25 januari -28 januari 2018

Gisteren hebben we bij elkaar zo’n 8 uur in diverse bussen gezeten. Van Cuenca via Guayaquil naar Puerto López. We hebben 3 nachten geboekt in Hosteria La Terazza. Vandaag, vrijdag zittend aan de rand van een prachtig zwembad hebben we een schitterend uitzicht over de Stille Oceaan. Het zwembad ligt op een heuvel en je hebt het optisch bedrog dat het zwembad overgaat in de oceaan. Dit alles wordt omlijst door een prachtige tropische plantentuin waarin de gastenverblijven liggen. Vanuit het zwembad en ook vanuit onze cabin zie je het dorpje Puerto López liggen. Voor de kust dobberen vissersbootjes.

Werner en Petra zijn de Duitse eigenaren. Zij wonen hier al 11 jaar en hebben alles prima voor elkaar. De huisjes, de tuin, het restaurant en niet te vergeten het zwembad, zien er perfect uit. En overal dat geweldige wijdse uitzicht. Het avondeten is overheerlijk. Lekker gegrilde vis met een heerlijke Sauvignon erbij.

Zoals wij allen weten is een paradijs nooit helemaal perfect. Dit ontdekken we gaandeweg ons verblijf op La Terazza. Werner und Petra hebben om hun paradijsje in stand te houden allerlei regeltjes opgesteld. Werner en Petra willen niet dat je zonder te douchen het zwembad ingaat. Dat is vrij normaal natuurlijk. Op overtreding volgt een waarschuwing. De door hen verstrekte handdoek voor het zwembad kwijtmaken of onnodig vies maken $ 2 boete. Na zevenen in het zwembad ? Dat vinden Werner en Petra geen goed plan. Je sleutel kwijt maken betekent $ 40 boete. Het ontbijt is keurig verzorgd maar al te hongerige gasten moeten bijbetalen als ze iets meer of wat extra’s willen. Meer boter, een extra ei, meer koffie, kaas, ham? Dokken! Bedragen variërend van 90 dollarcent tot 3 à 4 dollar. Je waardevolle spullen in je eigen kluisje leggen? Werner geeft je zijn eigen code. Ook vindt hij dat we maar met 2 devices op het internet mogen inloggen. De whirlpool is op 10 minuten afgesteld. Dat vindt ons Duitse echtpaar wel genoeg. By the way, Werner rookt e-sigaretten in zijn eigen restaurant waar je niet mag roken Hij produceert enorme rookwolken.. Overigens geen kwaad woord over Werner en Petra. We moeten hierover hartelijk lachen en zijn van plan ons nergens over op te winden.

Als we een wandeling naar Puerto López maken vallen we van de ene verbazing in de andere. Een mondain badplaatsje of schilderachtig vissersdorpje? Hoe zal ik het omschrijven? De huisjes zijn vervallen, schreeuwen om een likje verf, overal straatvuil, winkeltjes met een adembenemend assortiment van nikserigheid. Als je naar binnengaat duik je in een donker gat want de verlichting binnen is uiterst spaarzaam. Grote aantallen blaffende honden van een onbekend ras. Het woord authentiek is een passende omschrijving van dit straatbeeld. Een beeld uit een lang vervlogen verleden. Aan zee, aan de Malecón treffen we een vrolijker beeld. Strandtentjes, terrasjes, restaurantjes en winkeltjes. Talloze vissersbootjes dobberen voor de kust. Zo zag het er 60 jaar geleden in de Spaanse kustplaatsjes ook uit. Nostalgische gevoelens borrelen bij ons op. In een woord amazing!

We gaan op een strandterrasje zitten en bestellen gefrituurde camerons met zelf gemaakte papas fritas. Met een halve liter Ecuadoraanse Pilsener zitten we heerlijk te lunchen. Als enigen overigens want het is hier laagseizoen. In wat ze in Indonesië een tuk tuk noemen laten we ons voor $ 1 terugbrengen naar het door Werner en Petra geregeerde paradijsje.

Vakantie aan de kust van Ecuador is een belevenis die nog lang op ons netvlies zal blijven staan.

PS Claartje is nog bezig met het chronologische reisverslag