Hotel California op San Cristóbal

30 januari - 2 februari 2018

There is plenty of room at the hotel Arena Blanca. Sucha lovely place. Such a lovely place.Hotel Arena Blanca is een hotel zonder gasten. Ja, wij dus en een Ecudoraans stelletje. There is plenty of room at the hotel Arena Blanca. Any time of year. You can find it here.

Bij binnenkomst krijgen wij een cocktail in de hand gedrukt. Vervolgens worden wij snel naar de eetzaal gedirigeerd. Een immense ruimte waar voor 2 personen is gedekt. Bovenop de andere tafels staan de stoelen keurig in het gelid. Het plafond is behangen met grote juten lakens. Het doet een beetje denken aan een gymzaal maar dan zonder klimtouwen en wandrekken. We voelen ons aan ons eenzame tafeltje als aangespoelde drenkelingen op de Galapagos. Het eten wordt razendsnel geserveerd . Soep en als je wilt kun je er popcorn in doen. Tip voor onze kleinkinderen . Vis, papas fritas. Niets mis mee.
So I called up the captain. Please bring me my wine. He said “ We haven’t had that spirit here since 1969 “.
Arena Blanca is gedateerd om het vriendelijk te omschrijven. Vroeger heeft het zeker zijn charme gehad. De buitenkant van het hotel heeft een kleur wit die betere tijden heeft gekend. De grauwe strepen die langs de muren naar beneden lopen geven het geheel een mistroostige indruk. De receptie houdt het midden tussen een wachtkamer en een halletje van een schoolgebouw. Er is ook een zwembad met hele kleine blauwe tegeltjes die behoorlijk glad zijn. Ook een beetje vergane glorie. Maar het water is lekker warm. Langs de kant staan tafeltjes met canvas stoelen die vol met vlekken zitten en ook behoorlijk wankel staan. Boven elk tafeltje staat een vale verbleekte parasol. Eén parasol is in de rui en heeft zijn doek verloren.
Onze kamer is immens groot en heeft een onbepaald soort donker meubilair dat je doet verlangen naar een vrolijke gezelligere slaapkamer waar dan ook. Hier verlang je naar het moment wanneer je kunt uitchecken. De airconditioning daarentegen doet het geweldig. Bij 18 graden jaagt er een ijskoude wind door het vertrek. Vreemd genoeg heb je ook bij de stand van 24 graden de neiging toch een trui aan te trekken.

Last thing I remember, I was runnin’ for the door
I had to find back the passage to find the place I was before
‘ Relax ‘ said the night man ‘ We are programmed to receive.

You can check out anytime you like , but you can never leave ‘.

Guayaquil de gevaarlijkste stad in Ecuador?

29-30 januari 2018

Guayaquil zou de gevaarlijkste stad van Ecuador zijn, zo lezen we op zoek naar informatie op internet. Ook onze Ecuadoraanse vrienden reppen over overvallen, berovingen en no go areas. En bovendien een lelijke stad. Als je er al moet zijn is één nacht wel genoeg.
Je kunt je voorstellen dat we enigszins bevreesd uit onze bus uit Puerto López stappen en terecht komen in een krioelende menigte op de enorme busterminal van Guayaquil. Op het ergste voorbereid!

Edoch, voordat we het weten zitten we in een splinternieuwe taxi en geraken wij in een vrolijk gesprek waarbij wij tot onze eigen verbazing de fraaiste volzinnen in het Spaans produceren die onze uiterst vriendelijke chauffeur nog begrijpt ook.

Geheel in stijl worden wij door de hoffelijke en voorkomende medewerkers van het Palace hotel ontvangen. Portier die koffers aanpakt, receptionist die bij het noemen van onze naam meteen uitstraalt dat hij heeft uitgezien naar onze komst. Je ziet dit wel in films. Hoewel wij altijd ons uiterste best doen om goede accommodatie te boeken, is dit hotel echt een topper. Op de rand van onze zeer comfortabele bedden kijken we elkaar verbaasd aan. De matrassen, zo lezen wij later, kunnen eventueel worden aangepast, afhankelijk of je rugslaper of zijslaper bent. Waarover hebben wij ons eigenlijk zorgen gemaakt ?

Guayaquil is de grootste stad van Ecuador. Door de Spanjaarden gesticht in de 16e eeuw. Het Palace hotel is niet alleen een goed hotel, maar ook de locatie is perfect. Op loopafstand van de Malecón. De Malecón is werkelijk de moeite waard. In het jaar 2000 aangelegd als een blikvanger van de stad met een enorme uitstraling. De place to be,zoals we op zondagmiddag merken als deze prachtige boulevard vol is met gezinnen, kinderen en verliefde stelletjes. Voor de aanleg van de Malecón was dit echt een verloederd stuk stad waar prostitutie, diefstallen en ongeregeldheden aan de orde van de dag waren.

Een tweede blikvanger is het park voor de kathedraal van Guayaquil. Het Parc Seminario uit 1895, een prachtige botanische tuin. Het bijzondere van deze tuin zijn echter de tientallen leguanen die hier vrij rondlopen en volkomen tam zijn. Je moet echt oppassen dat je niet op een staart trapt van deze bijzondere dieren. Het is werkelijk adembenemend, De bezoekers komen niet uit gefotografeerd. Je zult de foto’s binnenkort ook zeker op Clara’s Facebook pagina terugvinden.

Een must is ook zeker de hop on, hop off tour door de stad. Zo zien we Las Peñas, een schilderachtige oude wijk op een heuvel liggen. We hadden kunnen uitstappen om de 144 treden omhoog te lopen. Maar onderschat de vochtige warmte niet. Je moet echt veel water drinken om het lichaamsvocht op peil te houden. Zo’n bus is echt een goede optie om zo’n grote stad op een comfortabele en veilige manier te bezichtigen. Veilig? Er is één maar. Op het deck van de bus zittend moet je op de allereerste plaats oog hebben voor het gevaar van boven. Overhangende takken en elektriciteitskabels hangen zo laag dat je razendsnel moet bukken om niet onthoofd te worden.

Kortom de stad aan de Guayas rivier met z’n prachtige koloniale gebouwen is echt wel een een bezoek waard. Morgen wachten ons de Galapagos eilanden.

PS Inmiddels is het vandaag 30 januari. Na wat gedoe met mijn naam op het vliegticket zitten we nu klaar om te boarden. Bestemming San Cristóbal. Boarden 11.10 uur

PS Ik hoop dat dit bericht niet 5x verzonden is. Problemen met WiFi

PS Dank voor alle lieve reacties

Het paradijs ligt in Puerto López

25 januari -28 januari 2018

Gisteren hebben we bij elkaar zo’n 8 uur in diverse bussen gezeten. Van Cuenca via Guayaquil naar Puerto López. We hebben 3 nachten geboekt in Hosteria La Terazza. Vandaag, vrijdag zittend aan de rand van een prachtig zwembad hebben we een schitterend uitzicht over de Stille Oceaan. Het zwembad ligt op een heuvel en je hebt het optisch bedrog dat het zwembad overgaat in de oceaan. Dit alles wordt omlijst door een prachtige tropische plantentuin waarin de gastenverblijven liggen. Vanuit het zwembad en ook vanuit onze cabin zie je het dorpje Puerto López liggen. Voor de kust dobberen vissersbootjes.

Werner en Petra zijn de Duitse eigenaren. Zij wonen hier al 11 jaar en hebben alles prima voor elkaar. De huisjes, de tuin, het restaurant en niet te vergeten het zwembad, zien er perfect uit. En overal dat geweldige wijdse uitzicht. Het avondeten is overheerlijk. Lekker gegrilde vis met een heerlijke Sauvignon erbij.

Zoals wij allen weten is een paradijs nooit helemaal perfect. Dit ontdekken we gaandeweg ons verblijf op La Terazza. Werner und Petra hebben om hun paradijsje in stand te houden allerlei regeltjes opgesteld. Werner en Petra willen niet dat je zonder te douchen het zwembad ingaat. Dat is vrij normaal natuurlijk. Op overtreding volgt een waarschuwing. De door hen verstrekte handdoek voor het zwembad kwijtmaken of onnodig vies maken $ 2 boete. Na zevenen in het zwembad ? Dat vinden Werner en Petra geen goed plan. Je sleutel kwijt maken betekent $ 40 boete. Het ontbijt is keurig verzorgd maar al te hongerige gasten moeten bijbetalen als ze iets meer of wat extra’s willen. Meer boter, een extra ei, meer koffie, kaas, ham? Dokken! Bedragen variërend van 90 dollarcent tot 3 à 4 dollar. Je waardevolle spullen in je eigen kluisje leggen? Werner geeft je zijn eigen code. Ook vindt hij dat we maar met 2 devices op het internet mogen inloggen. De whirlpool is op 10 minuten afgesteld. Dat vindt ons Duitse echtpaar wel genoeg. By the way, Werner rookt e-sigaretten in zijn eigen restaurant waar je niet mag roken Hij produceert enorme rookwolken.. Overigens geen kwaad woord over Werner en Petra. We moeten hierover hartelijk lachen en zijn van plan ons nergens over op te winden.

Als we een wandeling naar Puerto López maken vallen we van de ene verbazing in de andere. Een mondain badplaatsje of schilderachtig vissersdorpje? Hoe zal ik het omschrijven? De huisjes zijn vervallen, schreeuwen om een likje verf, overal straatvuil, winkeltjes met een adembenemend assortiment van nikserigheid. Als je naar binnengaat duik je in een donker gat want de verlichting binnen is uiterst spaarzaam. Grote aantallen blaffende honden van een onbekend ras. Het woord authentiek is een passende omschrijving van dit straatbeeld. Een beeld uit een lang vervlogen verleden. Aan zee, aan de Malecón treffen we een vrolijker beeld. Strandtentjes, terrasjes, restaurantjes en winkeltjes. Talloze vissersbootjes dobberen voor de kust. Zo zag het er 60 jaar geleden in de Spaanse kustplaatsjes ook uit. Nostalgische gevoelens borrelen bij ons op. In een woord amazing!

We gaan op een strandterrasje zitten en bestellen gefrituurde camerons met zelf gemaakte papas fritas. Met een halve liter Ecuadoraanse Pilsener zitten we heerlijk te lunchen. Als enigen overigens want het is hier laagseizoen. In wat ze in Indonesië een tuk tuk noemen laten we ons voor $ 1 terugbrengen naar het door Werner en Petra geregeerde paradijsje.

Vakantie aan de kust van Ecuador is een belevenis die nog lang op ons netvlies zal blijven staan.

PS Claartje is nog bezig met het chronologische reisverslag

Romantiek in Ingapirca

23-24 januari 2018

Gisteren hebben we een uitstapje geregeld naar de Inca ruïnes in Ingapirca. Het is zo’n 2 uur met de bus, hoog de Andes in. We hebben daar voor een nacht een hotel geboekt. We nemen alleen onze rugzak mee. De koffers laten we veilig in Villa Emilia achter. Men heeft ons bezworen dat de bus rechtstreeks naar Ingapirca gaat, maar dit soort garanties gelden in Ecuador vaak niet. In Cañar moeten we overstappen voor de laatste 13 km tot aan de ruinas. Omdat we light reizen, is dat geen enkel bezwaar. We genieten van het mooie straatbeeld vol kleurrijk bergvolk. De vrouwen dragen felgekleurde rokken met allerlei omslagdoeken en dekens om zich heen gewikkeld. Mannen en vrouwen dragen grappige hoedjes. De mannen hebben vaak lang haar in een vlecht met een kleurig lint erin. Prachtig!

Het eindpunt van de bus is direct bij de ruïnes. Natuurlijk staan ook hier taxi’s die ons naar ons hotel brengen. Het zijn niet van die mooieyellow cabs, maar stevige pick-ups. Ter geruststelling: we zitten niet in de open laadbak! Het is maar een paar minuten rijden naar hotel Posada. Wat een aangename verrassing is dit hotel. We worden allerhartelijkst ontvangen en naar onze kamer begeleid. Een rustiek balkenplafond, een antieke kast, een zitje, een goed bed en ... een open haard. Er is een lieflijke binnentuin met een mirador, een uitkijktorentje.

We installeren ons en inmiddels wordt het tijd voor de lunch. Het restaurant van het hotel zit bijna helemaal vol. Ik krijg spontaan het Oostenrijk gevoel ... Berghütte und Gemütlichkeit! De gasten zijn overwegend blank en Engelstalig. Na de lunch lopen we op ons gemak naar beneden naar de ruïnes.

Ze zijn op heel wat bezoekers ingesteld bij die ruïnes. Er is een groot parkeerterrein en een bezoekerscentrum. Bij de entreeprijs inbegrepen is een rondleiding door een gids. Vooraf hebben we gelezen dat de toegang 6 dollar bedraagt. Ik geef aan dat we senioren zijn en ziedaar ... toegang gratis! Of we even 20 minuten willen wachten, dan begint de volgende rondleiding. Dat willen wij wel. We gaan op een muurtje zitten en wachten af.Precies op tijd komt Leonardo, onze voortreffelijk Engels sprekende gids. Wij zijn de enige twee toeristen. We krijgen een privé rondleiding door Leonardo. Hij vertelt over de geschiedenis en de twee volkeren die dit achtergelaten hebben, de Inca’s en de Cañari. Ook al zijn het maar brokstukken op een archeologische vindplaats, Leonardo vertelt zo spannend dat we in gedachten de mensen zien rondlopen. Deze speciale plek werd al lang voor de komst van de Inca’s bewoond, en wel door de inheemse Cañari. De Inca’s kwamen uit Peru en probeerden de Cañari te overwinnen. Toen dat niet lukte, leefden ze verder vreedzaam samen. Ingapirca is dan ook een gecombineerde Inca-Cañari vindplaats. De Cañari vereerden de maan, de Inca’s de zon. Resten van de Tempel van de Maan zijn nog zichtbaar. We zien ook een Cañari-graf, waarin een hooggeplaatste vrouw is begraven. Tien andere mannen en vrouwen zouden als offer levend met haar begraven zijn! Overal groeien prachtige bomen en planten waaronder de rode engelentrompet met hallucinerende werking. In de wei naast het complex grazen alpaca’s.

Van de Inca’s zien we een stukje van hun wegennetwerk maar het belangrijkste overblijfsel is de Tempel van de Zon. We bewonderen de ingenieuze constructie, opeengestapelde stenen in verschillende vormen, die zonder cement op elkaar blijven liggen. Door het hoge kopergehalte hebben veel stenen een groenige glans.

Na de rondleiding van circa 45 minuten wijst Leonardo nog op een wandeling van ongeveer een uur, waarbij we nog een paar highlights kunnen zien, maar dat laten we aan ons voorbij gaan. We moeten immers nog 500 m de berg op naar ons hotel. Dat is geen sinecure op 3160 m! Je haalt wel adem maar je krijgt geen lucht op deze hoogte.

Maar we redden het! We zitten in ons bankstel uit te hijgen, daar wordt geklopt. Het is Wilson, een hotelmedewerker. Hij brengt ons hete kruidenthee, die zou goed zijn voor de ademhaling op deze hoogte. Het wordt fris, we vragen hem de open haard aan te steken. Het wordt al snel behaaglijk in onze kamer ...

Voor het avondeten zijn wij de enige gasten. Ons tafeltje wordt gedekt bij het knapperende haardvuur. Hoe romantisch klinkt dat? Als dessert kiezen we een proeverij van alle vijf de Ecuadoraanse nagerechten die op de kaart staan. Wat een mixta van zoete zaligheden! Wilson schrijft voor mij op wat het allemaal is. Als we het restaurant verlaten staat Wilson bij de deur met voor ons allebei een warme kruik! Hoe kun je je gasten verwennen!

De volgende ochtend gaan we per pick-up, bus en taxi terug naar Villa Emilia in Cuenca. We krijgen weer dezelfde kamer en het voelt als thuiskomen.

We gaan vroeg slapen, morgen een inspannende dag. Van Cuenca via Guayaquil naar Puerto López aan de kust.

Lunch met miss Ecuador

Cuenca 23 januari 2018

De aanleiding om naar Ecuador te reizen is een beetje ingewikkeld. Johnny de Mol speelt daarin zeker een rol zoals Clara in de proloog al vermeldt. Zijn bezoek samen met Frank de Boer aan de Huaorani indianen in het Amazonegebied van Ecuador legt de eerste kiem. Voor onze nog steeds ongebreidelde reislust staat Zuid-Amerika hoog op de verlanglijst. Contact met Bert, een vriend en oud collega in de VS geeft de doorslag. Als gastdocent aan de universiteit in Cuenca heeft hij in het land een groot netwerk opgebouwd.

Isabel, voormalig miss Ecuador behoort tot Bert’s vriendenkring. Ze heeft carrière gemaakt en is tegenwoordig “Gerente General”  van een Travel Agency. We hebben al eerder per e-mail contact met haar gehad over de contouren van ons reisschema. De lunch die Isabel ons aanbiedt is voortreffelijk, we leren weer een andere kant van de Ecuadoraanse keuken kennen. Isabel is een uiterst charmante vrouw die tijdens mijn vragen over de transportmogelijkheden telkens naar haar mobieltje grijpt om her en der informatie in te winnen.

Je hebt 2 soorten van transport in Ecuador: duur en goedkoop. Isabel is  voorstander van het eerste: particulier vervoer voor toeristen. Gemakkelijk, comfortabel en veilig. Maar duur, zeer duur. Er is ook een tweede soort vervoer. Ecuador heeft een zeer groot busnetwerk. Busmaatschappijen die elkaar sterk beconcurreren . Isabel heeft weinig tot geen vertrouwen in het openbaar vervoer. Voor ons Nederlanders, die weliswaar regelmatig mopperen over het openbaar vervoer, is dit vertrouwen toch zeker aanwezig. Kostenoverwegingen zijn natuurlijk niet onbelangrijk .
Ons plan is om vanuit Cuenca naar de kust te gaan. Met privé vervoer zal dit ca € 320 kosten.  Na enig speurwerk komen wij, als we van bussen gebruik maken, uit op zo’n € 25 met z’n tweeën. Gemakkelijke keuze denk je. Isabel heeft echter nog wat argumenten om voor privé vervoer te kiezen. Berovingen, diefstallen en overvallen zijn in het openbaar busvervoer aan de orde van de dag. Claar is hier diep van onder de indruk en duikt nog eens ten overvloede in wat internet hierover te melden heeft. En als je echt op zoek gaat vind je zeker genoeg horror verhalen.

Gisteren hebben we een uitstapje naar de Inca ruïnes in Ingapirca gemaakt. Met gebruik van bussen inclusief overstappen . Geen centje pijn. Je moet wel het een en ander uitzoeken. Vooral in de bochten zouden de chauffeurs iets zachter kunnen rijden.

Donderdag vertrekken we per bus naar Puerta López via Guayaquil. We melden ons weer.

Van bussen en kerken

Cuenca
20-22 januari 2018

Zaterdag 20 januari 2018
Op de afgesproken tijd brengt Mayra ons persoonlijk naar de busterminal in Baños. We zijn ruim op tijd. We hebben gisteren al plaatsen gereserveerd in de rechtstreekse bus. So far so good. We geven onze 2 koffers af voor onder in het bagageruim. We krijgen vandaag géén ticket als bewijs. Jammer dan, denk ik en ga zitten. Ik kijk tevreden om me heen. Er zitten nogal wat gringo’s in de bus. Pensionado’s uit de VS en jonge backpackers uit alle windstreken.

Ineens staat Koert op en zonder wat te zeggen verlaat hij de bus. Ik word er redelijk zenuwachtig van. Dan start de bus en begint te rijden. Ik ren naar voren met m’n tas en m’n rugzak: mi marido .. mi marido! De chauffeur houdt even in en gelukkig zie ik Koert de bus in struikelen. Ik ben echt wel ontdaan hoor. Wie haalt het in z’n hoofd om verhaal te gaan halen over zo’n stupid ticket, terwijl je de taal nauwelijks spreekt. Bovendien we zijn hier niet in Europa of in de VS! Langzamerhand kalmeren we ...
De tocht door het Andes gebergte is adembenemend. Prachtige landschappen wisselen elkaar af. We klimmen hoger en hoger totdat we letterlijk in de wolken rijden. Het is zo dicht bewolkt dat we nauwelijks meer iets zien ... hopelijk heeft de chauffeur beter zicht! Af en toe stoppen we kort, ergens hebben we ook een plaspauze. Nu moet ik me terug de bus in haasten. Die chauffeur kent geen pardon, hij zou je zo laten staan! In Cuenca aangekomen nemen we een taxi naar Hotel Villa Emilia. Dat voelt meteen goed. Op een paar minuutjes lopen vinden we een supermarkt en diverse restaurants.

Zondag 21 januari 2018
We doen rustig aan vandaag. Tegen de middag lopen we naar het historisch centrum. Het is een prachtige zonnige dag. We steken de Rio Tomebamba over en lopen via de boardwalk richting downtown. Op gegeven moment moeten we via een lange, steile trap naar boven. Dat valt niet mee op 2560 m hoogte! Via WhatsApp hoorde ik al woorden als ‘hoogtestage’ en ‘aanmaak van rode bloedlichaampjes’. Ik begin er langzamerhand aan te wennen, Koert heeft wel wat last van de hoogte.

Terug naar Cuenca. Ongelooflijk hoeveel kerken hier zijn. Op het grote plein (Plaza Calderon) staat de
nieuwe kathedraal (Catedral de la Inmaculada Concepción). Een opvallende kathedraal met twee blauwe koepels. Aan de andere kant van het plein staat de oude kathedraal (El Sagrario). Vandaag kunnen we ze niet van binnen gaan zien want op zondag is alles gesloten. Het is rustig in de stad. We dwalen door de schilderachtige straatjes met de koloniale gebouwen, we genieten van de bloemenmarkt, we verbazen ons over vrouwtjes die met een kruiwagen kersen aan de man proberen te brengen. Cuenca is niet dicht bezaaid met terrassen maar we vinden er een. Een heel stuk van de middag brengen we hier door. Genietend van het zonnetje, kijkend naar de bonte stoet van mensen die voorbij trekt. Een grote, zwarte beveiliger houdt nauwlettend in de gaten dat er geen ongeregeldheden uitbreken!

Maandag 22 januari 2018
Vandaag ontmoeten we Isabel die ons geholpen heeft om de reis samen te stellen. Wat een aardige, hartelijke vrouw. We hadden graag wat meer tijd met haar doorgebracht maar ze heeft het erg druk. Haar man is in het buitenland en haar oudste dochter heeft net haar pols gebroken. Isabel neemt ons mee naar een typisch Ecuadoraans restaurant. We hebben voorlopig nog geen guinea pig gegeten! Schijnt heerlijk te zijn, Igoné! 

Isabel overhandigt ons de benodigde papieren voor onze laatste bestemming: de Galapagos eilanden. Na de lunch nemen we afscheid van haar. We hebben nu alle tijd om de oude en de nieuwe kathedraal van binnen te bezichtigen. Prachtig. Ik steek een kaarsje aan voor al onze lieverds en voor een veilige voortzetting van onze reis.

Van de jungle naar de bergen

La Selva - Coca - Tena - Baños
16 tot 20 januari 2018

Op dinsdag 16 januari staan we op tijd klaar. We nemen hartelijk afscheid van Dan en zitten om 06.30 weer in de kano op de terugweg naar Coca. Ook nu hoeven we ons geen zorgen te maken over onze spullen. We kussen Lisa en Rudolf goodbye. Zij nemen een vlucht naar Quito. Wij worden netjes bij de busterminal afgezet. We hebben afgesproken dat we de busmaatschappij met de naam Baños zullen nemen. Voordat we het weten heeft zo’n mannetje ons in een compleet andere bus geloodst. Gelukkig wel op weg naar Baños met als tussenstop Tena!

Rond 15.00 uur komen we in Tena aan en nemen een taxi naar ons hotel Christian Palace, een paleis in verval, maar nog steeds met allure. Het middelpunt is een enorm zwembad waar ik zeker niet in ga zwemmen. We worden uiterst vriendelijk begroet door Jizette, de receptioniste. Ze spreekt uitsluitend Spaans. Het is een schatje en vol goede wil. We krijgen een enorme kamer toegewezen, de matrimonium. Een kingsize bed, een oversized bankstel, dressoir, eethoek, alles uit lang vervlogen dagen. Wel is er WiFi per verdieping, piso 1, piso 2. Jizette zet persoonlijk het wachtwoord op onze iPads en telefoons. Maar om nu te zeggen dat het werkt...

Taxi’s zijn trouwens heel goedkoop hier. Voor zo’n rit in de stad betaal je $1,50. Als we geïnstalleerd zijn gaan we het stadje in. Heel authentiek. We kijken onze ogen uit. Een kleine schoenmakerij waar een trotse vader zijn zoon het vak leert. Ja, we mogen een foto maken. Ik vraag altijd even of het mag. De gezellige drukte bij de terminal en dan de Malecón, een leuke promenade met restaurantjes. We eten vanavond Italiaans.

17-20 januari 2018 Baños
We leren snel en het reizen met openbaar vervoer blijkt eenvoudiger te zijn dan gedacht. Om 10.00 vertrekt onze Baños bus naar Baños. Nu zitten we dus wel bij de juiste maatschappij. We zien geen verschil met de bus van gisteren. Wel hebben we in de gaten dat we hoger en hoger de bergen ingaan. Denk niet dat de boomgrens op zo’n 1800 m ligt zoals in bijvoorbeeld in Oostenrijk. Richting Baños, dat op 1820 m ligt, groeien citrusvruchten en palmbomen. Het is een bizar klimaat. Het kan uren achtereen hard regenen en dan begint de zon te schijnen en is het 30 graden. Ja, dan willen die planten wel groeien.

We komen aan bij ons appartement ‘Mayra’s School of languages’. Mayra is een interessante vrouw. Ze is gescheiden van haar Nederlandse man Wouter en moeder van drie kinderen. Via mailcontact heeft ze gevraagd of we 3 pakken hagelslag, stroopwafels en Goudse kaas willen meebrengen. De kinderen Karlijn, Steven en Reint zijn er zo blij mee, voor ieder een eigen pak! Het appartement is oké. Er is van alles maar het is het allemaal net niet. Het is duidelijk dat Mayra hier geen tijd in steekt. Ze is druk met haar talenklantjes en haar kinderen.

Baños is een toeristisch stadje en ligt geperst tussen de Rio Pastaze en een uitloper van de Volcan Tungurahua, ook bekend als De Zwarte Reus. Deze vulkaan is nog steeds actief. In 1998 werd het stadje getroffen door een vulkaanuitbarsting en werd het hele dorpje 8 maanden geëvacueerd. In juli 2006 vertoonde de vulkaan weer activiteit. Hopelijk houdt hij zich even rustig tijdens ons verblijf! Baños heeft een gezellige kern met restaurantjes, café’s, souvenirwinkeltjes en hostalletjes. Ook zijn er tal van zogenaamde ‘adventure shops’ waar je allerhande materiaal kunt huren zoals mountainbikes, quads en buggy’s om er de bergachtige omgeving mee te gaan verkennen. Eveneens worden er vanuit deze ondernemingen tal van excursies georganiseerd: raften, canopyen, hiking, meerdaagse jungletochten (vanuit Baños is de jungle makkelijk te bereiken) en zelfs bungee-jumping. Voor de iets rustigere natuurtoerist zijn er bovendien tal van mooie wandelingen in de omgeving.

We vinden al snel onze weg hier: heerlijk bakkertje rechts om de hoek, de wasserette straat links naar beneden en het centrum met de prachtige kerk en de supermercado rechts naar boven. Vóór de gewone supermercado is een grote overdekte markt met locale producten. Hier zijn ook allerlei eettentjes waar maaltijden vers worden bereid. We gaan bij zo’n tentje zitten en verbazen ons dat het eten zo lekker is.

Donderdag 18 januari 2018
Even op adem komen vandaag. Rustig ontbijten, beetje de krant lezen, beetje internetten. Buiten hoeven we in de ochtend niet te zijn want het regent pijpenstelen! Net na de middag lopen we naar het centrum. We willen een tochtje gaan maken naar Casa del arbol. We kiezen een van de vele aanbieders om ons zelf terug te vinden in een swingende discobus! Dit hebben wij nooit bedoeld, maar we werden verzocht om over te stappen omdat er in onze bus maar 6 personen zaten! De Spaanse beatmuziek schalt door de straten en de bus is opgetuigd met knipperende, gekleurde kerstboomverlichting. We kijken elkaar verbijsterd aan. Dit valt zeker niet onder eco-toerisme! De bestemming is heel bijzonder. We komen aan bij 2 gigantische schommels waarbij je over de rand van de afgrond vliegt! We kijken met huivering naar de jongelui die gillend over de edge vliegen. Verderop is de Casa del arbol, een boomhut op 2660 m. Langzaam komt een dikke mist opzetten, je ziet geen hand voor ogen meer. In die rijdende discobak dalen we zo’n 600 m af naar Baños. Mist en haarspeldbochten, geen goede combinatie, maar we redden het.

Vrijdag 19 januari 2018
In de ochtend regent het weer. We besluiten toch erop uit te gaan. Veel zin hebben we niet, maar je kunt niet in Baños geweest zijn zonder de thermische baden te bezoeken. Mayra raadt ons El Salado aan en dat doen we dus ook. Op de hoek van de straat nemen we een taxi en voor $2,00 staan we in de regen bij de ingang van het complex. Daar ontmoeten we Sander uit Nederland, 28 jaar, muziekleraar en nu even een half jaar aan het backpacken in Zuid-Amerika. Samen met hem zoeken we uit hoe het allemaal in z’n werk gaat hier. De accommodatie is verveloos en verouderd maar de thermische baden zijn heerlijk! Het is niet druk, wat Ecuado’s, een paar Amerikaanse meiden en wij. We dompelen ons onder in het roestige water en hebben een heerlijke middag. Onze huid tintelt en we voelen ons topfit als we samen met Sander in de bus stappen die ons voor 20 cent terug naar Baños brengt.

Morgen gaan we naar Cuenca. Vertrek 08.45.

Per bus door Ecuador

Ecuador is niet zo’n groot land in Zuid Amerika. Ongeveer 6x de oppervlakte van Nederland. Het landschap is wel vele malen gevarieerder. Het Andesgebergte heeft pieken tot 6000 meter. Het openbaar vervoer gaat, op wat binnenlandse vluchten na, per bus. Het zijn commerciële busdiensten die elkaar op dezelfde routes sterk beconcurreren .

Wij hebben tot nu toe 2 busreizen gemaakt. Van Coca naar Tena en de dag erop van Tena naar Baños. Elk stadje heeft een busterminal. Bij het centrale busstation van Tena bijvoorbeeld, wemelt het niet alleen van de reizigers maar ook van de locals. Er gebeurt van alles. Mannen van middelbare leeftijd spelen met veel inzet en enthousiasme volleybal. Volgens ons wordt er veel “geplakt”. Onze gymleraar floot vroeger hiervoor meteen af. Echte smashes zie je niet want de mensjes hier zijn klein! Ook wordt er fanatiek geschaakt en gekaart. Dit alles wordt omgeven door kraampjes waar allerlei gerechten worden bereid. Van alle kanten klinken diverse soorten muziek. Ziedaar een Ecuadoraanse busterminal.

Welke busmaatschappij nu te kiezen? Agenten van de verschillende maatschappijen overschreeuwen elkaar: Quito! Quito! Baños! Puyo! Ze proberen je bagage te pakken en naar de bus te slepen. Hier zijn twee hulpeloze toeristen die de weg moet worden gewezen. Het is dus oppassen geblazen. Je moet zorgen dat je bagage onderin in de bagageruimte wordt geladen. Zorg dat je hiervoor een ticket krijgt, dan heb je in ieder geval iets van bewijs. Je betaalt in de bus, tenzij je zeker wil zijn van een gereserveerde stoel, dan koop je een ticket in de terminal. Een busreis van bijvoorbeeld 200 km kost gemiddeld $ 5 per persoon.

Als je je door de mensen wurmt om een plaatsje te zoeken, zijn er gelijktijdig mensen bezig om iets te verkopen of je een religieuze overtuiging aan te prijzen. Tijdetns de busreis worden er Zuid-Amerikaanse soaps vertoond. Keihard met veel geschreeuw en geweld. Jonge kinderen kijken hier ademloos naar onder het goedkeurend oog van hun ouders. Onderweg wordt er razendsnel gestopt om schoolkinderen in uniform in en uit te laten stappen. Bij een terminal in een grotere plaats kun je naar de wc. Intussen komen er weer allerlei lieden aan boord met catering. Gefrituurde kip met frites voor een dollar. Ook allerlei zoetigheden gaan gretig van de hand.

Als de reis wordt voortgezet glijden er de prachtigste landschappen voorbij. De huisjes zien er over het algemeen krakkemikkig en verveloos uit. Ook op grotere hoogte, zeg zo’n 2000 meter, is de temperatuur zo’n 28 à 29 graden. Prachtige tropische beplanting, palmbomen, bananenplanten en citrusvruchten. Denk niet aan mooi aangelegde akkers. Alles groeit redelijk chaotisch door elkaar. Je verveelt je eigenlijk geen moment. We hebben intussen al zo’n 9 uur in de bus gezeten.

Na 3 dagen Baños, waarover later meer, vertrekken we zaterdag de 20ste naar Cuenca. Geschatte reistijd 7 uur. Voor alle zekerheid hebben we maar gereserveerd.

PS Foto’s laden gaat traag. Ik verwijs naar foto’s op Facebook