel plezier!

Lian Bruce

Ach heerlijk zo'n warme kruik! Bedankt voor het delen van je avonturen Clara, ik geniet ervan :)

Natasja

Weer zo een prachtig verhaal, ik beleef het gewoon met jullie mee.
Groetjes Natasja

Petra

Wat een avontuur! Ik heb wel bewondering voor jullie.Het is heel indrukwekkend.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!